Άλλο ένα σενάριο…

Μια από τις πιο συνηθισμένες διαπιστώσεις αναλυτών και πολιτικολογούντων κατά τη «διαπραγματευτιάδα» που εδώ και 5 μήνες βιώνει ο τόπος με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι ότι οι δανειστές μας επιθυμούν την πτώση της κυβέρνησης για να εκλεγεί μια νέα, φιλική σε αυτούς κυβέρνηση, που θα υπογράψει τα νέα μνημόνια και έτσι απρόσκοπτα θα συνεχιστεί η εμπέδωση και ισχυροποίηση της κυριαρχίας τους επί του δύσμοιρου λαού μας. Και αυτό είναι αληθές, αν κάνουμε την υπόθεση ότι στα μυαλά των ηγεμόνων εξ Εσπερίας κυριαρχεί η αντίληψη της επιβολής δια της επίδειξης και άσκησης ωμής βίας. Ανέκαθεν οι αποικιοκράτες και οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούσαν το όπλο αυτό. Βέβαια, ιστορικά, χρησιμοποιούσαν και ένα άλλο όπλο, παράλληλα με το πρώτο ή και από μόνο του. Αυτό της ενσωμάτωσης. Αρκεί να «προσεταιριστείς» ή να «πείσεις» το κατάλληλο πρόσωπο, οργάνωση, φορέα, κίνημα, κλπ.

Το τελευταίο διάστημα μπαίνω στον πειρασμό να πιστεύω ότι οι κυρίαρχοι προκρίνουν το δεύτερο. Γνωρίζουν ότι ο Ελληνικός λαός, πέντε χρόνια τώρα, δεν αντέχει άλλο την συστηματική οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και ότι η έλλειψη αντοχών μαζί με την έλλειψη οράματος αναγέννησης του τόπου μπορεί να οδηγήσει σε εκρηκτικές καταστάσεις, και από γεωπολιτική άποψη. Σίγουρα, αυτή τη δυνάμει οριακή συνθήκη δεν μπορεί να την διαχειριστεί το «μνημονιακό» πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του. Μόνο μια «αντιμνημονιακή» πολιτική οντότητα θα μπορούσε να «ενσωματώσει» ξανά και με επιτυχία τον απελπισμένο και απηυδισμένο λαό. Μια τέτοια πιθανή υποψηφιότητα ήλθε πια στο προσκήνιο, δια της μορφής της κυβερνητικής σύμπραξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Κρίνω, λοιπόν, ότι οι κυρίαρχοι θα εξαντλήσουν κάθε μέσο, με προφανή χρήση και μαστιγίου και καρότου, για να αποσπάσουν την πολύτιμη υπογραφή αυτής της κυβέρνησης (και όχι κάποιας άλλης «φιλικότερης») σε ένα νέο Μνημόνιο (όπως και να το ονομάσουν). Έτσι μόνο θα σβήσει ή θα παρεκτραπεί η όποια ριζοσπαστικότητα υπάρχει ή σιγοκαίει στο κοινωνικό σώμα. Το έργο εξάλλου ξαναπαίχτηκε όταν ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981 για να ενσωματώσει τάχιστα τη διάχυτη εργατική, νεολαιίστικη και αντι-ιμπεριαλιστική ριζοσπαστικότητα που είχε φουντώσει τη δεκαετία του ’70 στην Ελλάδα και αμφισβητούσε τη θέση της χώρας ως προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης.

Γι αυτούς τους λόγους, πιο πιθανό βλέπω οι σύγχρονοι αποικιοκράτες να παίξουν το χαρτί της ενσωμάτωσης και όχι της ανατροπής. Βέβαια, κι αυτή είναι άλλη μια πιθανότητα που μένει να αποδειχτεί…