Οι πλατείες ήταν μόνο η αρχή: να πάμε ένα βήμα παραπέρα *

Κι έρχεται η στιγμή

για ν’ αποφασίσεις

με ποιους θα πας

και ποιους θ’ αφήσεις

Δ. Σαββόπουλος

Οι αγανακτισμένοι έσπασαν τα μεταπολιτευτικά στεγανά και έθεσαν ξανά, έπειτα από δεκαετίες, τον ελληνικό λαό σε κίνηση. Ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να αμφισβητεί τις κυρίαρχες πολιτικές ταυτότητες και τους διαχωρισμούς του παλιού κόσμου – που από καιρό είχαν εξαντληθεί και έχασκαν σαν πουκάμισα αδειανά. Έτσι, μια ολόκληρη κοινωνία ανοίγει δρόμο μέσα από τα ερείπια του χθες, προς μια νέα εποχή.

Σήμερα, ένα νέο, αυτόνομο υποκείμενο γεννιέται στις πλατείες. Το κύριο γνώρισμά του είναι ότι συνθέτει το αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση με εκείνα για κοινωνική χειραφέτηση και άμεση δημοκρατία. Κατά τούτο, θα λέγαμε ότι ανήκει οργανικά στη μεγάλη οικογένεια των ριζοσπαστικών κινημάτων του 21^ου αιώνα. Από τη μια αμφισβητεί κατά πρόσωπο την παγκοσμιοποίηση και το εγχώριο προσωπικό της – εξ ου και η σύνθεση μεταξύ εθνικής αυτοδιάθεσης και κοινωνικής χειραφέτησης, απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο και από την άλλη ξεκαθαρίζει οριστικά τους λογαριασμούς του με τα φαντάσματα των κινημάτων του προηγούμενου αιώνα, τον αυταρχισμό, τον ολοκληρωτισμό, τη διάκριση μεταξύ διευθυντών και διευθυνόμενων –γι’ αυτό και επιμένει τόσο πολύ στο αίτημα για άμεση δημοκρατία.

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή βιώνουμε μόνο την πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας. Την κατεδάφιση και την αποδόμηση του παλιού. Γι’ αυτό και στο πολιτικό σκηνικό χάσκει αυτή τη στιγμή ένα τεράστιο κενό, ενώ, ταυτόχρονα, παρατηρούμε μια μεγάλη κινητοποίηση από παράγοντες που μέχρι χθες είχαν πεταχτεί έξω από το μεγάλο πολιτικό παιχνίδι, ή που έπαιζαν ρόλο καθ’ όλα περιθωριακό. Εμείς δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση για τη συγκρότηση μετώπων και κινήσεων, που θα στηρίζονται στη λαϊκή βάση και το κίνημα των αγανακτισμένων, και θα το εκφράζουν έστω και μερικά, έστω και ατελώς. Διότι, τότε, ακόμα και τα ποικιλώνυμα «αντιμνημονιακά μέτωπα» θα υπόκεινταν σε έναν κάποιο έλεγχο από τη βάση του κινήματος. Διαφορετικά, εάν απουσιάζει αυτός ο έλεγχος, κινδυνεύουν να αποτελέσουν απλώς απόπειρες να επωφεληθούν και να χρησιμοποιήσουν το τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας, που σαρώνει την ελληνική κοινωνία, χώροι και προσωπικότητες που προ πολλού έχουν φάει τα ψωμιά τους σε επίπεδο οραμάτων, ιδεολογίας και προτάσεων.

Η εποχή μας χρειάζεται πραγματικές ανατροπές κι επαναστάσεις, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό, και όχι απορροφητήρες δυσαρέσκειας και ευκαιριακά σχήματα διαμαρτυρίας. Μια μορφή ζωής πεθαίνει, και αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να επινοήσουμε, μέσα από τον μεγάλο ελληνικό «Μάη» των πλατειών, μία άλλη, που ν’ απαντάει στις προκλήσεις και τα αδιέξοδα της εποχής μας, να επιτρέπει στον ελληνικό λαό να σταθεί στα πόδια του, μέσα στην κρίση της παγκοσμιοποίησης και την ολοκληρωτική ανατροπή των πλανητικών ισορροπιών. Τίποτε λιγότερο!

Γι’ αυτό και, σύντομα, θα περάσουμε σε μια φάση όπου τα ήθη, οι νέες ιδέες και οι πρακτικές, που μπουσουλάνε ακόμα σήμερα στις πλατείες, θα πρέπει να εξαπλωθούν μέσα στο σώμα της κοινωνίας και να ολοκληρωθούν σ’ ένα νέο κίνημα. Αυτό είναι το στοίχημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα: το εάν μπορεί να ριζώσει και να εξελιχθεί ό,τι εγκαινιάστηκε με το κίνημα των αγανακτισμένων. Στο μέτρο που θα συμβεί αυτό, θ’ αρχίσει να αλλάζει και η ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις επεξεργασίας μιας πραγματικής, ρεαλιστικής και υλοποιήσιμης εναλλακτικής πρότασης στο γενικευμένο ξεπούλημα και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού, που επιχειρείται σήμερα.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γεννηθούν νέοι φορείς, αυτόνομοι από τον παλιό πολιτικό κόσμο, από το σύστημα και τις δήθεν αντιπολιτευτικές του εφεδρείες, τα χθεσινά «κατεστημένα της αμφισβήτησης», φορείς που θα αναλάβουν να φέρουν σε πέρας αυτόν τον μετασχηματισμό. Και αυτό το έργο έχει δύο σκέλη, που επικοινωνούν και αλληλοτροφοδοτούνται.

Το πρώτο είναι ιδεολογικο-πολιτικό. Θα πρέπει, δηλαδή, αυτό το νέο αυτόνομο υποκείμενο να παραγάγει πολιτική, θέσεις που να υλοποιούν τις κεντρικές κατευθύνσεις πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα, στα εθνικά, τα κοινωνικά, τα εργασιακά, την παιδεία, στο επίπεδο της πρότασης ζωής και στον πολιτισμό.

Δεύτερο, είναι το οργανωτικό στοίχημα. Στο πως τα μέτωπα που έχτισε ο αγωνιζόμενος λαός στις πλατείες μπορούν να γεννήσουν μέτωπα μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας. Στο πως, δηλαδή, θα γεννηθούν νέες δομές που θα δώσουν διέξοδο στις τελματωμένες διαδικασίες και διεργασίες που επικρατούν σ’ αυτούς τους χώρους, με τον ίδιο τρόπο που δόθηκε η διέξοδος από τις πλατείες στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Στο πως, δηλαδή, οι αγανακτισμένοι της πλατείας θα εξελιχθούν σε αγανακτισμένους μέσα στους μαζικούς κοινωνικούς χώρους.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να δοθεί μια εξήγηση. Η ελληνική κοινωνία, όντας κοιμισμένη μέσα στην ύστερη μεταπολίτευση, αντιμετωπίζει τεράστια ένδεια εργαλείων για να μπορέσει να φέρει σε πέρας αυτό το έργο. Πιο απλά, όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να γίνουν πάνω στις χτεσινές πεπατημένες, με τον παραγοντίστικο τρόπο που δίδασκε ο χτεσινός δικομματισμός, ούτε με την οργανωσιακή λαγνεία της ελληνικής αριστεράς. Η ρήξη με τη μεταπολίτευση δεν μπορεί να είναι μόνον ρήξη με τις ιδέες και την κοσμοαντίληψή της.

Πρέπει να είναι και ρήξη με τις πρακτικές της, τον τρόπο με τον οποίον ασκούσε πολιτική. Ρήξη με αυτό το τόσο γνώριμο πολιτικό ον: προσωπολάτρη, χειροκροτητή και, ταυτόχρονα, τυχοδιώκτη και οπορτουνιστή, συνδικαλο-πατέρα, πολιτευτάκια, που άλλα λέει κι άλλα κάνει, που εκφυλίζει όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες, που ανάγει τον ψευδοριζοσπαστισμό και την προσποίηση σε συστατικό στοιχείο του «επικοινωνιακού» (sic!) του προφίλ.

Και, ταυτόχρονα, πρέπει να κομίζουν και καινοτομίες, οι οποίες να εκφράζουν τις σύγχρονες πραγματικότητες που δεν χωρούν στα χτεσινά σχήματα. Να καλύπτουν τις πολλαπλές ταυτότητες που έχουν οι άνθρωποι σήμερα (ταυτόχρονα εργαζόμενοι, άνδρες ή γυναίκες, πολίτες, κάτοικοι, και, βέβαια, λαός με ταυτότητα, ιστορία και μνήμη), χωρίς να καταπιέζεται καμία από αυτές. Να βρουν μια ισορροπία μεταξύ της άμεσης δημοκρατίας και της σύνθεσης, αποφεύγοντας τον κατακερματισμό από τη μια, και τους αποκλεισμούς από την άλλη.

Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών, η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη, με τις αρχικές διακηρύξεις της για Άμεση Δημοκρατία, έδειξε αρχικώς ότι είχε τη δυνατότητα να εξελιχθεί στο πολιτικό εργαλείο που θα μπορούσε –μαζί με άλλες πρωτοβουλίες, βέβαια– να φέρει σε πέρας ένα μεγάλο μέρος των αναγκαίων μετασχηματισμών και να αποτελέσει μια οργανωμένη βάση του κινήματος, που θα συνιστούσε και το προνομιακό όπλο για τη διαμόρφωση μετώπων με προοπτική και διάρκεια. Υπέστη, όμως, μια παλαιοκομματική οπισθοδρόμηση, και γι’ αυτό ευθύνονται, εκτός από την απειρία, και οι φοβίες, οι αντιφάσεις και οι εμμονές του ιδρυτή της, Φαίνεται ότι δεν επιλέγουμε τη συγκρότησή μας σε πραγματικό πολιτικό κίνημα, ως μία αυτόνομη δύναμη που κινείται μέσα στις πλατείες σαν το «ψάρι μέσα στο νερό», και, πάνω σε αυτή τη βάση, συγκροτούμε και ευρύτερες συμμαχίες αντίθετα, ακολουθούμε μια αυτοκτονική λογική που θα μας οδηγήσει να συρρικνώσουμε τις Σπίθες και να παίξουμε αποδυναμωμένοι το χαρτί του «αντι-μνημονιακού μετώπου» και της συνεργασίας με διάφορους «παράγοντες» κ.ο.κ.

Η ΚΑΠ χαντακώνει και τη δικιά της την εξέλιξη, γιατί ακριβώς αυτό το «Μέτωπο» σήμερα κινδυνεύει να είναι αποκλειστικά μια συνένωση προσωπικοτήτων, που θα εκφράσει ένα μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας. Και μια τέτοια συνένωση λειτουργεί μέσα από κλειστές, ολιγομελείς συσκέψεις, και οργανώνεται από «στρατηγεία», δεν έχει χρόνο ούτε ενδιαφέρον για τη διαμόρφωση νέων αγωνιστών, ανώτερης ποιότητας και ήθους, για τη συμμετοχή μέσα στα κινήματα, ώστε να αποτελεί κομμάτι της ίδιας της λαϊκής καθημερινότητας, ό,τι, δηλαδή, πρέπει, σήμερα, να κάνει κάποιος για να επιταχύνει τις διαδικασίες ανάδυσης ενός νέου κινήματος.

Πώς θα μπορούσαν, άραγε, να εξελιχθούν τα πράγματα; Είναι ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών κινδυνεύει να καταλήξει σε μια απλή υπόμνηση του τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε!

Διότι μια Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών, αν θέλει πραγματικά να διαμορφώσει όρους ενίσχυσης και ολοκλήρωσης ενός κινήματος στην Ελλάδα, θα μπορούσε:

– Να οσμωθεί με τις πλατείες, βοηθώντας το εν τη γενέσει πολιτικό υποκείμενο να ξεκαθαρίσει γρηγορότερα τους λογαριασμούς τους με τις δυνάμεις της παλιάς αριστεράς και των άλλων κατεστημένων της αμφισβήτησης, που, μέσα από την υπερ-κινητοποίηση των στελεχών τους και τον εκφυλισμό των διαδικασιών του κινήματος, επιδιώκουν να το ελέγξουν και να το εκτρέψουν σε ένα ηττοπαθές κίνημα, που ψελλίζει τα χθεσινά κλισέ.

– Να κινητοποιήσει όλον τον ελληνικό λαό, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο μια μεγάλη καμπάνια υπογραφών που να απαιτούν δημοψήφισμα εναντίον του Μνημονίου. Μια τέτοια κίνηση θα έφερνε τον αέρα της αντίστασης και στο τελευταίο σπίτι αυτής της χώρας, ενώ, ταυτόχρονα, θα έδινε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αυτο-οργανωθούν γύρω από έναν απλό σκοπό, δίχως διαμεσολαβήσεις και καπελώματα.

– Να συνεχίσει το μεγάλο έργο της ιδεολογικο-πολιτικής σύνθεσης, συντάσσοντας όλες τις επιμέρους και διάσπαρτες φωνές και απόψεις, που ακούγονταν μέχρι σήμερα γύρω απ’ όλα τα ζητήματα, σε έναν ενιαίο πολιτικό λόγο. Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μέσα από την πραγματοποίηση εκδηλώσεων για κάθε ζήτημα, την κινητοποίηση πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, την οργάνωση ειδικών θεματικών ομάδων δουλειάς, που ασχολούνται με κάθε πτυχή του συλλογικού μας βίου.

– Να αποπειραθεί τη μεταφορά του πνεύματος και του κλίματος των πλατειών μέσα στους μαζικούς χώρους, συμβάλλοντας στη συγκρότηση μετώπων μέσα στους χώρους δουλειάς, τα πανεπιστήμια, και τις γειτονιές.

– Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις και τη συνακόλουθη οργανωτική ανάπτυξη της Κίνησης θα μπορούσε να οικοδομηθεί και ένα αξιόπιστο αντιμνημονιακό μέτωπο, όπου η Σπίθα θα λειτουργούσε ως ο εγγυητής της σοβαρότητάς του και της σύνδεσης με τα μαζικά κινήματα.

Γνωρίζουμε πως τα πράγματα βιάζουν, οι καιροί ου μενετοί. Και το μεγάλο στοίχημα είναι πώς το νέο, που έχει όντως γεννηθεί, από ποικίλες πρωτοβουλίες και προνομιακά από τη Σπίθα, και κορυφώνεται σήμερα στις πλατείες των αγανακτισμένων, θα αρχίσει να μετεξελίσσεται σε ένα οργανωμένο και συνεκτικό κίνημα. Θέσαμε τις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Όμως καθυστερούμε απελπιστικά και αυτή η καθυστέρηση θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα στην παράδοσή μας σε συμφωνίες κορυφής και μόνο και στη συρρίκνωση, ακόμα και την πιθανή διάλυση της ΚΑΠ.

16 Ιουνίου 2011

Γιώργος Καραμπελιάς

*Κείμενο που είχα γράψει πριν τη Συνδιάσκεψη της ΚΑΠ της 18^η-19^ης Ιουνίου και το οποίο, για να μην πυροδοτήσει τότε αντιπαραθέσεις, δεν δημοσιεύτηκε. Αντ’ αυτού, προτιμήθηκε το κείμενό μου, «Η Σπίθα και οι Αγανακτισμένοι», που είχε δημοσιευτεί στις 17 Ιουνίου στην κεντρική ιστοσελίδα της Κίνησης, όπου οι ίδιες απόψεις παρουσιάζονταν με πιο συνοπτικό και ήπιο τρόπο. Αυτές τις απόψεις μου τις γνώριζαν και πολλά μέλη της Συμβουλευτικής και άλλα μέλη των Σπιθών και, βεβαίως, οι φίλοι μου στο Άρδην, ακόμα και έξω από αυτό. Εξ άλλου, στην τελευταία Συμβουλευτική όπου συμμετείχα, στις 16 Ιουνίου, την ημέρα που είχα γράψει και αυτό το κείμενο, προσπαθούσα με επιμονή να πείσω τον Μ.Θ. πως δεν πρέπει να νιώθει εχθρότητα με τις πλατείες και το κίνημα των Αγανακτισμένων, και αυτό το γνωρίζουν και κάποιοι από αυτούς που σήμερα σιωπούν.  Δημοσιοποιώ, λοιπόν, το κείμενο μου, ώστε να κατανοήσουν όλοι τα πολιτικά αίτια μιας, από πρώτη άποψη, δήθεν προσωπικής και «οργανωτικίστικης» αντιπαράθεσης. Η εμμονή στα οργανωτικά υποκρύπτει πάντα πολιτικές διαφωνίες.

Γ.Κ.  26 Ιουνίου 2011

Επιστολή παραίτησης του Γ. Καραμπελιά από τη Συμβουλευτ​ική Επιτροπή της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών (Σπίθα)

«Σύντροφοι γρηγορείτε, ο παλιός κόσμος είναι ήδη πίσω σας»*…

Τα τελευταία γεγονότα στο εσωτερικό της Ανεξάρτητης Κίνησης Πολιτών έχουν τροχοδρομήσει αρνητικότατες εξελίξεις για το εγχείρημά μας. Η έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας, που παρατηρήθηκε στη συνδιάσκεψη, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά συνέχεια μιας τακτικής μηνών, με διαρκείς αντεγκλήσεις και συγκρούσεις χωρίς αρχές· αυτές, δυστυχώς, δεν αντανακλούν μόνο προσωπικές στρατηγικές, ή απειρία σε επίπεδο Σπιθών, αλλά εκπορεύονται κατ’ εξοχήν από λανθασμένες επιλογές και τακτικές της ίδιας της ηγεσίας της κίνησης: Η αλλαγή τριών (ή  μήπως τεσσάρων;) οργανωτικών υπευθύνων,  η προώθηση πέντε ή έξι νέων «οργανωτικών» σχημάτων και η έλλειψη παραγωγής πολιτικής –δεν υπάρχει ούτε μία επιτροπή επεξεργασίας θεμάτων– καταδεικνύουν μια μονόπλευρη εμμονή σε ένα μοντέλο οργάνωσης, σύμφωνα με το οποίο οι Σπίθες λειτουργούν μόνο ως μηχανισμοί προετοιμασίας μαζικών εκδηλώσεων της ηγεσίας της κίνησης, με πενιχρή αν όχι ανύπαρκτη παρέμβαση σε μαζικά κινήματα.

Παρ’ όλα αυτά, μέχρι τη συνδιάσκεψη, έθετα σε δεύτερη μοίρα αυτές τις διαπιστώσεις μου, κρίνοντας πως η «εξωτερική» δυναμική της Κίνησης υπερκάλυπτε τις εσωτερικές αδυναμίες –κάποτε και φαιδρότητες– στη λειτουργία μας. Εξ άλλου, είχα αποδεχτεί τη συμμετοχή μου στην Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της Κίνησης,  παρά τους ενδοιασμούς μου, διότι η κρίση που περνάει η χώρα υποχρεώνει σε συστράτευση όλους όσους συμφωνούν γύρω από το τετράπτυχο, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία.

Η Συνδιάσκεψη αποτέλεσε όντως ένα σημείο καμπής, όπως έγραφα σε πρόσφατο κείμενό μου. Κατ’ αρχάς θετικά, διότι με μεγάλη προσπάθεια κατορθώσαμε να μη βγούμε διασπασμένοι από αυτήν, παρά τις αντίθετες και συντονισμένες προσπάθειες, γεγονός που δείχνει τη δύναμη ενός συλλογικού σώματος. Επειδή όμως, για κάποιους, ο κίνδυνος είναι ακριβώς η συγκρότηση ενός συλλογικού υποκειμένου που διασκέπτεται, συνεδριάζει και αποφασίζει, αμέσως μετά, επικράτησαν τα αρνητικά στοιχεία και άρχισε μια μεθοδευμένη συκοφαντική εκστρατεία, με στόχο την αποχώρηση ενός μέρους της Κίνησης. Και δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά την αθρόα δημοσίευση ψευδολόγων κειμένων, τη στιγμή που, επί μήνες, κείμενά μου –που συχνά είχα γράψει με προτροπή του ίδιου του Μ. Θεοδωράκη (για παράδειγμα, κείμενό μου για τις Θέσεις της Σπίθας ή για τα γεγονότα της Κερατέας, κ.λπ.)– έμειναν αδημοσίευτα σε αυτή την, ξαφνικά, τόσο «δημοκρατική» ιστοσελίδα.

Αυτά θα πρέπει να συνδυαστούν με τις πρόσφατες συμμαχίες με ένα κομμάτι του συστήματος, το οποίο γυρεύει σήμερα να επιπλεύσει πάνω σε ένα αντιμνημονιακό σωσίβιο, οπότε ο ρόλος της Σπίθας γίνεται πολύ πιο διακοσμητικός, ενώ ενισχύεται η παρουσία και ο ρόλος παραγόντων που επιζητούν εκλογική επιβεβαίωση και βουλευτικούς θώκους. Δυστυχώς, κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε «μια από τα ίδια», τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, μέσα στη δίνη της κρίσης, δεν έχει ανάγκη από ένα πολιτικό σχήμα συναρμολογημένο από τα ερείπια του υπό κατεδάφιση παλιού κόσμου.

Ο ελληνικός λαός, μέσα από τον υπό εξέλιξη ελληνικό «Μάη», χρειάζεται νέα πολιτικά εργαλεία, τα οποία, μέσα στο κλίμα της πραγματικής δημοκρατίας, θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του. Η ανάπτυξη ενός νέου μαζικού κινήματος, στο οποίο η Κίνηση και ο Μίκης Θεοδωράκης συνέβαλαν, αποτέλεσε το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, σήμερα όμως χρειάζονται νέα βήματα και αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε, και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσω να στρατεύομαι.

Οι σχεδόν πέντε δεκαετίες μιας αδιάλειπτης πολιτικής δραστηριότητας, δίχως συστημικές παρεκβάσεις, δεν μου επιτρέπουν να ανεχτώ άλλο την επανάληψη πρακτικών που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στη σκληρότερη ματαίωση της πρόσφατης ιστορίας του και θέτουν σε κίνδυνο το νέο που γεννιέται. Και αυτή τη διαδρομή μου δεν θα την αμαυρώσουν αστεία ανταλλάγματα, όπως μια περίοπτη θέση σε ένα πολιτικό σχήμα, ή μια κοινοβουλευτική έδρα.

Το δικό μου όραμα είναι φτιαγμένο από άλλα υλικά. Γι’ αυτό και σας κοινοποιώ την παραίτησή μου από την Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της ΚΑΠ, η οποία υπήρξε όντως και κατ’ εξοχήν «συμβουλευτική»! Για περισσότερες εξηγήσεις και λεπτομέρειες θα επανέλθω αν και όταν χρειαστεί.

 

Υ.Γ. Κάποιοι, ανενδοίαστα, αναφέρονται υβριστικά στο Άρδην και τη Ρήξη. Μπορώ να πληροφορήσω τους καλόπιστους  –όχι βέβαια τους υβριστές–, ότι το Άρδην από το 1996 και η Ρήξη σε δύο περιόδους μετά το… 1980, αποτελούν συλλογικά εγχειρήματα μιας αναγνωρισμένης ποιότητας με εκατοντάδες συνεργάτες και συμβολή όσο κανένα άλλο έντυπο στην Ελλάδα στη διαμόρφωση του ιδεολογικού χώρου στον οποίο κινείται και η ΚΑΠ. Μερικοί από αυτούς συμμετέχουν στη Σπίθα, όχι όλοι βεβαίως, ούτε καν ολόκληρη η συντακτική επιτροπή των εντύπων μας. Και αν επαίρομαι για κάτι δεν είναι για τα δεκάδες βιβλία που έχω γράψει, ούτε για τους προσωπικούς μου αγώνες, όσο για το ότι μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες έχω συμβάλει στη διαμόρφωση συλλογικών υποκειμένων που διαμορφώνουν ανθρώπους με υψηλό πνευματικό επίπεδο, γενναίο φρόνημα και υψηλό ήθος. Αυτό το ήθος που λείπει από τους υβριστές και όσους δεν πάσχισαν ποτέ ειλικρινά για τίποτε το συλλογικό στη ζωή τους.

 

Γιώργος Καραμπελιάς

 * Σύνθημα από τους τοίχους του Μάη του ’68

Το Θαλάσσιο Μέτωπο της Πάτρας ανήκει στους κατοίκους της

Το Θαλάσσιο Μέτωπο της Πάτρας ανήκει στους κατοίκους της

Ζούμε σε καιρούς πονηρούς. Η κυβέρνηση της υποτέλειας και του Μνημονίου, «επέτυχε» με τη συμφωνία της 11^ης Μάρτη να παρατείνει την οικονομική κατοχή της χώρας μέχρι το 2021! Σε αντάλλαγμα για την υποδούλωση της Ελλάδας στους πιστωτές της («αποφυγή της χρεωκοπίας» το λένε τα κυβερνητικά παπαγαλάκια) θα πρέπει η «ελληνική» κυβέρνηση να εκποιήσει άμεσα δημόσια περιουσία και γη αξίας 50 δις ευρώ. Κοινωφελείς υποδομές, λιμάνια, εκτάσεις υψηλού φυσικού κάλλους, νησιά, κλπ, θα βγουν στο σφυρί για να ικανοποιηθούν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Ήδη αυτές τις μέρες οι γύπες της διεθνούς κερδοσκοπίας άρχισαν να πηγαινοέρχονται στην Αθήνα για να «βοηθήσουν» στην εκποίηση της δημόσιας γης (εκπρόσωποι Goldman Sachs, Τζ. Σόρος, κλπ).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεπουλήματος των πάντων καθίσταται τουλάχιστον ύποπτη η καθυστέρηση υλοποίησης των παλαιότερων κυβερνητικών δεσμεύσεων για απόδοση του Θαλασσίου Μετώπου της πόλης στους κατοίκους της. Αν, λοιπόν, στα ανόσια μυαλά των κυβερνητικών αξιωματούχων και των Τροϊκανών προϊστάμενών τους έχει μπει η ιδέα να εντάξουν το Θαλάσσιο Μέτωπο της Πάτρας στα «ασημικά» που σκοπεύουν να βγάλουν για πούλημα στις διεθνείς αγορές, τότε θα διαπιστώσουν πολύ σύντομα ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, το Λαό της πόλης μας δηλαδή.

Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε την κυβέρνηση ότι η μόνη «αξιοποίηση» που μπορεί να γίνει αποδεκτή είναι η άμεση και άνευ όρων παραχώρηση ολόκληρου του Θαλασσίου Μετώπου στους κατοίκους της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής ώστε να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα και δωρεάν για αναψυχή, ξεκούραση, αθλητισμό, παιχνίδι, κοινωνική συναναστροφή, κοινωνική και καλλιτεχνική έκφραση. Την ίδια προειδοποίηση οφείλουμε να απευθύνουμε και σε τοπικά μεγαλοσυμφέροντα που τυχόν ορέγονται το θαλάσσιο μέτωπο και θέλουν να το μετατρέψουν σε πάρκο κερδοσκοπίας και καταναλωτισμού.

• Το Θαλάσσιο Μέτωπο της Πάτρας ανήκει στο Λαό της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής και πρέπει να του παραχωρηθεί άμεσα και ολόκληρο.
• Ούτε μια σπιθαμή δημόσιας γης για πούλημα σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας.

ΚΙΝΗΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ – ΣΠΙΘΑ ΠΑΤΡΑΣ

Σημείωση έξ’ από δώ: Όλοι και όλες στη μεγάλη συγκέντρωση για τη διεκδίκηση του ΘΑΛΑΣΣΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ! Κυριακή 8 Μαΐου, στο μώλο, από τις   11:00 έως τη 1 το μεσημέρι!

Να μεταβάλουμε την 25η Μαρτίου από ημέρα καταισχύνης σε ημέρα Αντίστασης

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Να μεταβάλουμε την 25η Μαρτίου από ημέρα καταισχύνης σε ημέρα Αντίστασης

«Στη χώρα μας δυστυχώς από το 1821 έως σήμερα περάσαμε από την Υποδούλωση στην Εξάρτηση που συνεχίζεται έως σήμερα με ελάχιστα διαλείμματα. Όπως λ.χ. την εποχή της ξένης κατοχής, τότε που γνώρισαν την Ανεξαρτησία μόνο όσοι τόλμησαν να πολεμήσουν τον εχθρό με το όπλο στο χέρι. Κι από κει και πέρα μπορούμε να πούμε πως έγιναν ανεξάρτητοι μονάχα αυτοί που αψήφησαν τις Εξουσίες, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν. Παράξενη στ’ αλήθεια αυτή η χώρα που για να γίνεις ελεύθερος θα πρέπει πρώτα να θυσιάσεις τη ζωή σου…»

Μ. Θεοδωράκης

25 Μαρτίου 2011. Σήμερα αντί να είναι ημέρα εθνικής υπερηφάνειας και γιορτής τείνει να μέρα καταισχύνης, υποδούλωσης και εξευτελισμού. 190 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα το φάσμα μιας νέας, διπλής υποδούλωσης: Υποδούλωσης στην Νέα Ιερά Συμμαχία της Τρόικας, του Μνημονίου και της ΕΕ αλλά και απειλών υποδούλωσης μας στη νεο-οθωμανική, αυτοκρατορική Τουρκία που φιλοδοξεί να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη στην περιοχή των Βαλκανίων και τη Μέση Ανατολή.

Τότε, ο μεγάλος αγώνας του 1821 είχε μείνει τραγικά ανολοκλήρωτος. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, γίνεται σαφές και προφανές ότι, αν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, πρέπει για άλλη μια φορά να βαδίσουμε στο μονοπάτι της Αντίστασης ενάντια στις ξένες δυνάμεις της Υποτέλειας, και στις πιο ενδοτικές άρχουσες τάξεις που εμφανίστηκαν ποτέ στην Ιστορία μας, στο κλεπτοκρατικό, παρασιτικό καθεστώς που λειτουργεί ως καρκίνος τρώγοντας τα σωθικά της χώρας μας.

Σήμερα οι κύριοι υπεύθυνοι για το δυσβάσταχτο χρέος που γονατίζει σήμερα τη χώρα μας ζητούν επί πίνακι το κεφάλι του ελληνικού λαού, αλλά όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχαν στο μεγάλο πάρτυ της διασπάθισης του δημόσιου πλούτου της χώρας μέσα από σκανδαλώδεις, ληστρικές συμβάσεις. Εξάλλου, το μεγάλο προανάκρουσμα της οικονομικής τραγωδίας ήταν το σκάνδαλο με πρωταγωνιστές την Ζήμενς και τα μεγάλα ελληνικά κόμματα. Αυτό το σύστημα, λοιπόν, θα πρέπει να πληρώσει σήμερα για το τέλμα της χώρας – κι όχι ο ελληνικός λαός.

Ας αφήσει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός και η θλιβερή διακομματική του κουστωδία τις  δήθεν διαπραγματεύσεις με τα αφεντικά του. Η πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία είναι ήδη προαποφασισμένη, κι αυτό που μένει να γίνει είναι ένας διακανονισμός των ισορροπιών μεταξύ των συμφερόντων των Γερμανών, των Γάλλων, των Αμερικάνων και των άλλων γεωπολιτικών παραγόντων, των Αγορών, της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας – στη διαχείριση του τετελεσμένου. Όσο για μας, όλοι πλέον το λένε ξεκάθαρα: Οποιοσδήποτε διακανονισμός εμπλέκει την εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Και βέβαια, είναι επίσης σίγουρο ότι έχουμε ήδη συρθεί σιδηροδέσμιοι στο επαχθές Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και στον «μηχανισμό στήριξης», ήδη από την 11η Μαρτίου, που μας πρόσφερε ως αντίτιμο του ξεπουλήματος την διαιώνιση της επιτροπείας από την τρόϊκα.

Η περιπέτεια, δηλαδή, στην οποία μας βύθισε ο Γιώργος Παπανδρέου ένα χρόνο πριν, με το μνημόνιο και την Τρόικα δείχνει να επιδεινώνεται διαρκώς και σερνόμαστε με τα χέρια δεμένα σε κάτι που μας βυθίζει όλο και πιο βαθειά στην κρίση και την υποτέλεια. Αυτά είναι τα μεγάλα επιτεύγματα τους: Επιτάχυναν και παρόξυναν την κρίση με τις επιλογές τους` μας έδεσαν χειροπόδαρα στο μνημόνιο, αποκλείοντας κάθε εναλλακτική λύση από άλλες χώρες, όπως η Κίνα ή η Ρωσία` μας οδήγησαν στην απομόνωση από τις υπόλοιπες μικρές, βαλλόμενες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, με το να ακολουθούν δουλικά τα μεγάλα ευρωπαϊκά αφεντικά.  

Αισίως, έχουμε βρεθεί, σήμερα 25/03/2011 στριμωγμένοι με την πλάτη στο τοίχο, αναγκασμένοι να αγωνιστούμε σε έναν αγώνα μακρόχρονο, όπου πρέπει να επιστρατεύσουμε αποφασιστικότητα και ευθυκρισία.

Όλα, λοιπόν, ή τίποτα. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κακό που κατατρέχει τη χώρα μας σε όλες του τις ρίζες. Χρειάζεται, λοιπόν, όχι μόνον ένας αγώνας ενάντια στην εξάρτηση και την υποτέλεια, αλλά μια βαθιά ανατρεπτική λαϊκή δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτές τις δυνάμεις γιατί διαθέτει όραμα και πρόταση για μια Πολιτεία εθνικά και κοινωνικά χειραφετημένη, μια πολιτεία οικολογίας και άμεσης δημοκρατίας.

Η χώρα μας είναι μια μικρή χώρα με ισχνές παραγωγικές δυνάμεις και μικρά δημογραφικά μεγέθη. Το μόνο όπλο που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις από τις δυνάμεις της υποδούλωσης και της αποικιοκρατίας, είναι η δύναμη του λαού, ο πολιτισμός και οι αντιστασιακές του παραδόσεις.  Με όπλο αυτές τις παραδόσεις μπορούμε και πρέπει να αρχίσουμε μια πορεία ανάταξης της χώρας μας.

Και αν σήμερα είμαστε έστω και τυπικά ανεξάρτητοι, αυτό έγινε γιατί βαδίσαμε ενάντια στο ρεύμα της Ιστορίας, και όχι γιατί ήμασταν πειθήνιοι στις βουλές των δυνατών και προσαρμοστικοί στο κυρίαρχο ρεύμα της κάθε εποχής. Το ζήτημα, λοιπόν, έχει τεθεί. Σήμερα, 25η Μαρτίου, γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821. Ήρθε ο καιρός να πάρουμε στα χέρια μας την ιστορική σκυτάλη και να την ολοκληρώσουμε.

• ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΙΕΡΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΔΝΤ-ΤΡΟΪΚΑΣ
• ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
• ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ, ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΑΟΖ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
• ΚΑΤΩ Η ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ – ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
• ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ
• ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
• ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
• ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΠΟΤΕ;

ΣΠΙΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΩΜΕΝΗ
[Προκήρυξη της ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ που θα μοιραστεί την 25η Μαρτίου σε όλη την Ελλάδα]