Πώς σκουριάζει το ατσάλι… (του Στάθη)

Επειδή είμαι αριστερός και θα πεθάνω αριστερός, αρχίζω να μην ανέχομαι μια Αριστερά που αρχίζει να με πεθαίνει…

 Οταν γράφει κανείς περί Αριστεράς, αν είναι αριστερός όπως και η αφεντιά μου, γράφει ταυτοχρόνως και υπέρ Αριστεράς – ενίοτε κι αθέλητα, αλλά συνήθως εκούσια. Τουλάχιστον υπέρ της Αριστεράς έτσι όπως ο καθένας εννοεί τη δόκιμη εκδοχή της,

μιας και πλέον, σκόρπιοι έτσι όπως πολλοί φθάσαμε να ‘μαστε, ο καθένας μπορεί να διατηρεί την πολυτέλεια του «προσωπικού του κομμουνισμού» – αριστοκρατικό μεν, αλλά καμμιά φορά ψυχοσωτήριο…

Με έναν λόγο, πολλοί αριστεροί τα τελευταία χρόνια διάγουμε εν αναμονή. Για αυτούς ο λόγος σήμερα, για εμάς – οι οργανωμένοι στα κόμματα της Αριστεράς είναι άλλη υπόθεση, μάλλον ανώτερη, οι σύντροφοι αυτοί την αντέχουν ακόμα την καλογερική και μπράβο τους, ότι βαρειά. Τους βγάζω το καπέλο κι επικαλούμαι τη συμπάθειά τους (όπως άλλωστε και τη δική σας, όσοι είσθε αριστεροί κι όσοι δεν είσθε) για όσα θα πω παρακάτω.

Οταν, προ ετών, δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί αριστεροί, άλλοι διστακτικά κι άλλοι με ενθουσιασμό, έσπευσαν σε έναν «κοινό τόπο» όπου θα μπορούσαν να ζυμωθούν ιδέες, να γεννηθούν προτάσεις -κυρίως αυτό- και να βγάλουν την Αριστερά, σε μια

εποχή που ο λαός και η κοινωνία την είχαν ανάγκη περισσότερο από ποτέ, από το σύνδρομο της ιστορικής πολιτικής (αλλά όχι ιδεολογικής) ήττας.

Σιγά σιγά ο κόσμος που προσήλθε σε αυτό το φόρουμ άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει απλώς με μια νεκρανάσταση της παλιάς αριστερής παθολογίας, μάλιστα σε μορφές της -αριστερίστικες- από τις πλέον επαχθείς κι απεχθείς. Ανθρωποι συνηθισμένοι να ζουν στο πλαίσιο του μικρόκοσμου-γκρουπούσκουλου, ιδρυματικοί, που στην «εποχή τους» είχαν στείλει κόσμο στο σπίτι του (παρά τις φιλοδοξίες τους να τον στείλουν στα ψυχιατρεία), άρχισαν εκ νέου να δίνουν τον τόνο στο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ, με

αποτέλεσμα αντί το νέο σχήμα να εξελιχθεί σε συνάντηση κι ώσμωση ανθρώπων, συλλογικοτήτων και κομμάτων, να ξεπέσει σε ένα τεραίν διαρκούς καταμέτρησης και αναμέτρησης των εσωτερικών του συσχετισμών. Μάλιστα, ούτε καν για την παραγωγή πολιτικής (πόσω μάλλον ιδεολογίας και ήθους), αλλά μόνον για τη νομή της (μικρο)εξουσίας.

Κι έτσι, οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και να μένουν τα γκρουπούσκουλα. Η επιρροή του σχήματος στην κοινωνία ξεφούσκωσε και τις ελπίδες διαδέχθηκαν η κριτική και επικριτική στάση.

Προσωπικώς ομνύω στην Αριστερά του καλού, τη λαϊκή Αριστερά, με τις παραδόσεις και τον πολιτισμό της, την ταξική Αριστερά ενός δημοκρατικού κομμουνισμού, ανοιχτόκαρδου, ανοιχτόμυαλου, πειθαρχικά οργανωμένου, ανεκτικού με τα παιδιαρίσματα των ανθρώπων, ικανού να προστατεύει τα πρόσωπα απ’ τη βαρβαρότητα των συλλογικοτήτων, όταν εκφυλίζονται σε θρησκευτικά τάγματα. Ουτοπίες, θα μου πείτε, μεγάλο το δίκιο σας…

Ομως μεγάλο και το άδικο. Και για τον κόσμο της Αριστεράς και για την κοινωνία που περιμένει την Αριστερά τουλάχιστον πρόμαχο στα δίκια της.

Οπως απεδείχθη, αυτό που κυρίως παράγουν τα γκρουπούσκουλα, άλλοτε συνιστώσες κι άλλοτε υποσύνολα μέσα στις συνιστώσες, είναι το ένδον μίσος. Ενα μίσος μεταξύ τους και προς όποιον άλλον στοχοποιήσουν, που βγάζει μάτια, ανυπόφορο, αδυσώπητο κι ανισόρροπο. Ατελεύτητο.

Ομως η Αριστερά που μισεί τα άλλα της μισά, δεν αγαπάει τον κόσμο. Ο κόσμος το νοιώθει αυτό, πικραίνεται στην αρχή κι ύστερα αηδιάζει και βδελύσσεται.

Λόγος, με τέτοιους όρους, για πολιτική (θέμα κομματικής δεν τίθεται) ενότητα της Αριστεράς δεν μπορεί να γίνει, χωρίς να ‘ναι από χέρι απελπισμένος. Διότι όσοι προσπαθούν να διαλεχθούν, χαρακτηρίζονται συχνά από λογής ταμπέλες που αφειδώς κοτσάρουν οι πάντες στους πάντες, χωρίς αιδώ, δεύτερη σκέψη και συχνά με άκραν δολιότητα.

Οι κλασικές αρετές που οι πάντες αναγνώριζαν σε έναν αριστερό, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της ανιδιοτέλειας, έχουν γίνει για πολλούς από μας καπνός και κατά τον εξυπνακισμό, τον κυνισμό και την αποηθικοποίηση της καθημερινής μας στάσης απέναντι στα πράγματα, μοιάζουμε ήδη από καιρό σε αυτούς που κατηγορούσαμε, τους συστημικούς, τους καριερίστες και τους αριβίστες.

Κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται τώρα να διαλύεται στον εσωτερικό μικρόκοσμο των γκρουπούσκουλων. Δεν ξέρω αν πνέει τα λοίσθια, αλλά ξέρω ότι η ταπεινότης μου, όπως και πολλοί άλλοι αριστεροί δεν μπορούν πια να διαλέγουν απ’ την Κική και τη Φωφώ ποια θα τους τη φέρει καλύτερα. Κι αν κι αυτήν τη φορά ψηφίσουμε κάποιοι από μας αυτήν την Αριστερά, θα το κάνουμε με κρύα καρδιά και χωρίς καμμιά ελπίδα.

Η μόνη ελπίδα πλέον (για πολλούς από μας) είναι οι νέες γενιές να υπερβούν τη δική μας παθογένεια, ξαναδίνοντας στην Αριστερά τα νοήματά της…

ΥΓ.: Υπάρχουν ακόμα και πάντα θα υπάρχουν πολλοί αγωνιστές της Αριστεράς, των οποίων τον αγώνα και την προσωπική στάση εκτιμώ και σέβομαι. Το πολιτικό όμως αποτέλεσμα της συλλογικής τους δράσης είναι δραματικά κατώτερο (κι επί μακρόν πλέον διάστημα) των απαιτήσεων της συγκυρίας. Ανήκω σε ‘κείνους που εμφορούνται από «ιστορική αισιοδοξία», ξέρω ότι «η Γη θα γίνει κόκκινη», ήλπιζα όμως αυτό να συμβεί πριν να πάμε στα άστρα…

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 20.ΙΧ.2010 stathis@enet.gr

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=204741

Καλά τα λες φίλτατε Στάθη. Μόνο που τα λες μισά! Δεν μπορεί το πρόβλημα της αριστεράς να είναι μόνο το «οργανωτικό» και το «ψυχοπαθολογικό» (υπαρκτά και τα δύο και αλληλοεξαρτώμενα…). Τίποτε για τις πολιτικές που ακολούθησε η συγκεκριμένη Αριστερά που αναφέρεσαι; Τίποτε για την κυρίαρχη ιδεολογία της; Τίποτε για την ταξική της διάρθρωση; Τίποτε για την αποκοπή της από το λαϊκό στοιχείο και την (με δυσκολία καλυμμένη) απέχθειά της προς αυτό; Τίποτε για την αυτοαναφορικότητά της; Αυτή δεν ήταν εξάλλου η Αριστερά που σου αρνήθηκε την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας με την κατηγορία του «εθνικιστή» και «λαϊκιστή»;… 

ΥΓ. Όσο για τις «κλασικές αρετές που οι πάντες αναγνώριζαν σε έναν αριστερό, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της ανιδιοτέλειας…» αυτές, όταν ερχόταν η ώρα των ενδοοργανωσιακών και ενδοκομματικών συγκρούσεων χάνονταν και συχνά μετατρέπονταν σε θανατηφόρο κανιβαλισμό, από καταβολής της Αριστεράς (εν γένει και όχι αυτής της φαιδρής στην οποία αναφέρεσαι). Θα αναφέρω μόνο τη λέξη «Πλουμπίδης«. Απλώς, τότε οι αριστεροί άνθρωποι σκοτώνονταν (μεταφορικά και κυριολεκτικά) για λόγους ζωής και θανάτου. Στη μεταπολίτευση και στις μέρες μας για αστειότητες…

Ο «Στάθης», το μεταναστευτικό και η αριστερά της καριέρας και της προόδου

Διάβασα σήμερα στην «Ελευθεροτυπία» ένα άρθρο-παρέμβαση του «Στάθη» για τη συζήτηση περί ιθαγένειας των μεταναστών, το οποίο με βρίσκει στη γενική του αντίληψη εν πολλοίς σύμφωνο (παρ’ ότι αποφεύγει κάποια ακανθώδη ζητήματα). Στάθηκα, όμως, σε ένα σημείο, το ίδιο που εκνευρίζει και μένα στην όλη δημόσια συζήτηση για το μεταναστευτικό:

[…] 
Αυτοί που υψώνουν στους Ελληνες το δάχτυλο και τους μαλώνουν (συχνά τους βρίζουν) για ξενοφοβία και ρατσισμό, προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στους μετανάστες – εκτρέφουν το μίσος. Και την αμάθεια. Με καλύτερη σύμμαχό της την (αμφίπλευρη) υστερία.
[…]
Αυτά τα κομπλεξικά, τα μισερά και (άλλωστε) ψευδή ότι οι Ελληνες είναι (από χέρι) ρατσιστές, δεν προσφέρουν παρά περισσότερη πόλωση, περισσότερο μίσος. Οπως και περισσότερη βλακεία (χρήσιμη στον φόβο) προσφέρει από την άλλη μεριά και η «παιδαγωγική αλήθεια» των πολιτικώς ορθών. […]

Φυσικά, αναφέρεται στους γνωστούς τιμητές (αριστερούς, προοδευτικούς ή ελευθεριακούς, κατά δήλωσιν) που αρθρογραφούν κατά ριπάς στον Τύπο ή ξεσαλώνουν στα κανάλια και τα ραδιόφωνα ή το Διαδίκτυο το τελευταίο διάστημα χρησιμοποιώντας την ίδια, αντεστραμμένη, Καρατζαφέρεια λογική του τσουβαλιάσματος του συνόλου του ελληνικού λαού στο σακί του ρατσισμού. Θυμήθηκα, έτσι και παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαν Κλώντ Μισεά, με τίτλο «Το Αδιέξοδο Άνταμ Σμιθ: Οι εκλεκτικές συγγένειες Αριστεράς και Φιλελευθερισμού«, το οποίο εκδόθηκε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις το 2008. Στο απόσπασμα, το οποίο και παραθέτω, ο Μισεά αναφέρεται στην πεποίθηση του σύγχρονου – μεταμοντέρνου, θα έλεγα – αριστερού διανοούμενου, ότι είναι ο άνθρωπος που οφείλει (κυρίως μέσα από τις πάντα φιλόξενες στήλες της «Ελευθεροτυπίας» και του «Βήματος», στα καθ’ ημάς…) να σπάσει τα «μεσαιωνικά σκοτάδια» και τις «προκαταλήψεις» αυτού του «γελοίου συνοθυλεύματος στενοκέφαλων μικροαστών και αποβλακωμένων τηλεθεατών» ,των λαϊκών τάξεων δηλαδή:

[…] Αυτοί οι αγώνες [σ.τ.Εξ.: εννοεί τους αγώνες κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα, ανάλογα με την περιοχή, ενάντια στις διάφορες δυνάμεις του Παλαιού Καθεστώτος (π.χ. Εκκλησία, μεγάλη γαιοκτησία) και στις προκαταλήψεις πάνω στις οποίες στήριζαν την κυριαρχία τους] που επεδίωκαν να ανοίξουν στο ανθρώπινο γένος όλους τους δρόμους, φραγμένους μέχρι τότε από παράλογες ή απάνθρωπες προκαταλήψεις, απαιτούσαν, στην εποχή τους, μεγάλο σθένος, πνευματικό, αλλά πολύ συχνά, και σωματικό. Ωστόσο, από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε αυτή η ιστορική απστολή (τι επιβιώνει σήμερα από τις δομές του Παλαιού Καθεστώτος, στην εποχή του Big Brother και της Gay Pride; ), η εμμονή της Αριστεράς στην ίδια, απαράλλαχτη στάση αποκτά, προοφανώς, μια πολύ διαφορετική σημασία. Οι παλιοί διανοούμενοι της Αριστεράς, από τον Ουγκώ ως τον Ζολά, είχαν ανοίξει αυτούς τους δρόμους με τίμημα μια πραγματική προσπάθεια, και διακινδυνεύοντας τα πάντα. Σήμερα, αντίθετα, ο σύγχρονος διανοούμενος της αριστεράς, που περιφέρεται με την εξωφρενική αλαζονεία του μποέμ αστού, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παραβιάζει θύρες ανοιχτές ήδη από τους προγενέστερούς του και να διασκεδάζει την ευνόητη πλήξη του επινοώντας, για κάθε περίπτωση, φανταστικούς κινδύνους, όπως κάνουν, άλλωστε, όλα τα παιδιά στον κόσμο. Και όλα αυτά, φυσικά, με το αζημίωτο (γιατί, βέβαια, διατηρεί και κάποια αίσθηση της πραγματικότητας), επιδιώκοντας, δηλαδή, και το μεγαλύτερο δυνατό όφελος για τη μηντιακή καριέρα του. […]

Υπό απόλυση «Στάθης» και Γ. Ρουμπάνης στην «Ε»;

Η Μάνια Τεγοπούλου ανακοίνωσε χτες το βράδυ στο δημοσιογράφο Γρ. Ρουμπάνη και το σκιτσογράφο «Στάθη» (Σταυρόπουλο) ότι θα απολυθούν από την «Ελευθεροτυπία» αν κατέβουν υποψήφιοι με το ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχαν εκδηλώσει πρόθεση, για λόγους «ηθικής τάξεως«!!
Με παρέμβαση συνδικαλιστών της ΕΣΗΕΑ γίνονταν μέχρι αργά διαπραγματεύσεις, οι οποίες φαίνεται να πάγωσαν μετά την παρακάτω δήλωση του Γρ. Ρουμπάνη:
«Της εξήγησα ότι το εκλέγεσθαι αποτελεί συνταγματικό μου δικαίωμα, και εξάλλου είχα ενημερώσει εγκαίρως τη Διεύθυνση. Αλλά ήταν αδιάφορη. Μου ξεκαθάρισε, και μάλιστα με αγοραίο τρόπο, ότι δεν θέλει στην εφημερίδα της βουλευτές ή υποψήφιους βουλευτές, δεν θέλει να την ταλαιπωρεί ο Αλέξης Τσίπρας. Προφανώς, στο δουκάτο της Μάνιας Τεγοπούλου δεν ισχύει το Σύνταγμα. Η ιδιοκτήτρια της «Ε» εισάγει την επιχείρησή της σε έναν καινούργιο μεσαίωνα, στον οποίο τα πολιτικά δικαιώματα είναι υπό περιορισμό. Δυστυχώς, κατά το σωτήριο έτος 2009, επιστρέφουμε στους αγώνες για τη Δημοκρατία.»

Ανεξάρτητα με το ποιό θα είναι το τέλος αυτής της ιστορίας δύο πραγματάκια μόνο έχω να αναφέρω: Πρώτον, πόσο χαίρομαι που μετά από 20 χρόνια αναγνώστης της φυλλάδας μπόρεσα εδώ και δύο χρόνια να απεξαρτηθώ από την καθημερινή μου συνήθεια και να την κόψω μαχαίρι. Τώρα μάλιστα θα διακόψω και την ανάγνωση της ηλεκτρονικής έκδοσης στην οποία «έμπαινα» μόνο και μόνο για να διαβάσω δυο-τρεις ανθρώπους (Ο «Στάθης» ένας εξ αυτών). Δεύτερον, μπροστά στη μάχη για να βγεί αυτοδύναμος ο Γ(κ)ΑΠ δεν κωλώνουν πουθενά οι «προοδευτικές» φυλλάδες. Η κυρά Μάνια φαίνεται περιμένει πως και πως το ΠΑΣΟΚ πάλι στην εξουσία μπας και ρεφάρει λίγο το καταχρεωμένο μαγαζάκι της…

(Και μην ακούσω αηδίες ότι οι δημοσιογράφοι θα απολυθούν επειδή φοβήθηκε το κατεστημένο τον …ΣΥΡΙΖΑ! Εξάλλου ο «Στάθης», αν θυμάμαι καλά, ήταν  υποψήφιος στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του 2004. Απλά πρέπει να βγουν τα κουκιά του ΠΑΣΟΚ…)

ΥΓ. Ευχαριστώ τον Σπύρο για την πληροφόρηση σε σχόλιο της προηγούμενης δημοσίευσης.

Όλα τα λεφτά ο «Στάθης»…

…στη σημερινή «Ελευθεροτυπία«, για το εν εξελίξει δικομματικό «σόου Χριστοφοράκου«: