Παρά την απέχθεια προς το πρόσωπο και την πολιτική του Γ. Καρατζαφέρη, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πέτυχε κάτι σημαντικά δύσκολο. Πήρε ένα μάτσο αποτυχημένους (έως γραφικούς) πολιτευτές και παράγοντες του δικομματισμού και μια δράκα ακροδεξιούς τραμπούκους, έπεισε τους μεν πρώτους να μην πολύ μιλάνε και τους δεύτερους να βγάλουν τις αρβύλες και ν’ αφήσουν το μαλλάκι τους να ξαναφυτρώσει, τους έκανε κόμμα και τους έβαλε μέσα σε λίγα χρόνια στη Βουλή! Για να το πετύχει αυτό έπρεπε η ρητορική του κόμματος να ικανοποιεί τις εθνικές και ξενοφοβικές ανησυχίες του ακροατηρίου του αλλά παράλληλα να κρατάει ένα χαμηλό προφίλ που θα διασκεδάζει τους χαρακτηρισμούς περί ακροδεξιάς παράταξης. Μόνο έτσι δεν θα ενεργοποιούνταν αντι-ακροδεξιά ανακλαστικά σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος και οι ψήφοι θα μπορούσαν να μαζεύονται από δω και από κει. Η τακτική αυτή, όμως, φαίνεται να έχει ημερομηνία λήξεως. Το βέτο του Καραμανλή στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου και η ταχεία προσέγγιση με τη Ρωσία του Πούτιν, σε πλήρη αντίθεση με τα αμερικάνικα συμφέροντα, υπερφαλαγγίζει την πολιτική τακτική του ΛΑΟΣ (σ.τ.εξαπ.: κίβδηλος «αντι-ιμπεριαλισμός» στα εξωτερικά ζητήματα, συνεπής νεο-φιλελευθερισμός στα εσωτερικά) και τα αποτελέσματα φαίνονται ήδη, καθώς στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις τα ποσοστά έχουν πάρει την κατιούσα προσεγγίζοντας πλέον το 3,5%, παρά την αναμφισβήτητη κρίση του δικομματισμού και την οργή της κοινής γνώμης για το βίο και την πολιτεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Στο εσωτερικό του κόμματος, η κρίση που σοβούσε στις σχέσεις μεταξύ Καρατζαφέρη και των «σκληρών» (Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη), οι οποίοι κατηγορούσαν τον πρόεδρο του κόμματος για «κεντροαριστερή παρέκκλιση» και εγκατάλειψη των «ιδανικών» της γνήσιας δεξιάς παράταξης, τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο Καρατζαφέρης, μέγας καιροσκόπος γαρ, δεν πρόκειται να παραμείνει αδρανής παρακολουθώντας την ανέκκλητη φθορά του κόμματος ή μια διαλυτική σύγκρουση στο εσωτερικό του. Το ήπιο προσωπείο θα δώσει σύντομα τη θέση του στο πραγματικό, σκληρό πρόσωπο της ακροδεξιάς. Η πολιτική αυτή στροφή θα στηριχτεί σε δύο προνομιακούς για την ευρωπαϊκή ακροδεξιά πυλώνες: την «ανασφάλεια» και τους «ξένους». (σ.τ.εξαπ.: Αναπόφευκτα θα ανασυρθούν και παρωχημένα εμφυλιοπολεμικά σχήματα, βλέπε εδώ ). Η ρητορεία για τα εθνικά θέματα θα ατονήσει ή θα ασκείται ευκαιριακά ανάλογα με τη συγκυρία, ενώ οι σπονδές στο «ισχυρό κράτος» και οι κραυγές εναντίον των «ξένων» θα γίνουν κυρίαρχες. Η μεγάλη επιτυχία της Λέγκας και των Νεοφασιστών στις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές στην Ιταλία, δείχνει το δρόμο για τον ντόπιο δημαγωγό. Κανείς δεν πρέπει να χαίρεται ή να τρομάζει από μια τέτοια εξέλιξη αλλά όλοι πρέπει να είναι πολιτικά και πρακτικά προετοιμασμένοι. Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποφύγει την εκδήλωση φαινομένων ανάλογων με την υπόλοιπη Ευρώπη, ιδιαίτερα αφ’ ότου δεν αποφεύχθηκε η καταστροφική, όπως σύντομα θα αποδειχθεί, είσοδος του ΛΑΟΣ στην Βουλή κατά τις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Το παρόν δημοσιεύτηκε στο τεύχος 69 του διμηνιαίου περιοδικού «Άρδην» ( Μάης 2008 )
Ετικέτες: Καρατζαφέρης, ΛΑΟΣ
Το ιστολόγιο του έξ' από δώ 
13 Ιουνίου, 2008 στο 10:51 πμ
Καλό τριήμερο σε όλους/ες !
13 Ιουνίου, 2008 στο 4:54 μμ
😛
17 Ιουνίου, 2008 στο 8:18 πμ
Θα σε στεναχωρήσω αλλά οι πολιτικές θέσεις του Καραταζφέρη, ταυτίζονται πλήρως εκτός από α. τα λεγόμενα εθνικά και β. τους τραμπούκους στα πανεπιστήμια…
17 Ιουνίου, 2008 στο 10:20 μμ
Πάντως «τραμπούκους» που να πουλάνε βιβλία και να δέχονται συστηματικά οι ίδιοι επιθέσεις κατά της ζωής και της περιουσίας τους από κανονικούς τραμπούκους με λοστούς και κουκούλες, πρώτη φορά βλέπω.
Μάλλον θα πρόκειται για «νεο-τραμπούκους», κατά το «νεο-φασίστες».
18 Ιουνίου, 2008 στο 8:43 πμ
Συγνώμη,
η ολοκληρωμένη πρόταση είναι ότι ταυτίζονται πλήρως με το ΣΥΡΙΖΑ. όπως επίσης ταυτίζονται πλήρως και με το στυλ πολιτικής που χρησιμοποιούν…
18 Ιουνίου, 2008 στο 8:21 μμ
@ Cacofonix
Τώρα βγαίνει νόημα! 🙂
Υποθέτω αναφέρεσαι σε μια κατά τη γνώμη σου «κορπορατιστική» λογική για την οικονομία και την παραγωγή.
Πράγματι, με «στενοχώρησες»! Αντιλαμβάνομαι τη λογική σου και διαφωνώ. Συνάμα, το ΛΑΟΣ εσχάτως σε πολλά αποδεικνύει την νεο-φιλελεύθερη λογική του (π.χ. ανώτατη παιδεία)
@ ανώνυμος
Δεν πιστεύω να αναφέρεσαι στον τέως ευγενή νέο Βορίδη ή στον υιό Πλεύρη ή στους Μανωλακέους, κλπ. Πράγματι, μ’ ένα …βιβλίο στο χέρι μεγάλωσαν τα παιδιά! (μόνο που ήταν το «Αγών μου»!! )
11 Ιανουαρίου, 2009 στο 8:48 μμ
100 χρόνια Επιθεώρηση
Από τις αδερφές Καλουτά στους αδερφούς Καρατζαφέρη
«Οι καλύτερες παραστάσεις που έχω δει παίχτηκαν εκτός σκηνής.»
Μπάιρον Ντίκινς, Αμερικανός θεατρολόγος
Ποιος είπε ότι η επιθεώρηση παρακμάζει; Όσο υπάρχουν άξιοι συνεχιστές της παράδοσης των σπουδαίων Ελλήνων κωμικών, αυτό το κατεξοχήν ελληνικό θεατρικό είδος δεν κινδυνεύει. Τι κι αν στις μέρες μας το ενδιαφέρον μετακυλίεται από το θεατρικό σανίδι στο φυσικό ντεκόρ της αληθινής ζωής; Μήπως δεν είναι όλος ο κόσμος μια τεράστια σκηνή;
Όχι μόνο τεράστια, αλλά και ανθεκτική. Όσο μεγαλύτερο το κοινό, τόσο υψηλότερος ο βαθμός σφυρηλάτησης της ανοχής του. Το μεταμοντέρνο ηλεκτρονικό «σανίδι» αντέχει στις πιο ακραίες καταπονήσεις. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να φιλοξενεί περιχαρώς τις καφενορητορικές ακροβασίες του ευτραφούς καρατερίστα της πολιτικής;
Γιώργος Καρατζαφέρης: ο επί σειρά ετών πρώτος σκόρερ στο (εσωτερικό) διπλό των ασφαλιτών… επιτέλους δικαιώνεται! Από πεντάπαχος μπακαλόγατος στο σούπερ μάρκετ της δεξιάς παράταξης –στο τμήμα με τις εθνικιστικές μπεμπελάκ και τις νεοναζιστικές κρεμούλες-, μεταμορφώθηκε, εν μία νυκτί, σε αυτοσχέδιο ηγέτη του εθνικοσουρεαλισμού. Βασικός και αναντικατάστατος πλέον στο μουντιάλ της τηλοψίας, μοιράζει το παιχνίδι κατά το δοκούν. Στην αριστερή άκρη η μπάλα για τα κοινωνικά ζητήματα, στη δεξιά όποτε θίγονται εθνικά θέματα. Ικανός να εμφανιστεί από αριστερός εξτρέμ μέχρι δεξιός αμυντικός, ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα.
Ωστόσο, όπως κάθε λουστραρισμένο δεκάρι, η εν λόγω βασιλική γλάστρα των πάνελ χρειάζεται έναν αφανή ήρωα για τις βρώμικες δουλειές. Αγαθή πρόνοια εδέησε ώστε πολυτιμότερος συμπαίκτης του Χοντρού Γιώργου Καρατζαφέρη να είναι ο Λιγνός Σπύρος Καρατζαφέρης. Τούτο το αδελφικό δίδυμο κόβει και ράβει το λασπώδες τερέν της (πλαστής) επικαιρότητας σε επικαλυπτόμενες λωρίδες. Αυτοδημιούργητο παιδί της Εκκλησίας ο ένας, σκληρός παπαδοφάγος ο άλλος. Επίτιμο μέλος παραεκκλησιαστικών οργανώσεων ο ένας, οργίλος κράχτης των ομοφυλόφιλων μητροπολιτών ο άλλος. Νεανίζων εθνικιστής ο ένας, προοδευτικός ηθικολόγος ο άλλος. Ψηφοθήρας της Δεξιάς ο Χοντρός, κεντρώος ρεπόρτερ ο Λιγνός.
Χοντρός – Λιγνός λοιπόν! Χρόνια και χρόνια λυμαίνονται –με τα ίδια και τα ίδια κόλπα, τις ίδιες αλληλοαβάντες, τις ίδιες χονδροειδείς μπαρούφες- τη δημοσιογραφία, την πολιτική, την κοινωνία. Δεκαετίες ολόκληρες αλλάζουν πάσες με κλειστά μάτια, παίζουν κορόιδο τη λογική και την αισθητική, περιγελούν τα κορόιδα. Ο βαθυστόμαχος κονφερασιέ της εθνικοφροσύνης κανακεύει τις ταπεινότερες ιδεοληψίες του ημιμαθούς ποιμνίου, ενώ ο ξερακιανός αναρθρογράφος στουμπώνει την πείνα της πλέμπας για κουτσομπολιό. Αχώριστη και ομοούσια τριάδα (ο Χοντρός πιάνεται για δύο…) στον δυσώδη βούρκο της υστερόβουλης σπέκουλας και του φτηνού εντυπωσιασμού.
Χοντρός – Λιγνός: Υπερπρωταθλητές στις κωλοτούμπες. Στοργικές θεραπαινίδες της απλοϊκότητας του κοσμάκη. Εικονικοί αντίπαλοι στην υποτραπέζια αντισφαίριση, με μπαλάκι τα συμφέροντά τους και φιλέ την παραπληροφόρηση.
Χοντρός – Λιγνός. Μια ζωή (στημένοι) αγώνες κατς εναντίον (χάρτινων) θεριών. Μάχονται τους μεγαλοκαρχαρίες, αλλά ξημεροβραδιάζονται στα (τηλεοπτικά) ενυδρεία τους. Μέμφονται τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά συναλλάσσονται ασμένως με πάσης φύσεως κομματάρχες, αυλικούς, «εξ απορρήτων», κομπιναδόρους παλαιάς και νέας κοπής και της παράγκας το κάγκελο. Διαρρηγνύουν τα (σινιέ) ιμάτιά τους για τα δημοκρατικά δικαιώματα, αγκαλιά με βασιλόφρονες, χουντικούς, παλαίμαχους βασανιστές, νεόκοπους ναζιστές και λοιπούς ημίτρελους σπυριάρηδες. Συμπονούν τον αναξιοπαθούντα λαουτζίκο ευρισκόμενοι διαρκώς μεταξύ Λονδίνου, Βρυξελλών, Εκάλης, Πολιτείας, μέσα στις βιλάρες, στις αμαξάρες, στις σκαφάρες και στις υπερπολυτελείς παπάρες τους.
Κατακεραυνώνουν τους Αμερικανούς σερίφηδες του πλανήτη. Ποιοι; Μα αυτοί που σπεύδουν ως άριστα εκπαιδευμένα ταχυδρομικά παπαγαλάκια να μεταφέρουν στην ημεδαπή όλα τα αμερικανόπνευστα σενάρια, λέξη προς λέξη. Κατόπιν, μόλις κατακάθεται ο κουρνιαχτός της στεντόρειας προπαγάνδας, αποσύρονται στα παρασκήνια, αλλάζουν βιαστικά κι επανέρχονται φτερουγίζοντας σαν αδούλωτοι αετοί της ελληνορθοδοξίας. Από μελιστάλαχτες σοπράνο της CIA, εκρηκτικοί τενόροι του γιαλαντζί αντιαμερικανισμού.
Κορυφαία περίοδος στην μακρά τσιρκοδρομία των δύο αχώριστων σαλτιμπάγκων, το καλοκαίρι του 2002. Τότε που, μες στην τούρλα της (τεχνητής) τρομοϋστερίας, συμπλήρωσαν δεκάδες φορές τα (άξια) ένσημα μαριονέτας στο θλιβερό κουκλοθέατρο των τηλεπαραθύρων, γαβγίζοντας ακατάσχετες συκοφαντίες εις βάρος του, υποδειχθέντος από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, «αρχηγού της 17Ν». Τις ημέρες προ της -προαναγγελθείσας- σύλληψης Γιωτόπουλου, ο Χοντρός τσίριζε «σε αποκλειστικότητα» το όνομά του, με το γλιτσερό μειδίαμα του δαιμόνιου ερανιστή απόρρητων πληροφοριών. Από κοντά και ο Λιγνός αδερφικός του δορυφόρος, ιδανικό συμπλήρωμα στην προχειρογυρισμένη αστυνομική ταινία της φάπας που μας πλασάρανε σαν υπερπαραγωγή.
Αδερφοί Καρατζαφέρη: Γιγάντια σαπρόφυτα στο έλος της τηλεοπτικής αποχαύνωσης. Γραφικές φιγούρες λαμόγιων για επιθεώρηση. Αυτοδίκαιοι επίγονοι των αδερφών Καλουτά. Δοξάστε τους!
[αριθμός λέξεων κειμένου: 666 (δεν αστειεύομαι, μετρήστε τις!)]