Όλα τα λεφτά ο «Στάθης»…

…στη σημερινή «Ελευθεροτυπία«, για το εν εξελίξει δικομματικό «σόου Χριστοφοράκου«:

ΖΙΜΕΝΣ: Ένα εργοστάσιο κλείνει

Τη στιγμή που σύμπασα η πολιτική και δημοσιογραφική Ελλάς ασχολείται με το Βατοπαίδι, το πόθεν έσχες του συζύγου της Ζαχαρέα και ποιός τραπεζίτης θα προλάβει να μασουλήξει περισσότερα από το πακετάκι των 28 δις, η παραγωγική και εργατική εκατόμβη μεγαλώνει βυθίζοντας τη χώρα στην παραγωγική παραίτηση και τον άκρατο παρασιτισμό και τη βιομηχανική εργατική τάξη στην απόγνωση. Το κλείσιμο του υπερκερδοφόρου εργοστασίου της Ζίμενς στη Θεσσαλονίκη αλλά και ο μέχρις εσχάτων αγώνας των εργαζομένων σε αυτό, είναι τα τελευταία επεισόδια μιας διαδικασίας που κλείνει ήδη 25 χρόνια καταστροφής.

Αναδημοσιεύω το άρθρο των Θ. Τζιούμπα και Κ. Σεβρή από την 15μερη εφημερίδα «Ρήξη» (φ. 44, 1/11/2008):

ΖΙΜΕΝΣ: ΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ

Στη χώρα μας, με βάση την παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση, κοντεύουμε να πιστέψουμε ότι πραγματική οικονομία είναι οι σπασμοί της Σοφοκλέους, ίσως γιατί εκεί η συμπαθής τάξη των δημοσιογράφων έχει αποθέσει τις πενιχρές της οικονομίες. Όμως, πέρα από αυτή την πραγματικότητα, που ταιριάζει μάλλον στο Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες, οι πραγματικοί εργαζόμενοι, αυτοί που σηκώνονται στις 6 το πρωί και ζουν (όσο ζουν) από τον μισθό τους, γνωρίζουν κάτι που μάλλον ο επικοινωνιακός κορεσμός έχει συσκοτίσει: Η κρίση της πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, με το αλλεπάλληλο κλείσιμο των εργοστασιακών μονάδων και τη μεταφορά τους στα Βαλκάνια, εξέλιξη που έχει οδηγήσει στην οικονομική παρακμή του ελληνικού Βορρά.
Σε αυτή τη αρνητική εξέλιξη, μετά το κλείσιμο των Λιπασμάτων ή της Βιαμύλ, έρχεται να προστεθεί το κλείσιμο του εργοστασίου της Ζίμενς στην περιοχή της Ανατολικής Θεσσαλονίκης.
Το εργοστάσιο της Ζίμενς, λειτουργεί στη πόλη εδώ και 44 χρόνια, αποτελώντας μία από τις βασικές εξαγωγικές επιχειρήσεις, έχοντας μερίδιο περίπου 1,2% του συνόλου των ελληνικών εξαγωγών, με δυνατότητα να ξεπεράσει το 2,5%, καθιστώντας την μία από τις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Σήμερα παράγει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, κυρίως τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό, προμηθεύοντας εκτός από τη Ζίμενς κι άλλους πολυεθνικούς ομίλους όπως τη Νόκια ή τη Φρανς Τελεκόμ. Το εν λόγω εργοστάσιο αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της ιδρυθείσας «Αλεξάνδρειας Ζώνης Καινοτομίας», καθώς οι υλικοτεχνικές υποδομές του εργοστασίου κρίνονταν αρτιότερες για την τεχνολογική ανάπτυξη των εργοστασιακών μονάδων της Βόρειας Ελλάδας.
Στο εργοστάσιο εργάζονται 240 άτομα, από 22 μέχρι 50 ετών όπου το 66% είναι απόφοιτοι τεχνολογικών Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι., ενώ οι υπόλοιποι είναι ειδικευμένοι σε συγκεκριμένους τομείς της παραγωγής, μέσα από σεμιναριακά μαθήματα που πραγματοποιήθηκαν εντός του εργοστασίου. Ο αριθμός των εργαζόμενων τα προηγούμενα χρόνια ήταν σαφώς μεγαλύτερος, σταδιακά όμως επιλέχθηκε η μείωση των παραγγελιών, ώστε το κλείσιμο του εργοστασίου να πραγματοποιηθεί ευκολότερα. Πέραν των 240 μονίμων εργαζομένων, που βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας, σε παράλληλες δραστηριότητες της επιχείρησης απασχολούνταν περίπου 150 άτομα, που βρίσκονται σε ακόμα δυσχερέστερη θέση.
Η Ζίμενς, προσπάθησε να κλείσει τα εργοστάσιά της τόσο στη Λειψία της Γερμανίας, όσο και στην Κουριτίμπα της Βραζιλίας. Η πρωτοβουλία αυτή ανήκει κυρίως στους νέους επενδυτικούς διευθυντές της Ζίμενς (Gores Group), οι οποίοι προτίθενται να αναπτύξουν την παραγωγή υψηλής τεχνολογίας ιατρικών μηχανημάτων εις βάρος της παλιάς παραγωγής υψηλής τεχνολογίας τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού. Μετά από παρεμβάσεις τόσο της γερμανικής κυβέρνησης όσο και της βραζιλιάνικης, το κλείσιμο των εργοστασίων ματαιώθηκε. Οι εργαζόμενοι κατηγορούν τη διοίκηση της Ζίμενς ότι δεν επιχείρησε καμία ουσιαστική προσπάθεια πώλησης του εργοστασίου, αφενός για να μην ενισχύσει τους ανταγωνιστικούς πολυεθνικούς ομίλους και αφετέρου για να πετύχει την εκποίηση του προνομιακού οικοπέδου του εργοστασίου, έκτασης 106 στρεμμάτων, σε μια περιοχή που αποτελεί πλέον τον νέο εμπορικό «παράδεισο» της πόλης, δίπλα σε τεράστια εμπορικά πολυκαταστήματα.
Από την άλλη, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος εκποίησε το καλοκαίρι του 2008 το 30% του μετοχικού κεφαλαίου του εν λόγω εργοστασίου. Οι εργαζόμενοι θεωρούν πως ουσιαστικά και η ελληνική κυβέρνηση έχει ευθύνες για το κλείσιμο του εργοστασίου, καθώς χάθηκε ένα πολύ βασικό διαπραγματευτικό χαρτί. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρωτοδικείο, που εκδίκασε την υπόθεση του κερδοφόρου εργοστασίου της Ζίμενς και της απεργιακής κινητοποίησης των εργαζομένων, έκρινε δίκαιη την επιλογή τους καταδικάζοντας τη Ζίμενς, με αιτιολογικό τα τεράστια κέρδη του εν λόγω εργοστασίου, περίπτωση που συμβαίνει σπάνια .
Οι εργαζόμενοι εντείνουν τις προσπάθειες ενημέρωσης της πόλης, διεκδικώντας τη στήριξη του κάθε απλού πολίτη. Προς αυτή τη κατεύθυνση έχουν πραγματοποιήσει αρκετές κινητοποιήσεις, συλλέγοντας ταυτόχρονα χιλιάδες υπογραφές στήριξης (πάνω από 17.000). Την ίδια στιγμή απευθύνονται προς όλους τους φορείς της πόλης. Δεν είναι τυχαίο πως οι 45 δήμοι της πόλης κατέληξαν σε μια ενιαία επιστολή διαμαρτυρίας προς τον υπουργό Οικονομίας. Στην καθημερινότητα του υπό κατάληψη εργοστασίου αξίζει να αναφέρουμε τη μαζική συμμετοχή της πλειονότητας των εργαζομένων, οι οποίοι με συντονισμένες βάρδιες περιφρουρούν την απόφαση του σωματείου τους, διατηρώντας με προσωπικό ασφαλείας παραγωγικό το εργοστάσιο.
Από τη συνάντηση που είχαμε μαζί τους, αν και κουρασμένοι από τη βραδινή επιτήρηση του εργοστασίου, φάνηκε ξεκάθαρα η πρόθεση τους να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα που δίνουν, θεωρώντας πως το δίκαιο των αιτημάτων τους θα προκαλέσει τη συγκίνηση της τοπικής κοινωνίας, η οποία και θα δρομολογήσει την επανέναρξη των εργασιών του εργοστασίου μέσα από την επέμβαση των αρμοδίων. Απ’ τη μεριά μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη και τη στήριξή μας στον δύσκολο αγώνα τους και να ευχαριστήσουμε τον πρόεδρο του σωματείου Μπάμπη Καλαϊτζίδη για την συζήτηση που είχαμε μαζί του, στοιχεία της οποίας χρησιμοποιήσαμε για την παρουσίαση του σημαντικού αυτού ζητήματος της Θεσσαλονίκης.

Μίζες και άλλο τι;

Η μια διάσταση του σκανδάλου της «Ζήμενς» – η «μαύρη» χρηματοδότηση των κομμάτων εξουσίας και οι «μίζες» σε στελέχη τους από μεγάλους και μικρούς, ντόπιους και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους – είναι κάτι που κανέναν δεν εξέπληξε ιδιαίτερα. Ο βούρκος στον οποίο πλατσουρίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι γνωστός σε όλους και οι αφελείς έχουν πάψει εδώ και καιρό να υπάρχουν. Έδωσαν τη θέση τους στους αδιάφορους ή τους συνένοχους…
Εντυπωσιάζει, όμως, το γεγονός ότι όλοι οι σπουδαιοφανείς αναλυτές που παρελαύνουν από τηλοψίας κάθε βράδυ, αναζητώντας «πράσινες» ή «γαλάζιες» μίζες, ελάχιστα αναφέρονται στην εξόφθαλμη ανάμιξη του ξένου παράγοντα. Είναι διεθνώς γνωστό ότι η ιστορία με τις μίζες της «Ζήμενς» σε πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα και αλλού, ξέσπασε αφότου η γερμανικών συμφερόντων εταιρεία μπήκε στο χρηματιστήριο της «Γουόλ Στρήτ» στη Νέα Υόρκη. Με αφορμή την γνωστή στη διεθνή πιάτσα χρήση των «μαύρων ταμείων» από τις γερμανικές εταιρείες εν γένει (μέχρι μόλις πριν λίγα χρόνια, με την απόλυτη ανοχή αν όχι προτροπή του γερμανικού κράτους ώστε να υπερισχύουν των υπολοίπων πολυεθνικών αντιπάλων τους στις μεγάλες διεθνείς μπίζνες!), οι αμερικάνικες αρχές μπόρεσαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε όλα τα «μαύρα κατάστιχα» της γερμανικής πολυεθνικής επιβάλλοντάς της αμερικάνικη εταιρεία εσωτερικού ελέγχου. Είναι αυτή η εταιρεία, που με το πιστόλι στον κρόταφο, προσέλαβαν οι Γερμανοί για να καθαρίσει δήθεν την «κόπρο του Αυγείου», η οποία έχει την τεράστια δυνατότητα πια να παίζει με ονόματα σε όποια χώρα του κόσμου έπεσαν μίζες.
Και ο πιο αδαής καταλαβαίνει τι σοβαρό όπλο έχουν στα χέρια τους όσοι επιθυμούν να προβούν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό της χώρας, να εκβιάσουν ένα διεφθαρμένο δικομματικό σύστημα, να τιμωρήσουν την ανυπακοή κάποιων ή να εκμεταλλευτούν τη ζοφερή εικόνα που δημιουργείται για να προωθήσουν μια πλήρη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος με την ανάδυση νέων παικτών και την εξαφάνιση παλαιότερων. Όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλη η ιστορία είναι μόνο ο Τσουκάτος, ο Βερελής ή ο Λιάπης και αγνοούν ή αποκρύπτουν το φόντο του εντεινόμενου αμερικανογερμανικού ανταγωνισμού στην Ευρώπη και τα Ουράλια, της προσέγγισης Μέρκελ-Πούτιν, του αμερικανο-ρωσικού ενεργειακού «πολέμου» και της «ανυπακοής» Καραμανλή με την προώθηση του ρώσικου πετρελαιαγωγού, μέσα στο οποίο ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων και «αποκαλύψεων», τότε είτε είναι πραγματικά αφελείς είτε απλά υποχείρια. Εξάλλου, αν σύντομα αποδειχθούν και «γαλάζιοι» λαδιάρηδες τότε το δικομματικό πολιτικό σύστημα μπαίνει σε κατάσταση διάλυσης, ανίκανο να αντιδράσει καθώς όλοι έχουν βουτήξει τα χεράκια τους στο «βάζο με το μέλι» και για όλους υπάρχουν στοιχεία. Μένει να αποδειχτεί αν οι διεθνείς παράγοντες που κατέχουν τα ονόματα και κρύβονται πίσω από την αμερικάνικη νομική φίρμα, θέλουν απλώς να τιμωρήσουν κάποιους άτακτους πολιτικούς υπαλλήλους, να τακτοποιήσουν κάποιους δικούς τους, να στείλουν προειδοποιητικά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση για το ποιος είναι το αφεντικό ή να διαλύσουν το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και να επιβάλλουν ολοκληρωτικά νέους όρους στο πολιτικό παιχνίδι της χώρας.
Προς επίρρωση των παραπάνω, παραθέτω πρόσφατο δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας», όπου αναφέρει ότι οι Αμερικάνοι ελεγκτές έρχονται πάλι για «ανακρίσεις» στελεχών της «Ζήμενς» στην Ελλάδα. Αντικείμενο των ανακρίσεων θα είναι αυτή τη φορά οι συμφωνίες της εταιρείας με το Στρατό, τα Σώματα Ασφαλείας, κλπ, όπου οι ελεγκτές αναμένεται να ζητήσουν πρόσβαση σε διαβαθμισμένα έγγραφα με απόρρητες πληροφορίες που αφορούν σε εξοπλιστικά προγράμματα!
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,dt=10.07.2008,id=73897216,45895808

Το παρόν κείμενο, χωρίς την αναφορά στις τελευταίες εξελίξεις με το αίτημα των Αμερικανών ελεγκτών για πρόσβαση σε έγγραφα που αφορούν στα εξοπλιστικά προγράμμτα στα οποία ενεπλάκει ως προμηθεύτρια η «Ζήμενς», δημοσιεύτηκε στο τεύχος 70 (Ιούλιος-Αύγουστος) του περιοδικού «Άρδην».

Φράντς Γιόζεφ ΠΑΣΟΚους

Αντιγράφω (έξαλλος) και υπογραμμίζω από τη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» για το σκάνδαλο της «Ζίμενς»:

«Η αποκάλυψη είναι δραματική, καθώς ο Franz ή Γ. Σκαρπέλης αναφέρεται ως ο δικαιούχος του λογαριασμού 835835 στην τράπεζα Raiffeisenbank Tirol στο Ζάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Σ’ αυτό τον λογαριασμό έχουν καταλήξει πέντε εμβάσματα με αποστολέα τη Siemens, συνολικού ύψους 7,5 εκατ. μάρκων ή 3,8 εκατ. ευρώ. Το δεδομένο αυτό έχει καταστήσει ύποπτο τέλεσης σοβαρών αδικημάτων τον Γ. Σκαρπέλη, ο οποίος -μέχρι στιγμής- είναι το μόνο στέλεχος του ΟΤΕ, που έχει κληθεί να απολογηθεί στις 30 Απριλίου…
…Πέντε συνολικά εμβάσματα αξίας από 1 έως 2,5 εκατ. μάρκα έχουν σταλεί στον Franz από τον Φεβρουάριο του 1998 μέχρι και τον Μάιο του 2001, κάτι που σημαίνει ότι η Siemens ή αμείβει τον άνθρωπό της στον ΟΤΕ ή διά μέσου αυτού ανταποδίδει στο πολιτικό σύστημα του ΠΑΣΟΚ το καλό που της έκανε με τις απευθείας αναθέσεις των προγραμματικών-πλαισιακών συμβάσεων…
…Ο Γιώργος Σκαρπέλης, που ξεκίνησε ως τοπογράφος στον ΟΤΕ, εκλέχθηκε εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Δ.Σ. του οργανισμού και από το 1994 κατείχε σημαντικές θέσεις ευθύνης. Εφτασε να είναι εντεταλμένος αντιπρόεδρος του ΟΤΕ και πρόεδρος της ΟΤΕ International, έχοντας στην ευθύνη τις διεθνείς επενδύσεις του οργανισμού (Telecom Serbia, Armentel, Romtelecom, Globul, Cosmofom κ.ά.).
Ηταν για τους φίλους του ο Γκρομίκο του ΟΤΕ, ένας άνθρωπος ευφυής με υψηλές διασυνδέσεις στο όλον ΠΑΣΟΚ (παπανδρεϊκό και σημιτικό), αλλά και στη Νέα Δημοκρατία, η οποία είχε συνταχθεί υπέρ των προγραμματικών συμφωνιών, αν και το 1997 ψέλλιζε τα περί ανεξάρτητης αρχής για τις προμήθειες του Δημοσίου…»

Επέλεξα το συγκεκριμένο απόσπασμα γιατί μόνο από κάτι τέτοια μπορούμε να καταλαβαίνουμε πως φτάσαμε σήμερα να ξεπουλάνε τα αφεντικά τα πάντα, να μας πατάνε στο λαιμό με την ανεργία και την ακρίβεια κι εμείς ως λαός, καρφωμένοι σε μια πολυθρόνα, να κουνάμε απλά το κεφάλι άβουλοι και μοιραίοι, απολαμβάνοντας τον πολιτισμό της Αννίτας και της Τατιάνας.
Ο «Φραντς» αποτελεί τυπικό παράδειγμα της κοινωνικής κινητικότητας που πυροδότησε η 20ετής παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Μια βαλκανική εκδοχή του αμερικάνικου ονείρου, που συντελέστηκε όμως μέσα από την πολιτική διασύνδεση και συμμετοχή.
Από τη μουστάκα και το ανοιχτό πουκάμισο με την τρίχα όξω, στα Αρμάνι και στα Καγιέν. Από στο ένα χέρι το σουβλάκι στο άλλο τη βούρτσα (της αφισοκόλλησης), στα κοχίμπα και στα πρησμένα από την κόκα ρουθούνια. Από την Τ.Ο. Άνω Παναγιάς, στο Δ.Σ. της τάδε εταιρείας. Από τα δυτικά προάστεια στα βόρεια και ακόμα πιο πέρα με τη μεζονέτα και την πισίνα…
Τα σημερινά μας αφεντικά (στη δουλειά, το Πανεπιστήμιο, την πολιτική) είναι πρώην «λαϊκοί αγωνιστές» του ’80 (του ΠΑΣΟΚ και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων», για να μην τις ξεχνάμε κι αυτές που έτρεξαν να γλύψουν το ξεροκόμματο της εξουσίας)! Πού θα βρίσκονταν σήμερα ονόματα σαν το Σάλλα, τον Κόκαλη, τον Αθανασούλη αν δεν ήταν ο Αντρέας; Είτε στο ταμείο κάποιας Τράπεζας είτε θα μαστόρευαν ακόμα υπολογιστές με το κατσαβίδι στο χέρι. Αμέρικα μας έκανε ο τρισμέγιστος!
Είδατε ο «Φράντς»; Από εκπρόσωπος των εργαζομένων στα ΠΑΣΟΚικά πειράματα «εργατικής συμμετοχής» ( 😆 ), κομιστής των μιζών της πολυεθνικής και τροφοδότης με μαύρο χρήμα του πολιτικού μας συστήματος!
Γι’ αυτό και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την πολιτική μήτρα των «νέων αφεντικών» μας, το ΠΑΣΟΚ. Όχι γιατί «έφαγαν» έχοντας την εξουσία (αυτό έλειπε!) ούτε γιατί παράφαγαν (το ‘καναν κι άλλοι και το κάνουν και οι καινούριοι) αλλά γιατί τη ρεμούλα και τη δήωση του δημοσίου χώρου την έκαναν μαζική ιδεολογία.
Γι’ αυτό, λοιπόν, για την ηθική εξαχρείωση ενός ολόκληρου λαού, επιτρέψτε μου και με αφορμή τα απόνερα της υπόθεσης «Ζίμενς», να χυδαιολογήσω μεγαλοβδομαδιάτικα και να αναφωνήσω:
«Γαμώ το όλον ΠΑΣΟΚ σας!» 👿

«Χρυσά Αυγά» και πάσης Siemens άμα λάχει να ‘ούμε

Φάε, πίε και ευφραίνου, Κωστάκη Καραμανλή. Κατά την παραβολή του άφρονος πλουσίου…