«Και να ξαποστείλουμε τους κακομούτσουνους»

Πηγή: http://ardin-rixi.gr/archives/194939

«Και να ξαποστείλουμε τους κακομούτσουνους»[1] …

Δεν είναι εύκολο να θυμηθεί κάποιος πότε ξανά οι Έλληνες οδηγήθηκαν στις κάλπες με τέτοια παντελή έλλειψη ελπίδας. Η απερχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πρόλαβε και κατέστρεψε όχι μόνο ό,τι ελάχιστο είχαν αφήσει όρθιο οι προηγούμενοι μνημονιακοί σε επίπεδο οικονομίας αλλά και την αίσθηση που είχε διαμορφωθεί σε ένα μεγάλο τμήμα του λαού ότι «κάτι θα γίνει, θα δεις» και θα χαλαρώσει η μέγγενη της εξάρτησης από τα μνημόνια και τους δανειστές.

Η πρόσφατη τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών και το όλο αξιοθρήνητο επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αυτό το βαθύ αίσθημα απελπισίας και ανημπόριας. Η ουσιαστική αλαλία τόσο αυτών που θέλουν να μας (ξανα)κυβερνήσουν – είτε σαν κύριος κορμός είτε σαν κυβερνητικές τσόντες (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ συν ο απών αλλά ορμητικά ερχόμενος από τη λούμπεν γωνίτσα του Λεβέντης) – όσο και η πλήρης ανυπαρξία πραγματικού σχεδίου εξόδου από την κρίση από τους υπόλοιπους (ΚΚΕ, ΛΑ.Ε), τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Ο ελληνικός λαός πηγαίνει στις κάλπες για τρίτη φορά μέσα σε 8 μήνες εν μέσω ενός ανατιναγμένου οικονομικού, κοινωνικού και γεωπολιτικού τοπίου, με το χειρότερο δυνατό πολιτικό προσωπικό, χωρίς κινήματα στη βάση της κοινωνίας και με καμένες όλες τις εφεδρείες που πίστευε ότι διέθετε. Θα πρέπει να είναι αθεράπευτα αισιόδοξος κάποιος για να πιστεύει ότι η συγκεκριμένη κάλπη θα δώσει λύσεις άλλες από αυτές που έχει ήδη δρομολογήσει η Μέρκελ, τη συνεπικουρία του θιάσου που μας κυβέρνησε για 7 μήνες.

7 μήνες πολιτικής απάτης ζητάνε τη …δικαίωσή τους!

5 μήνες έκαναν ότι διαπραγματεύονταν και κατάντησαν οι αρλεκίνοι της Ευρώπης. Οργάνωσαν ένα βοναπαρτιστικό δημοψήφισμα για να εγκλωβίσουν τον λαό και το κόμμα τους και να μπορέσουν να συμφωνήσουν τα δεκαπλά από αυτά που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν από τον πρώτο μήνα, διαλύοντας ταυτόχρονα ό,τι είχε απομείνει από την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα. Έφεραν και ψήφισαν ένα Μνημόνιο ισοκαταστροφικό με τα δύο πρώτα. Τώρα οργανώνουν εκλογές για να ξεφορτωθούν τους ανυπάκουους του κόμματος και να κάνουν αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν και από την παρούσα Βουλή (δηλαδή συγκυβέρνηση με τους άλλους μνημονιακούς, τους παλαιούς).

7 μήνες δεν κυβέρνησαν σχεδόν σε κανέναν τομέα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο ένας, υπεύθυνος για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση τάχα, ασχολιόταν με την αρθρογραφία της Ίσκρα (αν δεν έψαχνε Ρώσικες κατουρημένες ποδιές να φιλήσει), το ζεύγος ικανοποιούσε την φαντασίωσή του για ανοιχτά σύνορα, ο άλλος περίμενε να τον παρακαλέσουν οι δανειστές να μας …δανείσουν για να σώσει το ασφαλιστικό, έτερος αναγνώριζε το Κόσοβο, κλπ, κλπ, κλπ.

Ο εσμός αυτός τσαρλατάνων, γνωστός πλέον μετά τις αποχωρήσεις των διαφωνούντων, ως ΣΥΡΙΖΑ-Μαξίμου, έχει το θράσος να ζητάει επειγόντως την ψήφο μας για να «δικαιωθεί» για τις άοκνες προσπάθειές του για το «καλό της χώρας και του λαού». Τι απάντηση θα του δώσουμε ως λαός; Επιτρέψτε μου να μην είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Είμαστε τόσο αλαλιασμένοι που τη ζητάει την πολιτική απάτη το αίμα μας. Ο Χαντζόπουλος τα σκιτσάρει καλύτερα:

Οι δορυφόροι του Τσιπρισμού

του Γιώργου Ρακκά

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας οργανισμός. Το ενιαίο κόμμα έχει διασπαστεί στα τρία. Αυτοί που είναι στο Μαξίμου, η ομάδα του Λαφαζάνη και η ΚΟΕ». Αυτά δήλωσε ο Μανώλης Γλέζος, στις 18 Αυγούστου 2015 στο Mega.

Η πολεμική που έχουν αναπτύξει εκπρόσωποι αμφότερων των τάσεων, εναντίον του «Μαξίμου» και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν να την επιβεβαιώνουν. Ωστόσο, αν κάτι έπρεπε να ξαναμάθουμε ως λαός αυτούς τους επτά μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι –ακριβώς– να μην δίνουμε και μεγάλη σημασία στο τι λέει αυτή η αριστερά, αλλά στο τι πραγματικά κάνει.

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ευρύτερο, ιστορικό θα λέγαμε: Αν έχεις ανατραφεί με μια κοσμοαντίληψη η οποία ορίζει ότι η «ιδεολογία είναι αντανάκλαση» –και έτσι έχει ανατραφεί η αριστερά τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά– τότε πολύ απλά τα λόγια χρησιμοποιούνται ως άδεια πουκάμισα. Είναι σαν την μουσική, στις «μουσικές καρέκλες». Όσο ακούγεται, στριφογυρίζεις γύρω τους, και σαν σταματήσει τρέχεις να δεις σε ποια καρέκλα θα κάτσεις.

Η ΚΟΕ και η Πλατφόρμα, είναι δύο διαφορετικές συσσωματώσεις. Μάλιστα η δεύτερη είναι πιο μαζική από την πρώτη. Η πρώτη, όμως, είχε παραδοσιακά πιο ολοκληρωμένες θέσεις δείχνοντας κατά καιρούς ότι συμπεριλαμβάνει στην ανάλυσή της τα εθνικά θέματα, τον γεωπολιτικό παράγοντα, ζητήματα ταυτότητας και πατριωτισμού.

Απέναντι στον Τσίπρα, όμως, υποστηρίζουν την ίδια αφήγηση: «Πρόδωσε», ισχυρίζονται, τον αντιμνημονιακό χαρακτήρα της διακυβέρνησής του, καθώς και την προτεραιότητα της αναδιανεμητικής πολιτικής του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» (αυτό το οποίο πλέον πολλοί από τους κατοίκους της συμπρωτεύουσας αποκαλούν εν είδει αστεϊσμού ως «μπουγάτσα με μνημόνιο»).

Ένα καλοκαίρι που θυμίζει βαρύ χειμώνα

Του Ανδρέα Κυράνη 

Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα, η ο ορισμός στην πράξη της φυγής προς τα μπρός

Ιστορικό
Ανήκω σε εκείνους που είχαν επιφυλάξεις για την ορθότητα της επιλογής της εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου Ιανουαρίου. Γνωρίζαμε ήδη από τότε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ πως, τουλάχιστον στο κομμάτι “παραγωγική ανασυγκρότηση”, πόσο μάλλον “ενδογενής” αντίστοιχη, υπήρχε από τα καθ ύλη αρμόδια πολιτικά μας όργανα πλήρης σιγή ασυρμάτου. Παντελής έλλειψη συγκροτημένου σαφούς σχεδίου και στρατηγικής, πόσο μάλλον ενδογενούς εθνικής στρατηγικής. Αυτή η έλλειψη στρατηγικής και από μόνη της, συνιστούσε εκ των πραγμάτων, και πέρα από τις όποιες καλές προθέσεις, την αποδοχή της στρατηγικής των όποιων ξένων κέντρων έχουν την δύναμη να παρεμβαίνουν στον γεωπολιτικό μας χώρο.

Όταν κάποτε ρωτήσαμε τον σ. Δραγασάκη σε ανοικτή συγκέντρωση για το ζήτημα, εισπράξαμε την φοβερή απάντηση πως το ζήτημα θα το επιλύσει “η ίδια η ελληνική κοινωνία”. Επρόκειτο άραγε για εκδήλωση αυξημένης δημοκρατικής ευαισθησίας, πλήρους αμηχανίας η και, ακόμη χειρότερα, πλήρους υποτίμησης και αδιαφορίας για το μόνο αληθινό ζήτημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία; Πλήρους υποτίμησης και αδιαφορίας δηλαδή για την μητέρα όλων των προβλημάτων που καταστρέφουν την όποια εναπομείνασα αυθυπαρξία, ταυτότητα και παραγωγική υπόσταση αυτής της χώρας;

Ο πολιτικός μας χώρος, “μιμούμενος” την “ιατρική βιομηχανία”, αναλώθηκε με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της “κρίσης”, τον μαρασμό της δημόσιας σφαίρας, τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις κτλ, υποτιμώντας παντελώς τα αληθινά αίτια της ασθένειας, την αληθινή ρίζα του κακού. Με μοναδικό “εργαλείο παγίδα” τον “ευρωπαϊσμό” μας, το ιδεολόγημα “της Ευρώπης των λαών”, οδηγηθήκαμε, παντελώς άοπλοι και απροετοίμαστοι επί της ουσίας, σαν κοινωνία και λαϊκό σώμα, σε μια κατά μέτωπο ανοιχτή σύγκρουση με το φάντασμα των “θεσμών” και την πραγματικότητα των κυνικών και ανεγκέφαλων ευρωπαϊκών μηχανισμών εξουσίας.

Οι μέρες και τα έργα της μικρής κυβερνητικής θητείας, επιβεβαίωσαν πέραν πάσης αμφιβολίας τους φόβους μας. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δύσκολα, τις κατανομές των ελαχίστων διαθέσιμων κονδυλίων και πόρων. Πέρα από τα όποια μέτρα πρόσκαιρης αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, βοηθήματα, 100 δόσεις κτλ., δεν καταγράφηκε το παραμικρό δείγμα πνοής μιας άλλης βούλησης, υπέρ ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου και υποκειμένου. Η παραγωγική ανασυγκρότηση έτσι συνιστά το πιο πικρό ανέκδοτο. Στις σπάνιες περιπτώσεις που ο δημόσιος διάλογος υπερβαίνει την “διαπραγματευτική” κοινοτυπία, οι αμήχανοι εκπρόσωποι της κυβερνητικής πλειοψηφίας αναμασούν την ξαναζεσταμένη πραμάτεια της ίδιας αδιέξοδης “αναπτυξιακής” συνταγής με σαντιγί περί δήθεν ανακατανομών και αριστερότροπης διαχείρισης. Μιλάμε και για τα εύκολα, την ΕΡΤ για παράδειγμα. Που στην νέα ΕΡΤ μιλά ο παλμός της εξαναγκασμένης σε πλήρη βουβαμάρα ελληνικής κοινωνίας; Που βρίσκεται η όποια υγεία και ικμάδα της; Τα ίδια η αντίστοιχα πρόσωπα, η ίδια γλυκανάλατη και επί της ουσίας αδιάφορη αντιμετώπιση και αποσιώπηση της σκληρής πραγματικότητας μιας βαθειά πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας. Η ίδια παντελής απουσία ενός εναλλακτικού, οραματικού, πειστικού και ελπιδοφόρου αφηγήματος. Μια υποβόσκουσα μιζέρια, μια από τα ίδια και διαφυγή καμιά.

Όχι στο όνομά μας! Να διαφυλάξουμε την ενότητα του λαού!

 Η χώρα έχει μπει σε ανέκκλητη πορεία με πιθανή κατάληξη μια μείζονα εθνική καταστροφή. Ο χαρακτήρας, το πεδίο και η ένταση της καταστροφής δεν μπορούν να περιγραφούν πλήρως αλλά μπορούν να υπονοηθούν βάσιμα. Η πορεία αυτή ξεκίνησε από την πολιτική απάτη και το δόλο του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου και την είσοδο στα Μνημόνια, συνεχίστηκε με τις ενδοτικές κυβερνήσεις των Μνημονίων που έδεσαν χειροπόδαρα τη χώρα με τις αλυσίδες των δανειστών και επιβεβαιώνεται με την τυχοδιωκτική πολιτική του αριστεροδεξιού λαϊκισμού που μας κυβερνάει. Τα μνημόνια στέρησαν τη χώρα από κάθε ζωτική ικμάδα καταστρέφοντας την οικονομία και την κοινωνική συνοχή ενώ η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που ξεκίνησε τον Νοέμβρη του ’14 διέλυσε και την τελευταία αυταπάτη που είχε διαμορφωθεί, εξαιτίας της εμφάνισης κάποιων θετικών οικονομικών δεικτών, ότι η ευρισκόμενη στην εντατική Ελληνική οικονομία θα μπορούσε να βγει σταδιακά από τον αναπνευστήρα. Η ουσιαστική ακυβερνησία που ακολούθησε τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου ελέω μιας ψευδώνυμης διαπραγμάτευσης και η πολιτική απάτη του δημοψηφίσματος επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το σύστημα-Ελλάδα δεν έχει πια τις δυνάμεις (κοινωνικές, πολιτικές, παραγωγικές, πολιτισμικές) που θα μπορούσαν να το τραβήξουν από τον κατήφορο.

Συνεπώς, το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου δεν πρόκειται να εμποδίσει, πόσο μάλλον να αναστρέψει την καθοδική πορεία. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος! Μπορούμε να ερίζουμε αν το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ θα επιβραδύνουν τις συνέπειες της κατηφόρας αλλά όλες οι παράμετροι δείχνουν ότι τα πράγματα έχουν πάρει τον ιστορικό τους δρόμο και μια νέα δύσκολη και επικίνδυνη εποχή ανοίγεται μπροστά μας. Το ΝΑΙ σημαίνει μια τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή που μια ημιθανής χώρα και κοινωνία δεν πρόκειται να την σηκώσει παραπάνω από μερικούς μήνες πριν παραδοθεί οριστικά σε μια ανεξέλεγκτη κρίση. Το ΟΧΙ σημαίνει την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την τελική παράδοση σε μια επίσης ανεξέλεγκτη κρίση που θα κρύβει και γεωπολιτικούς κινδύνους. Θα ήταν, λοιπόν, λάθος να θεωρήσουμε ότι το δημοψήφισμα είναι αυτό που θα φέρει την καταστροφή καθώς αυτή έχει τις ρίζες της αλλού.

Ούτε «Μένουμε Ευρώπη» – Ούτε «Κούγκι της Δραχμής»

Μένουμε στην Ελλάδα και υπερασπιζόμαστε το μέλλον του ελληνικού λαού

Τα πράγματα διολισθαίνουν σε μια επικίνδυνη παράνοια. Σαν να μην μας έφτανε η οριακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, οι εκβιασμοί των δανειστών, οι παλινωδίες της κυβέρνησης Τσίπρα και το γενικό πολιτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε κιόλας ενδείξεις διχαστικού παροξυσμού της ελληνικής κοινωνίας!

Από την μία το… μνημονιακό κίνημα, που δείχνει να συγκροτείται αυτές τις μέρες. Μια… επιτυχία της παρούσας κυβέρνησης, που με την τρομακτική ανικανότητά διασύρει και υπονομεύει το διάχυτο αντιμνημονιακό αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας, που μέχρι πρότινος άγγιζε το 80% στις δημοσκοπήσεις, και διαπερνούσε όλους τους πολιτικούς χώρους. Η ανεξαρτήτως «ναι μεν αλλά» ευθυγράμμιση όλων των πολιτικών φορέων του αντμνημονιακού χώρου με την παρούσα κυβέρνηση, το ότι σέρνονται πίσω από τον Τσίπρα, τον Καμμένο ή τον… Λαφαζάνη και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχει εκχωρήσει το μονοπώλιο της αντιπολίτευσης στον Σαμαρά, τον Άδωνι και τους Θεοδωράκη-Ψαριανό. Με αποτέλεσμα να κυοφορείται η νεκρανάσταση του μνημονιακού πόλου και να συντελείται η ευθυγράμμιση των αντιπολιτευόμενων φωνών με τις θέσεις του… Σόιμπλε!

Από την άλλη, το κίνημα υποστήριξης της κυβέρνησης διολισθαίνει καθημερινά σε θέσεις… αυτοκτονίας, καλώντας την κυβέρνηση να παίξει τον ρόλο ‘καμικάζι’ για λογαριασμό ενός ολόκληρου λαού. Ο οποίος μάλιστα έχει δώσει νωπή λαϊκή εντολή στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους παραμονής στην Ευρωζώνη, πράγμα που επαναλαμβάνει συστηματικά στις δημοσκοπήσεις, και δείχνει με την καθημερινή του στάση, όταν οι άνθρωποι συρρέουν προς τις τράπεζες  κάθε μέρα που αυτό το βασανιστικό εκκρεμές βαίνει προς την μεριά της ρήξης με την ΟΝΕ.

Η σύγκρουση, κοινώς, των δύο πόλων, κρατάει όμηρο την κοινωνική πλειοψηφία που δεν ταυτίζεται με κανέναν εκ των δυο. Απειλεί δε να επιταχύνει και να πολλαπλασιάσει την προοπτική του χειρότερου δυνατού σεναρίου για την χώρα και τον ελληνικό λαό.

Απαιτείται η ταχεία συγκρότηση ενός τρίτου πόλου, που θα προσπεράσει τις κραυγές αυτής της συλλογικής παράνοιας, και θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους: Ναι, είμαστε Έλληνες και «Μένουμε στην Ελλάδα», που είναι αποικιοποιημένη από την Δύση επί οκτώ αιώνες, και αντιμετωπίζει εκ νέου απειλές αποικιοποίησης από την Ανατολή. Είμαστε μια κοινωνία παρασιτική, με εξαιρετικά αναιμική εσωτερική δυναμική, που στενάζει από μια βάναυση πολιτική φτωχοποίησης, με κρίση ιστορικής συνείδησης και ταυτότητας, σε δημογραφικό τέλμα, ενώ στην γύρω περιοχή εξελίσσονται διάφορες εφαπτόμενες ζώνες αποσταθεροποίησης.

Κανένας από τους δύο πόλους της αντιπαράθεσης δεν δίνει δεκάρα για όλες αυτές τις παραμέτρους, που αποτελούν την βάση του εφιάλτη που ζούμε αυτά τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια. Και όλοι καμώνονται προς το προηγούμενο ψεύτικο ευρωπαϊκό-αμερικάνικο όνειρο, που επαναλάμβανε μονότονα ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε πως ως λαός επιβιώνουμε εδώ και… αιώνες στην κόψη του ξυραφιού, και ότι η ελευθερία και η αυτοδιάθεσή μας αποτελούσε μόνιμο αντικείμενο αγώνων και διεκδικήσεων, για να ενταχθούμε ως άτομα-καταναλωτές-υπήκοοι της Δύσης δεν φέρει καμία ευθύνη για τις καταστροφές που επακολούθησαν.

Γι’ αυτό και τώρα μας ζητούνε να επιλέξουμε μεταξύ της παράδοσης άνευ όρων και της αυτοκτονίας –εν μέσω μιας απίστευτης εκατέρωθεν υστερίας και αλληλοκαταγγελιών περί ‘προδοσίας του λαού’.

Ούτε στις πλάτες μας, ούτε στ’ όνομά μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η γενική οικονομική αποτελμάτωση και το καθολικό πολιτικό αδιέξοδο ήρθε για να μείνει. Αρνούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ μιας ανίκανης κυβέρνησης εξειδικευμένων υπαλλήλων του προηγούμενου συστήματος, που κυβέρνησε την χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, και μιας ψευδοαντιπολίτευσης στην οποία τα παλαιά κόμματα εξουσίας διαγκωνίζονται για να ξεπλύνουν τις πρότερες εγκληματικές τους επιλογές.

Το μόνο που απαιτούμε από σύσσωμο το πολιτικό σύστημα είναι να αναλάβει την υπαρκτή συλλογική του ευθύνη για το παρόν αδιέξοδο, και να δώσει χρόνο στον ελληνικό λαό ώστε να ανασυγκροτήσει τις αντιστάσεις του, για να διεκδικήσει ένα βιώσιμο μέλλον μακριά από τον Ιανό του εμφυλίου και της υποταγής.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η παρούσα κατάσταση της κοινωνίας μας, το γήρας του πληθυσμού της, η δημογραφική και πολιτιστική καθίζηση θα καθιστούσαν έναν πιθανό διχασμό, τον τελευταίο, που θα οδηγήσει το ελληνικό του έθνος στον ιστορικό του θάνατο, μέσα στον 21ο αιώνα.

Και δεν είμαστε διατεθειμένοι να πετάξουμε στα σκουπίδια το συλλογικό μας μέλλον, ως λαός, για να αλληλοφαγωθούμε μεθυσμένοι από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις, κραδαίνοντας τρύπιες σημαίες.

Υστερόγραφο: Αυτοί που αξιώσαν να πάρουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση της χώρας, ισχυριζόμενοι ότι τάχα θα επιβάλουν στους δανειστές μια κοινά αποδεκτή εγκατάλειψη των μνημονίων, καλούνται επί τέλους να θέσουν τέλος σε μια καταστροφική διαπραγμάτευση που έχει θέσει σε ομηρία έναν ολόκληρο λαό. Θα υπογράψουν λοιπόν, αφού τόσο πολύ πάσχισαν για να πάρουν αυτοί στα χέρια τους τα “στιλό της εξουσίας”. Κι εμείς δικαιούμαστε να τους πάρουμε με τις πέτρες μετά, πολύ απλά γιατί μας εξαπάτησαν. Ο,τιδήποτε άλλο ισοδυναμεί με μια πανάθλια τακτική μεταβίβασης του πολιτικού κόστους μιας κυβέρνησης στην κοινωνία, που πλασάρεται μάλιστα στ’ όνομα της υπεράσπισης της τελευταίας.

Κίνηση Πολιτών Άρδην

21-6-2015

Δραχμοπαράφρονες – Ευρωλιγούρηδες: Σημειώσατε ‘Χ’

Τώρα που οι «μεγαλειώδεις» συγκεντρώσεις ένθεν κακείθεν του ευρώ ολοκληρώθηκαν, μερικές σύντομες (και πιθανώς αλληλοσυγκρουόμενες) παρατηρήσεις: Είναι θετικό το γεγονός πως οι δυνάμεις του τυχοδιωκτισμού και οι δυνάμεις της εθελοδουλίας, σε μια κρίσιμη φάση για τον τόπο, δεν μπόρεσαν αθροιστικά να συγκεντρώσουν πάνω από 30-40 χιλιάδες ανθρώπους. Είναι ταυτόχρονα αρνητικό το γεγονός πως τώρα που πλησιάζει το τέλος της πρώτης φάσης του ελληνικού δράματος που ξεκίνησε το 2010, οι υπόλοιποι συμπολίτες μας κάθονται στους καναπέδες περιμένοντας μοιρολατρικά από το πλήρως αποτυχημένο πολιτικό σύστημα της ύστερης μεταπολίτευσης, σε οποιαδήποτε εκδοχή του, να οδηγήσει τη χώρα στα βράχια, ιδιαίτερα αν θυμηθούμε το ένα εκατομμύριο κόσμο που ξεχύθηκε στους ίδιους δρόμους το 2011 και το 2012. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι οι πολίτες φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει, έστω διαισθητικά, πόσο κοντά βρισκόμαστε στην ανεξέλεγκτη καταστροφή και απέχουν από το να συνταχθούν με τους υστερικούς της όποιας πλευράς, τουλάχιστον προς το παρόν. Είναι απαίτηση, με χαρακτηριστικά όρου επιβίωσης για τη χώρα, η ανάδυση νέων πολιτικών υποκειμένων και η συγκρότηση και μαζικοποίηση ενός κινήματος λογικής, πολύπλευρης και μακρόχρονης αντίστασης και ριζοσπαστικού πολιτικού και κοινωνικού σχεδιασμού για τον τόπο. Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία…

Κράτα το σόου μαϊμού…

Αντιγράφω από το in.gr το πολυαναμενόμενο (και όλως τυχαίως ολοκληρωθέν και εκδοθέν λίγο πριν το τέλος Ιουνίου που δήθεν κανένας δεν ήξερε ότι θα έφτανε η διαπραγμάτευση…) πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας (οργουελικός ο τίτλος αλλά ψιλά γράμματα αυτά για τους αριστερούς της Ζωής) για το χρέος:

• Το χρέος προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πρέπει να χαρακτηριστεί παράνομο αθέμιτο, επονείδιστο.
• Το χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να χαρακτηριστεί παράνομο αθέμιτο και επονείδιστο.
• Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παρέχει  δάνεια χωρίς μετρητά (cash-less loans) τα οποία πρέπει να θεωρηθούν παράνομα. Τα συγκεκριμένα χρέη είναι αθέμιτα και επονείδιστα.
• Τα διμερή δάνεια πρέπει να θεωρηθούν παράνομα, είναι αθέμιτα, και επονείδιστα.
• Το χρέος προς τους ιδιώτες δανειστές πρέπει να θεωρηθεί παράνομο. Μέρος του χρέους προς τις ιδιωτικές τράπεζες και τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου είναι αθέμιτο. Τέλος, το χρέος προς τις ιδιωτικές τράπεζες και τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου είναι επονείδιστο.

Φυσικά, η καταληκτική πρόταση είναι: άρνηση πληρωμής όλου του χρέους και …πτώχευση (και δραχμή, για να μην κάνουμε τους ανήξερους)! Τάχα, η Επιτροπή αυτή (ο Θεός να την κάνει Επιτροπή) θα έβγαζε το πόρισμα ώστε να ενισχυθεί η διαπραγματευτική ισχύς της κυβέρνησης. Αν βρεθεί έστω ένας άνθρωπος που θα μου πει ότι το πόρισμα αυτό, το οποίο έχει βγει μάλιστα από Επιτροπή της Βουλής(;), μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό χαρτί σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με άνθρωπο άνω των έξι ετών και ο άνθρωπος αυτός να πάρει σοβαρά τον συνομιλητή του, εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ως εκ τούτου, πέραν του αυτόνομου προσωπικού, επικίνδυνου παιχνιδιού της εξουσιοφρενούς που παριστάνει την Πρόεδρο της Βουλής, αυτό το κουρελούργημα καίει την ίδια τη διεκδίκηση διαγραφής μέρους του χρέους με όρους επιστημονικής σοβαρότητας και ορθολογικού σχεδιασμού.

Ένα-ένα τα γεγονότα των ημερών δείχνουν σε ουσιαστικό (κατάρρευση οικονομικών στοιχείων, έξοδος καταθέσεων) και συμβολικό επίπεδο (πολιτικός λόγος, πορίσματα) ότι πιθανόν η όλη συζήτηση είναι μάλλον μάταιη και η καταστροφή της χώρας μετατρέπεται σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία…

ΥΓ. Ας δούμε τι έλεγε το μακρινό 2011 ο πολύς Βαρουφάκης για την Επιτροπή Ελέγχου (αλλά και για την συνακόλουθη έξοδο από την Ευρωζώνη καθώς θεωρούσε την μονομερή παύση πληρωμών ως ενέργεια άμεσα συνοδευόμενη από έξοδο από την Ευρωζώνη…): http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=6245

Το σωστό να λέγεται…

…και προπάντων να δημοσιεύεται! Πριν λίγο καιρό «ανέβασα» ένα κριτικό κείμενο του Θ. Τζιούμπα (ΕΔΩ) με αφορμή το Gay Pride. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τον αρθρογράφο σε σχέση με το ζήτημα αυτό. Η διοργάνωση φυσικά της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη προχωράει με τα γνωστά θεαματικά («αγκάλιασμα» από το Δήμο Θεσσαλονίκης και …τους χορηγούς βεβαίως-βεβαίως, κατάρες από τον Άνθιμο και ολονυχτίες στην εκκλησία για να «ξορκιστεί το κακό», κλπ). Τη σούπα δείχνει να τη χαλάει (επιτέλους) μια οργάνωση ομοφυλοφίλων που είναι εκ των συνδιοργανωτών της παρέλασης αναδεικνύοντας ως σημείο αντιπαράθεσης (πάλι, επιτέλους) τη χορηγία από το Αμερικάνικο Προξενείο, η οποία φυσικά έγινε ασμένως αποδεκτή από τον Μπουτάρη και τους λοιπούς συνδιοργανωτές. Γράφει, λοιπόν, σε ανακοίνωσή της η οργάνωση HOMOphonia, μεταξύ άλλων:

[…]Ποτέ δεν ξεχάσαμε τους αγώνες του λαού μας για το συλλογικό του δικαίωμα στην εθνική του ανεξαρτησία και την βίαιη καταπάτηση από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που υλοποιούσαν την πολιτική των κυβερνήσεων τους και μία εκ των οποίων ήταν και οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ υπεύθυνοι και σήμερα για τις διώξεις και τα βάσανα εκατομμυρίων ανθρώπων που εξαιτίας των πολιτικών τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς.

Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε το θέμα της συμμετοχής και παρουσίας του Αμερικανού Προξένου και για τους λόγους που εκφράζουμε παραπάνω, ως συλλογικότητα δηλώσαμε την αντίθεση μας. Στην τελευταία συνάντηση που έγινε την Παρασκευή 5/6/2015 παρουσία και εκπροσώπου της Διοίκησης του Δήμου, όπου συζητήθηκαν οργανωτικά ζητήματα, η συνδιοργανώτρια συλλογικότητα ” ΑΜΚΕ Thessaloniki Pride” μας ανακοίνωσε ότι με πρωτοβουλία δική της, εξασφαλίστηκε η χορηγία κάποιου ποσού από το Προξενείο των ΗΠΑ και για αυτόν τον λόγο πρέπει ο λογότυπος του να συμπεριληφθεί στην αφίσα της διοργάνωσης και που βέβαια αυτοί συμφωνούσαν.

Ως HOMOphoniaThessalonikiPride επίσης συνδιοργανωτές, αντιδράσαμε με αυτήν την εξέλιξη και ζητήσαμε από τον Δήμο να μην δεχτεί την χορηγία αυτή. Δυστυχώς δεν εισακουστήκαμε, ο Δήμος δέχτηκε την χορηγία αλλά και την ανάρτηση του λογότυπου του Προξενείου των ΗΠΑ στην αφίσα της διοργάνωσης. […] (Όλη η ανακοίνωση της οργάνωσης ΕΔΩ).

Οι ενστάσεις όσων πιστεύουμε ότι οι «παρελάσεις της διαφορετικότητας» δεν είναι τίποτε άλλο, πια, παρά μια θεαματική μορφή ενσωμάτωσης στον «κόσμο του εμπορεύματος» ισχύουν στο ακέραιο. Όμως, δεν μπορούμε να μην επιδοκιμάσουμε αυτή την στοιχειακή πράξη αντίστασης εκ μέρους της HOMOphonia απέναντι στην πιο προκλητική μορφή εκφυλισμού της διοργάνωσης που είναι η συμμετοχή και η χρηματοδότηση της αμερικάνικης κυβέρνησης δια του τοπικού προξενείου. Ας ελπίσουμε ότι φίλες και φίλοι ομοφυλόφιλοι που συμμετέχουν σε αυτές τις εκδηλώσεις θα αρχίσουν σταδιακά να αντιλαμβάνονται ότι δεν χρειάζεται η χορηγία από το Προξενείο για να «συναντήσεις» τη Μέκκα του ύστερου καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, και την κυρίαρχη εμπορευματική λογική που αυτές προωθούν σε όλο τον κόσμο. Συμβαίνει και δια της πλαγίας οδού, σε όλους μας, όταν άθελά μας ενσωματώνουμε την κυρίαρχη αφήγηση της «πραγμάτωσης της επιθυμίας» και του «ατομικού δικαιώματος», έτσι όπως ακριβώς αυτά εργαλειοποιήθηκαν από τον ύστερο καπιταλισμό για να ενσωματώσουν τα απελευθερωτικά προτάγματα του παγκόσμιου ’68. Αλλά αυτό, βέβαια, αποτελεί ζήτημα των ίδιων και των κινημάτων στα οποία θεωρούν ότι συμμετέχουν…

Άλλο ένα σενάριο…

Μια από τις πιο συνηθισμένες διαπιστώσεις αναλυτών και πολιτικολογούντων κατά τη «διαπραγματευτιάδα» που εδώ και 5 μήνες βιώνει ο τόπος με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι ότι οι δανειστές μας επιθυμούν την πτώση της κυβέρνησης για να εκλεγεί μια νέα, φιλική σε αυτούς κυβέρνηση, που θα υπογράψει τα νέα μνημόνια και έτσι απρόσκοπτα θα συνεχιστεί η εμπέδωση και ισχυροποίηση της κυριαρχίας τους επί του δύσμοιρου λαού μας. Και αυτό είναι αληθές, αν κάνουμε την υπόθεση ότι στα μυαλά των ηγεμόνων εξ Εσπερίας κυριαρχεί η αντίληψη της επιβολής δια της επίδειξης και άσκησης ωμής βίας. Ανέκαθεν οι αποικιοκράτες και οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούσαν το όπλο αυτό. Βέβαια, ιστορικά, χρησιμοποιούσαν και ένα άλλο όπλο, παράλληλα με το πρώτο ή και από μόνο του. Αυτό της ενσωμάτωσης. Αρκεί να «προσεταιριστείς» ή να «πείσεις» το κατάλληλο πρόσωπο, οργάνωση, φορέα, κίνημα, κλπ.

Το τελευταίο διάστημα μπαίνω στον πειρασμό να πιστεύω ότι οι κυρίαρχοι προκρίνουν το δεύτερο. Γνωρίζουν ότι ο Ελληνικός λαός, πέντε χρόνια τώρα, δεν αντέχει άλλο την συστηματική οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και ότι η έλλειψη αντοχών μαζί με την έλλειψη οράματος αναγέννησης του τόπου μπορεί να οδηγήσει σε εκρηκτικές καταστάσεις, και από γεωπολιτική άποψη. Σίγουρα, αυτή τη δυνάμει οριακή συνθήκη δεν μπορεί να την διαχειριστεί το «μνημονιακό» πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του. Μόνο μια «αντιμνημονιακή» πολιτική οντότητα θα μπορούσε να «ενσωματώσει» ξανά και με επιτυχία τον απελπισμένο και απηυδισμένο λαό. Μια τέτοια πιθανή υποψηφιότητα ήλθε πια στο προσκήνιο, δια της μορφής της κυβερνητικής σύμπραξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Κρίνω, λοιπόν, ότι οι κυρίαρχοι θα εξαντλήσουν κάθε μέσο, με προφανή χρήση και μαστιγίου και καρότου, για να αποσπάσουν την πολύτιμη υπογραφή αυτής της κυβέρνησης (και όχι κάποιας άλλης «φιλικότερης») σε ένα νέο Μνημόνιο (όπως και να το ονομάσουν). Έτσι μόνο θα σβήσει ή θα παρεκτραπεί η όποια ριζοσπαστικότητα υπάρχει ή σιγοκαίει στο κοινωνικό σώμα. Το έργο εξάλλου ξαναπαίχτηκε όταν ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981 για να ενσωματώσει τάχιστα τη διάχυτη εργατική, νεολαιίστικη και αντι-ιμπεριαλιστική ριζοσπαστικότητα που είχε φουντώσει τη δεκαετία του ’70 στην Ελλάδα και αμφισβητούσε τη θέση της χώρας ως προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης.

Γι αυτούς τους λόγους, πιο πιθανό βλέπω οι σύγχρονοι αποικιοκράτες να παίξουν το χαρτί της ενσωμάτωσης και όχι της ανατροπής. Βέβαια, κι αυτή είναι άλλη μια πιθανότητα που μένει να αποδειχτεί…