Ψυχική υγεία-απεξάρτηση: Η αρχή του τέλους!

του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

από την εφημερίδα Ρήξη φ.79

Η νεοφιλελεύθερη «μεταρρύθμιση» στον τομέα της Υγείας, προχωρά γοργά προς την συνειδητή πολιτική ανεμπόδιστης εμπορευματικής κυκλοφορίας των θεραπευτικών υπηρεσιών. Η μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε «αυτοτροφοδοτούμενες οικονομικές μονάδες» προαναγγέλλει για την πιο άγρια λεηλασία των κερδοφόρων τομέων της Υγείας, από τον ιδιωτικό τομέα.

Οι συγχωνεύσεις κλινικών, το φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό («μπλοκάκι», κάλυψη εφημεριών ή υπερωριών μέσω εσόδων-εξόδων, κ.α), η μετατροπή του ασθενή σε πελάτη (μείωση δαπανών για την υγεία, πληρωμή διαγνωστικών εξετάσεων, επιβολή τροφείων κ.α), οι «εργολαβίες» υπηρεσιών (ιδιωτικά συνεργεία για φύλαξη-σίτιση-τεχνικές υπηρεσίες-καθαριότητα, κ.α), φανερώνουν την τελική λύση για την υγεία.

Η άρση προϋποθέσεων που αφορούν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας και η έμμεση εμπλοκή των τραπεζών στην δημόσια υγεία (πληρωμή των προμηθευτών, πιστωτικές κάρτες για νοσηλεία, κ.α), συμπληρώνουν την πλήρη εξαφάνιση του κοινωνικού αγαθού της Υγείας.

Εφιαλτικές, εμφανίζονται οι συνέπειες στον τομέα της Ψυχικής Υγείας. Τομέα, στον οποίο αντικατοπτρίζεται η επιβάρυνση των βίαιων επιπτώσεων, που επιφέρει η οικονομική κρίση. Αύξηση των αυτοκτονιών, των καταθλίψεων και άλλων αγχωδών διαταραχών, ασυλοποίηση ευάλωτων ομάδων, εγκατάλειψη ηλικιωμένων σε Κέντρα Ψυχικής Υγείας, αυξανόμενο αίσθημα ανασφάλειας και διεύρυνση παραβατικών συμπεριφορών, αποδιάρθρωση των οικογενειακών σχέσεων, επιδείνωση περιστατικών βίας και αύξηση της κατάχρησης αλκοόλ και εξαρτησιογόνων ουσιών ή προβλημάτων τζόγου, κ.α, είναι αποτελέσματα που επιτείνουν την ανάγκη κοινωνικής διαχείρισης των επιπτώσεων αυτών. Οι προτεινόμενες πολιτικές, κάθε άλλο όμως, οδηγούν στην κατεύθυνση αυτή.

Η προϊούσα πολιτική συρρίκνωσης των Οργανισμών, συμπληρώθηκε με την απόφαση του Αυγούστου για περικοπή σε ποσοστό 50%, των ήδη κατακρεουργημένων επιχορηγήσεων για το 2011. Η απόφαση αυτή αφορά στο ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ, Κέντρα Πρόληψης και στις δομές Ψυχικής Υγείας στο πλαίσιο αποασυλοποίησης Ψυχαργώ, ενώ και το 18 ΑΝΩ, το ΨΝΘ, κλπ, αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα που σχετίζονται με την δραστική μείωση των κλινών και υπηρεσιών.

Οι επιπτώσεις των μέτρων, συνοψίζονται σε τρείς παραμέτρους:

– Χρηματοδοτική ασφυξία με προοπτική εξαφάνισης οργανισμών

– Εργασιακή εφεδρεία 10% στο προσωπικό, με δεδομένο το πρόβλημα ελλείψεων προσωπικού και αδυναμία προσλήψεων

– Άναρχη και γραφειοκρατική αναδιάρθρωση-κατάργηση δομών και υπηρεσιών.

Οι επιπτώσεις, θα είναι η επιστροφή ψυχιατρικών ασθενών με σχετική κοινωνική ενσωμάτωση, σε συνθήκες ασύλου, με παράλληλη αυξημένη ζήτηση κλινών, -λόγω κρίσης – και μείωση φροντίδας και υποδομών.

Η … «επανίδρυση» της Λέρου, αποτελεί υπαρκτό ενδεχόμενο.

Οι θεραπευόμενοι στις Θεραπευτικές κοινότητες απεξάρτησης, κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο, καθώς αυτές αποτελούν πλήρη θεραπευτικά κοινόβια διαμονής με αυξημένες απαιτήσεις υποδομών και προδιαγραφές λειτουργίας.

Η αύξηση των εξαρτημένων από ουσίες (περίπου 20% τα τελευταία 2 χρόνια) θα συναντά την κατάργηση δομών που προσφέρουν θεραπευτική διέξοδο, μεγαλώνοντας ένα πλήθος εξαθλιωμένων περιπλανώμενων συνανθρώπων μας, με σύνθετες ανάγκες φροντίδας.

Η χορήγηση υποκατάστατων (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη, κ.α) από τα νοσοκομεία, με την μεταφορά του ΟΚΑΝΑ, σε συνθήκες λεηλατημένου Ε.Σ.Υ, εγκαινιάζει μια επίσημη πια πολιτική απλής συντήρησης. Η χορήγηση χωρίς προδιαγραφές και ψυχοκοινωνικό πλαίσιο, μετατρέπει το κράτος σε «διανομέα» φαρμάκων και φθηνό διαχειριστή της ανθρώπινης απόγνωσης. Παράλληλα, τα Κέντρα Πρόληψης, δεν υπάρχουν θεσμικά, στο νέο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά, μαρτυρώντας την συλλογιστική της Πολιτείας για την μείωση της κοινωνικής παθογένειας.

Με τα παραπάνω, το προς ψήφιση νομοσχέδιο, που κατοχυρώνει νομοθετικά το δικαίωμα του εξαρτημένου στην θεραπεία, την απαλλαγή για αδικήματα που έγιναν την περίοδο της εξάρτησης, καθώς και τη μερική αποποινικοποίηση ουσιών, δίνουν το δικαίωμα να μνημονεύεται ως περισσότερο συμβολική και επικοινωνιακή κίνηση «εκσυγχρονισμού» παρά ως μια συνειδητή πολιτική πράξη.

Ο κίνδυνος να υπάρχει ένα προωθημένο νομοσχέδιο, χωρίς ανθρώπους και υποδομές για υλοποίηση είναι άμεσος.

Η πολιτική που ακολουθείται, δεν είναι καινοφανής και νέο-μνημονιακή. Σύμφωνα, με την συνθήκη της Λισσαβόνας (2007) οι στρατηγικές για την Ψυχική Υγεία, αφορούν στην μείωση του κράτους ως βασικού φορέα παροχής υπηρεσιών, στην μεταφορά αρμοδιοτήτων στην τοπική Αυτοδιοίκηση, στην μετακύλιση του κόστους στην οικογένεια και το άτομο ( υπηρεσίες, ασφαλιστικό, ιδιωτική ασφάλιση, κλπ), στην ενίσχυση του εθελοντισμού και στην μείωση των δαπανών (υλικοί πόροι-ανθρώπινο δυναμικό), κ.α. Αλλά και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αποφαίνεται: «Οι εξειδικευμένες υπηρεσίες καλής ποιότητας είναι δαπανηρές λόγων των μεγάλων επενδύσεων που απαιτούνται καθώς και του υψηλού κόστους μισθοδοσίας… είναι σαφές πως οι περισσότερες πρέπει να είναι άτυπες κοινοτικές υπηρεσίες υγείας» και επίσης «Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα ψυχικής υγείας μόνοι τους, με την στήριξη της οικογένειας και των φίλων. Γι’αυτό η αυτοφροντίδα πρέπει να αποτελέσει τη βάση της πυραμίδας οργάνωσης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας». Βέβαια, η αυτοφροντίδα δεν πρέπει να συγχέεται με την αυτοβοήθεια και την φροντίδα από το υποστηρικτικό περιβάλλον, ή με μια κοινωνικοποίηση της φροντίδας των πληθυσμό, από μια αυτενεργούσα κοινότητα, αλλά ως το ιδεολογικό όχημα, που θα μεταφέρει την υποβάθμιση και την υποχρηματοδότηση στις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, με επακόλουθο την κερδοσκοπική ιδιωτική δράση.

Ο ενταφιασμός του Κράτους Πρόνοιας και Δικαίου αποτελεί, συνειδητή οικονομική επιλογή των ευρωπαϊκών ελίτ και πληγώνει σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Είναι ένα καθολικό ζήτημα αντίστασης και ως τέτοιο οι εργαζόμενοι και οι χρήστες υπηρεσιών (άτομα, οικογένειες) της Ψυχικής Υγείας, μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Σε συμμαχία με την ευρύτερη κοινωνία και με συντονισμένη και αυτόνομη δράση στους εργασιακούς χώρους.

Η επίθεση στο Δημόσιο τομέα!

του Κωνσταντίνου Δ. Γεώρμα

εφημερίδα Ρήξη φ.78

Εάν κάτι έχουν καταφέρει οι δημοσιογραφικές, κομματικές και ακαδημαϊκές και επιχειρηματικές ελητείες αυτής της χώρας είναι η διασπορά του αισθήματος του φόβου στους Έλληνες. Όπως σημειώνει ο Μπάουμαν στο βιβλίο του Ρευστοί καιροί, ο φόβος οδηγεί στην εξατομίκευση, ο φόβος οδηγεί στην αμυντική δράση. Αυτά τα αισθήματα μαζί με την σταδιακή απόσυρση ή περιορισμό της συλλογικής ασφάλειας, που εκπροσωπείται και υλοποιείται από το κράτος, αποστερεί την συλλογική δράση από μεγάλο μέρος από την παλιότερη ελκυστικότητά της και υπονομεύει τα κοινωνικά θεμέλια της κοινωνικής αλληλεγγύης[1].

Ακριβώς αυτός ήταν και είναι ο στόχος των πολιτικών που εκπορεύονταν από διεθνή κέντρα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κεντρικός στόχος τους ήταν η επίθεση ενάντια στο κράτος (εννοείται το κράτος των «υποτελών», όχι των κυρίαρχων του κόσμου). Σήμερα, στην Ελλάδα, βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι πολιτικές. Κεντρικός πυρήνας όλων αυτών των πολιτικών είναι βέβαια η επίθεση στο δημόσιο τομέα και τα δημόσια αγαθά.

Ένα από τα κεντρικά επιχειρήματα της Ελληνικής ελητείας, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, τον κ. Μητσοτάκη, τον κ. Μάνο, δημοσιογράφους όπως οι κ.κ. Παπαδημητρίου, Σπανού, η κ. Ξαφά, ο Δασκαλόπουλος του ΣΕβ, το ΕΒΕΑ, ο κ. Πελαγίδης, ο κ. Σαχινίδης και ο κ. Λοβέρδος είναι το μεγάλο μέγεθος του δημόσιου τομέα, και κατά συνέπεια οι υπέρογκες δαπάνες του.

Ας δούμε λίγο τι λένε τα στοιχεία επί του θέματος[2].

Δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ
	2000	2005	2008	2010
ΕΕ-27	–	–	46,9	50,8
Ευρωζώνη	–	–	47,0	50,5
Ελλάδα	46,7	43,8	49,6	49,6
Πορτογαλία	44,6	47,8	44,6	50,7
Ιταλία	46,9	48,2	48,9	50,6
Γερμανία	48,4	46,7	43,8	46,6
Αυστρία	53,3	49,6	49,2	53,0
Δανία	57,7	52,7	51,9	58,0
Σουηδία	54,1	56,4	51,7	52,7
Γαλλία	52,9	53,9	52,8	56,2
Φιλανδία	48,6	50,7	49,3	54,8

Από τα παραπάνω προκύπτει, ότι οι δημόσιες δαπάνες η Ελλάδα είναι λίγο πολύ στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Οπότε αναδύεται το ερώτημα που οφείλεται πραγματικά το πρόβλημα της χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα. Πιστεύουμε ότι ο παρακάτω πίνακας απαντά, σε μεγάλο βαθμό σε αυτό:

Δημόσιες δαπάνες, φόροι, δημόσια ελλείμματα ως ποσοστό του ΑΕΠ σε Ελλάδα και ΕΕ-15 (μέσος όρος 1995-2009)
	ΕΕ15	Ελλάδα	Διαφορά
1. Δημόσιες δαπάνες/ΑΕΠ	47,8	45,3	-2,5
2. Δημόσια έσοδα/ΑΕΠ	45,5	39,3	-6,2
3. Δημόσιο έλλειμμα/ΑΕΠ	-2,8	-6,0	+3,2
Δημόσιες δαπάνες/ΑΕΠ
4. Μισθοί δημοσίων υπαλλήλων/ΑΕΠ	10,8	10,9	–
5. Δαπάνες εκπαίδευσης/ΑΕΠ	5,2	2,9	-2,3
6. Δαπάνες υγείας/ΑΕΠ	6,4	4,4	-2,0
7. Δαπάνες κοινωνικής προστασίας/ΑΕΠ	18,8	17,2	-1,6
8. Τόκοι δημοσίου χρέους/ΑΕΠ	3,6	6,6	+3,0
9. Γενικές δαπάνες κυβέρνησης/ΑΕΠ	7,1	10,6	+3,5
10. Άμυνα/ΑΕΠ	1,6	2,6	+1,0
Φόροι/ΑΕΠ
11. Συνολικά έσοδα από φόρους και εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση/ΑΕΠ	41,3	34,1	-7,2
12. Φορολογικά έσοδα/ΑΕΠ	27,2	21,2	-6,0
13. Σύνολο (πραγματικών και τεκμαρτών) εισφορών στην κοινωνική ασφάλιση/ΑΕΠ	14,3	12,9	-1,4
14. Φόροι επί εισοδήματος, πλούτου κ.λπ./ΑΕΠ	13,2	8,0	-5,2
15. Φόροι εισοδήματος/ΑΕΠ	12,3	7,6	-4,7
16. Φόροι προσωπικού εισοδήματος/ΑΕΠ	9,7	4,5	-5,2
17. Φόροι κερδών Α.Ε./ΑΕΠ	2,8	2,9	–
18. Έμμεσοι φόροι/ΑΕΠ	13,7	13,0	-0,7

Πηγή: Θανάσης Μανιάτης, Η δημοσιονομική κρίση και ο κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα

Συνεπώς ένα βασικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ενώ οι δημόσιες δαπάνες βρίσκονται στο μέσο όρο της ΕΕ, τα φορολογικά έσοδα υπολείπονται κατά πολύ. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι το 2009, χρονιά που τα δημόσια έσοδα υπολείπονται περίπου κατά 6 μονάδες σε σχέση με τον μέσο όρο των ΕΕ-15.

Ας δούμε τώρα και την συζήτηση αναφορικά με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά την «απογραφή», προέκυψε ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ανέρχεται σε 499.722, και μαζί με τους ένστολους αγγίζουν τις 668.158. Είναι αυτοί πολλοί ή λίγοι; Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (στοιχεία διαφορετικών ετών ανά χώρα, από το 2006 ως το 2009), η Ελλάδα αναλογικά έχει περισσότερους εργαζομένους σε κρατικούς φορείς από: το Λουξεμβούργο με 11%, την Πορτογαλία, με 13%, τη Γερμανία και την Ιταλία με 14%, την Ισπανία και λιγότερους από: τη Φινλανδία με 26%, την Ολλανδία με 27%, τη Γαλλία με 29%,  τη Δανία με 32%, και τη Σουηδία με 34%.

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση, μας λέει η Σάσεν, συνεπάγεται ένα σύνολο πρακτικών που αποσταθεροποιούν εκείνες τις πρακτικές που θεσπίζουν την κυριαρχία του εθνικού κράτους[3]. Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα, η τραγωδία που βιώνει ο Ελληνικός λαός είναι η «εξαέρωση» του αυτόνομου ρόλου του κράτους, η λειτουργία του ως ένα μέσο που εκφράζει συμφέροντα πέρα από αυτά των ελίτ. Οι Ελληνικές ελητείες, τα τελευταία τριάντα χρόνια υπονομεύουν συστηματικά τις λειτουργίες του δημόσιου τομέα μέσα από την κομματοκρατία, την καλλιέργεια του ρουσφετιού, την μιζαδόρικη λογική, την υπονόμευση κάθε έννοιας αξιοκρατίας, την χρήση «συμβούλων» και εταιρειών συμβούλων, έτσι ώστε και μίζες να διασφαλίζουν, και πελατειακούς δεσμούς να δημιουργούν, αλλά και να περιθωριοποιούν δημοσίους υπαλλήλους που διέθεταν επίπεδα ικανοτήτων τα οποία  εν δυνάμει αποτελούν κίνδυνο για όλα τα παραπάνω. Μέσα από αυτές τις στρατηγικές στράφηκαν πλήρως εναντίον της ίδιας της κοινωνίας στην εναγώνια προσπάθειά τους να κρατήσουν την εξουσία τους. Η ταύτισή τους με τα συμφέροντα των φορέων της παγκοσμιοποίησης είναι απόλυτη. Ο κ. Λοβέρδος, με την γνωστή αμετροέπειά του, ήδη στέλνει μηνύματα προς τα νέα αφεντικά του, ότι θα τους είναι ένας πιστός και υπάκουος γενίτσαρος. Έτσι, ενώ από τη μία βολεύει κατά δεκάδες συνεργάτες του και συγγενικά πρόσωπα στο δημόσιο, από την άλλη το κατακεραυνώνει.

Η Ελλάδα σήμερα βιώνει πραγματικότητες που οι χώρες του Τρίτου κόσμου έζησαν τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, όταν μέσα από τις παρεμβάσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, υποστηρίχθηκαν εγχώριες ελίτ οι οποίες στράφηκαν εναντίον των συμφερόντων του εγχώριου πληθυσμού. Από αυτή την άποψη δεν είναι διόλου τυχαία τα χειροκροτήματα προς τον κ. Παπανδρέου από τους βιομηχάνους της Γερμανίας ή οι διθυραμβικοί τόνοι για την «ηγετική του προσωπικότητα» από μέρος του γερμανικού τύπου.

Το διακύβευμα είναι ιδιαίτερα υψηλό. Σήμερα, όπως τονίζει ο Τζέφρευ Ζάκς[4], «Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προωθήσουν την υψηλής ποιότητας εκπαίδευση, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι νέοι θα είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Θα πρέπει να αυξήσουν την παραγωγικότητα με το να δημιουργούν σύγχρονες υποδομές και να προωθούν την επιστήμη και τις τεχνολογίες». Επιπλέον, ένας σημαντικός ρόλος των κυβερνήσεων είναι το να θέτουν ρυθμιστικούς κανόνες σε τομείς της παγκόσμιας οικονομίας όπως ο χρηματοοικονομικός και ο περιβαλλοντικός.

Συνεπώς, σήμερα το ζήτημα δεν είναι το εάν οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι μόνιμοι, διυπουργικοί ή ότι άλλο. Το κύριο ζήτημα σήμερα, ιδιαίτερα λόγω της κρίσης, είναι να λειτουργήσει το δημόσιο, να παράσχει υπηρεσίες, να διασφαλίσει τα δημόσια αγαθά. Σήμερα, το κύριο πρόβλημα για την κατάντια του δημόσιου είναι πολιτικό, όπως πολιτικό είναι το πρόβλημα της χώρας: πουλημένες ανθελληνικές ελητείες, πασικικής λογικής και πρακτικής, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι αυτό που είπε και η συμβουλευτική εταιρεία του κ. Μπέργκερ: μηδενικό δημόσιο. Όσοι έχουν ακόμα αυταπάτες και περιμένουν από τις υφιστάμενες ελητείες να διαμορφώσουν ένα πραγματικά λειτουργικό δημόσιο, τους ενημερώνουμε ότι το πάρτυ της ιδιωτικοποίησης –και των αντίστοιχων μιζών βέβαια- του δημοσίου έχει ήδη αρχίσει. Σε λίγο η μονιμότητα του δημοσίου δεν θα αποτελεί πλέον θέμα για τον απλό λόγο ότι δεν θα υπάρχει δημόσιο. Ήδη δρομολογούνται εξελίξεις όπως τα φορολογικά να τα διαχειρίζονται ιδιωτικές εταιρείες, η εκπαίδευση θα είναι ιδιωτική, η κοινωνική ασφάλιση θα παραδοθεί στις ιδιωτικές ασφαλιστικές, το νερό και το ηλεκτρικό θα είναι ιδιωτικοποιημένα, ενώ για την πρόνοια θα υπάρχουν τα ΜΚΟ!

---

[1] Ζίγκμουντ Μπάουμαν, Ρευστοί καιροί. Η ζωή στην εποχή της αβεβαιότητας, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα, 2009.

[2] Τα περισσότερα στοιχεία είναι από επεξεργασία του κ. Θανάση Μανιάτη στο Θανάσης Μανιάτης, «Η δημοσιονομική κρίση και ο κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα», παρουσίαση στην ημερίδα της Τράπεζας της Ελλάδος Κοινωνική πολιτική και κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα σε συνθήκες κρίσης, Αθήνα, 13 Μαΐου 2011. Επιπλέον στοιχεία από το European Commission, Public finances in EMU, 2011.

[3] Σάσκια Σάσεν, Κοινωνιολογία της παγκοσμιοποίησης, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα, 2011, σελ. 115.

[4] Jeffrey Sachs, Η τελευταία ευκαιρία της μεσαίας τάξης, Euro2day, 5.10.2011.

Συλλήψεις νεολαίων Άρδην/Ρήξης για αφισοκόλληση κατά του ΓΑΠ εν όψει ΔΕΘ

 

Το Άρδην και η Ρήξη καταγγέλουν τη σύλληψη των νεαρών μελών τους, στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης της αφίσας «Καταζητείται», με την κατηγορία της παράνομης αφισοκόλλησης.

Οι συλλήψεις, ενώ καθημερινά κολλούνται ανενόχλητα δεκάδες αφίσες στην πόλη, εγκαινιάζουν το κλίμα της αστυνομοκρατίας και της τρομοκράτησης του λαού εν όψει της επίσκεψης του Γιώργου Παπανδρέου στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Είναι το έσχατο μέσο μιας κυβέρνησης που όχι μόνον έχει απονομιμοποιηθεί στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αλλά και που με σχεδόν δικτατορικό τρόπο συνεχίζει το καταστροφικό της έργο, οδηγώντας τη χώρα στην πτώχευση και την υποδούλωση.

Όσες συλλήψεις και να κάνουν όμως, έχουν καταγραφεί στη συνείδηση του λαού ως ένοχοι για την διάλυση της πατρίδας μας, γι’ αυτό κανείς δεν θα φοβηθεί. Κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τους δρόμους αν πρώτα δεν φύγουν όλοι αυτοί που μας έχουν οδηγήσει στον πάτο. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φύγουν νύχτα, όπως και όποιος άλλος συνεχίσει το καταστροφικό τους έργο. Το ζήτημα είναι αν ο λαός θα τους προλάβει, προτού καταστρέψουν ολοκληρωτικά τη χώρα. Γι’ αυτό θέλει εγρήγορση, αντίσταση κι αγώνα, γιατί πρέπει να φύγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Απαιτούμε την αθώωση των συντρόφων μας.

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει. Η θέληση του λαού θα επικρατήσει. Οι ένοχοι για την κατάρρευση και την υποδούλωση της χώρας θα πληρώσουν!

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ/ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ/ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ/ ΕΧΕΙ ΦΥΛΑΚΗ!

Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη
Για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την οικολογία και την άμεση δημοκρατία

Μόνη ελπίδα, ο λαός

(από την εφημερίδα «Ρήξη», τ.76, που κυκλοφορεί)

Όποιος έζησε τις 45 μέρες των κινητοποιήσεων, που σφραγίστηκαν με την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας, και κατ’ εξοχήν στο Σύνταγμα, το ένιωσε στα μύχια του εαυτού του.

Το παλιό κομματικό σύστημα, έστω και να συνεχίζει τυπικά να υπάρχει, είναι πλέον νεκρό. Και δεν πρόκειται για μια παρόλα του αέρα. Ούτε υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Κι αυτό γιατί η κρίση συνεχίζεται και δυστυχώς θα συνεχιστεί· κατά συνέπεια δεν επιτρέπονται εύκολες παλινορθώσεις.

Η καρέκλα της εξουσίας, η καρέκλα του βουλευτή, μοιάζει όλο και περισσότερο με ηλεκτρική καρέκλα. Και το ίδιο ισχύει με την καρέκλα των μεγαλοδημοσιογράφων. Όλοι τους θα το αντιληφθούν αυτό το καλοκαίρι, όταν θα δοκιμάσουν να βγουν στον «έξω κόσμο», όπως ήδη το εισπράττουν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Οι μέρες της κυριαρχίας τους έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Η αποδέσμευση λοιπόν πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κύμα γενικευμένης αγανάκτησης. Όμως αυτό είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Διότι οι δυνάμεις του παλιού συστήματος επιστρατεύτηκαν, συχνά με νέο μανδύα και λεοντή. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τη μαζική αποσκίρτηση βουλευτών από την ψηφοφορία του μεσοπρόθεσμου, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση το «όλον ΠΑΣΟΚ», δηλαδή και την πτέρυγα Βενιζέλου· έτσι σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι πλέον ΓΑΠ. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Δυνάμεις από το εσωτερικό του, από το περιβόητο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», προετοιμάζουν νέα σχήματα που θα δεσμεύσουν την αγανάκτηση του κόσμου, για να τη διοχετεύσουν σε μια νεκρανάσταση του παλιού κόσμου. Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος, σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».

Και είναι βέβαιο πως, εάν γίνουν σύντομα εκλογές, θα υπάρξουν τέτοια σχήματα που θα κατορθώσουν για ένα διάστημα να υποκλέψουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων.

Ωστόσο, το όνειρο της νεκρανάστασης της μεταπολίτευσης θα μείνει, δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, ένα άπιαστο όνειρο, μια φενάκη. Γιατί μπροστά μας δεν έχουμε μια μεταπολίτευση, ούτε πίσω μας μια χούντα. Πίσω μας έχουμε τον εκφυλισμό και το σάπισμα της κομματοκρατίας και μπροστά μας τα τάρταρα της βαθύτερης κρίσης του νεώτερου ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ και νέος Ανδρέας. Σήμερα, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, θα δημιουργηθούν δύο μέτωπα. Από τη μια πλευρά οι καθεστωτικές δυνάμεις, που αργά ή γρήγορα θα συσπειρωθούν, έστω και απομαζικοποιημένες –όπως έχει γίνει ήδη με το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, όπως έχει γίνει με τα κανάλια, με επικεφαλής το δωσιλογικό ΣΚΑΪ, όπως έχει γίνει με τον εσμό των καλοθρεμμένων διανοουμένων που συγκροτεί μέτωπα μνημονιακής λογικής.

Από την άλλη θα συγκροτηθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Όπως αυτό που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες. Η αδυναμία του βρίσκεται στο ότι η φθορά των προηγούμενων δεκαετιών όχι μόνο έχει διαβρώσει τις κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, με αποτέλεσμα ο λαός να βγαίνει σήμερα στις πλατείες απογυμνωμένος από ηγεσίες, απογυμνωμένος από διανοουμένους, απογυμνωμένος από οποιοδήποτε στήριγμα. Γι’ αυτό και η περίδος τελείωσε με μια σχετική επιστροφή των καθεστωτικών δυνάμεων, με την επιστροφή των αριστεριστών στις πλατείες, με την επιστροφή των μπάχαλων, με την επιστροφή των ΜΑΤ, με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Γι’ αυτό και πρόσκαιρα ο λαός μπορεί να υποστηρίξει και μεταβατικά σχήματα, πολύ σύντομα όμως θα υποχρεωθεί να αναδείξει από μέσα του νέες δυνάμεις άφθαρτες, που να αρμόζουν και να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Στις προκλήσεις μιας κυριολεκτικής τιτανομαχίας.

Έχουμε μπει λοιπόν σε μια τρίτη περίοδο. Εάν κατά τη διάρκειά της θα ανακαταληφθούν οι πλατείες, ή θα εφευρεθούν νέες μέθοδοι πάλης, αυτό θα γίνει από ένα λαϊκό σώμα περισσότερο οργανωμένο, περισσότερο συνειδητό, ικανότερο να αποφύγει κάθε είδους παγίδες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η ιδεολογική ηγεμονία των πατριωτικών ιδεών, εκείνη που έφερε και πάλι την ελληνική σημαία να ανεμίζει στις πλατείες, να αρχίζει να μετασχηματίζεται, το ταχύτερο δυνατό, και σε πολιτική παρουσία.

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που ξέρουν να ελέγχουν το πολιτικό παιγνίδι και τα τερτίπια του. Και εμείς βρισκόμαστε στις πλατείες γυμνοί, «όπως μας γέννησε η Γαλλική Επανάσταση /όπως μας γέννησες μάνα μου Ισπανία» (Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων). Ακόμα και για μας του Άρδην και της Ρήξης, που περάσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα στον άνυδρο τόπο της εκσυγχρονιστικής μεταπολίτευσης, δεν είναι απλό και αυτονόητο. Για χρόνια είχαμε ταμπουρωθεί σε έναν ρόλο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό, προσπαθώντας να κρατήσουμε αναμμένο ένα καντηλάκι, όταν τριγύρω μας περνούσαν δεκάδες «άρματα δρεπανηφόρα», και σήμερα πρέπει μαζί με τον λαό να μετασχηματισθούμε σε μια κατεύθυνση πολιτική. Γι’ αυτό και βρεθήκαμε και στη Σπίθα και τις πλατείες με τους αγανακτισμένους. Γι’ αυτό σήμερα είμαστε αποφασισμένοι να πάμε πιο πέρα από εκεί, γιατί η πυρκαγιά έχει ανάψει. Μαζί με όλους όσοι θέλουν να είμαστε περισσότερο ετοιμοπόλεμοι, στη νέα φάση που αρχίζει!

Άρδην – Ρήξη

Οσάμα εναντίον Ομπάμα: Ένας ήρωας εναντίον ενός ηγετίσκου

Του Κωνσταντίνου Γεώρμα
ΡΗΞΗ, τ. 74

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Η δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν μας δίνει την ευκαιρία για κάποιες σκέψεις. Η πρώτη είναι ότι έφυγε μακάριος, με τον θάνατο του μάρτυρα.
Η δεύτερη είναι η εντυπωσιακή διαφορά μεταξύ αυτού και των διωκτών του. Από τη μία ένα ανθρωπάκι, ένα τσιράκι της Γουόλ Στριτ που αναδείχθηκε πρόεδρος, ο οποίος αποφασίζει, για να ανεβάσει τη δημοτικότητά του και ανεμίζοντας το πιστοποιητικό γεννήσεως του, να χρησιμοποιήσει «τις επίλεκτες δυνάμεις» μιας τρεκλίζουσας αυτοκρατορίας για να δολοφονήσει έναν άοπλο άνθρωπο. Από την άλλη, ένας άνθρωπος που πάλεψε ενάντια σε αυτή την αυτοκρατορία, δίνοντας για πρώτη φορά σε έναν αναδυόμενο κόσμο, τον αραβικό, ένα αίσθημα περηφάνιας, το αίσθημα ότι «ναι, εάν θέλουμε, μπορούμε να τα βάλουμε και με την πολεμική υπερδύναμη», τη φωνή ότι παγκοσμιοποίηση είμαστε και εμείς εδώ. Ας θυμηθούμε τι έλεγε το μήνυμα για το χτύπημα των δίδυμων πύργων: Είναι καιρός να αισθανθείτε αυτό τον φόβο που σε καθημερινή φάση βιώνουν οι Άραβες από εσάς.

Ο Μπιν Λάντεν δεν ήταν τυχαία τόσο μισητός από τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Ζούσε σε έπαυλη, ανακράζει η Καθημερινή, ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα οικήματα που ήταν γύρω της και είχε και δύο μέτρα ψηλό τοίχο! Είναι σαφές ότι οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης δεν μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν ένα κρίσιμο στοιχείο γύρω από τον Μπιν Λάντεν: εγκατέλειψε τον καταναλωτικό τους κόσμο, είπε όχι στα τζιπ και τις μερσεντές τους, τις παγκοσμιοποιημένες πόρνες τους, τα σαλέ στην Ελβετία, τους ξέκωλους στη Μύκονο και τους οσφυοκάμπτες διανοούμενούς τους, για να κρύβεται σαν αγρίμι στα βουνά και τις σπηλιές του Αφγανιστάν, κυνηγώντας μία ιδέα, ένα πιστεύω, ένα όχι.

Ναι. Θα συμφωνήσω ότι η ιδεολογία του ήταν άστοχη. Στηρίχτηκε σε αυτό που είχε, την ουαχαμπίτικη εκδοχή του Ισλάμ, για να αντλήσει από εκεί στοιχεία οικοδόμησης της αραβικής αξιοπρέπειας. Το όνειρό του ήταν το μεγάλο ισλαμικό χαλιφάτο. Αποτέλεσε μία μειοψηφική φωνή στον αραβικό κόσμο. Γι’ αυτό είναι αλήθεια ότι στο τέλος η Αλ Κάιντα στράφηκε και εναντίον των ίδιων των Αράβων. Ο δρόμος που διάλεξε αποδείχθηκε αδιέξοδος. Για όσους βέβαια έχουν εντρυφήσει σε κομμουνιστικά κινήματα, αυτό δεν θα τους προξενήσει μεγάλη έκπληξη.

Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι εκεί που πουλιούνται μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, δίπλα βρίσκονται τα μπλουζάκια με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι, ακόμα και νεκρό, οι «μεγάλες» Ηνωμένες Πολιτείες τον φοβόνταν τόσο, που φρόντισαν να εξαφανίσουν το σώμα του στη θάλασσα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είχε καταλάβει τη λογική της Αυτοκρατορίας. Δεν αναιρεί το γεγονός ότι, το να πεθαίνει κανείς ως μάρτυρας, μπορεί να διαταράξει την ισορροπία μίας αυτοκρατορίας, η οποία, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος των πόρων της στην καταδίωξή του, έφτασε (ένας λόγος μεταξύ άλλων) στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Είναι γεγονός ότι, το ίδιο το κίνημα που σήμερα σαρώνει τα αμερικανοκρατούμενα καθεστώτα της Μέσης Ανατολής, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τόσο τον ίδιο όσο και το κίνημά του. Γιατί οι Άραβες προτίμησαν δρόμους πιο πλειοψηφικούς, πιο αποτελεσματικούς. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάποια στιγμή ήταν αυτός, με την εξαίρεση των Παλαιστινίων, που έδειξε, όχι μόνο στους Αμερικάνους, αλλά στην ίδια την παγκοσμιοποίηση, ότι οι Άραβες, όταν θέλουν, μπορούν. Ήταν αυτός που έδειξε ότι μπορείς να σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στον αντίπαλο, με όπλο την πίστη στην αποστολή σου, και να κερδίσεις. Ήταν αυτός που ανάγκασε την αυτοκρατορία να θυσιάσει μεγάλο μέρος των πόρων της για να τον κυνηγήσει και έτσι σήμερα τα κινήματα να έχουν, μπροστά σε μία παραπαίουσα αυτοκρατορία, μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων.

Σίγουρα, η ιστορία θα τον θυμηθεί. Και σίγουρα η ιστορία θα ξεχάσει αυτά τα ανθρωπάκια που, με τα μπουφανάκια εκστρατείας, παρακολουθούσαν σαν παιχνίδι βίντεο, μέσα από τους φορητές υπολογιστές τους, την ενάντια στο διεθνές δίκαιο και κάθε έννοια δικαιοσύνης, δολοφονία ενός ανθρώπου.

«Απαισιοδοξία της γνώσης, αισιοδοξία της θέλησης»

Ενάντια στην κατάθλιψη

Καραμπελιάς Γ., Ρακκάς Γ.

Ο αγώνας ενάντια στο γενικευμένο αδιέξοδο θα είναι παρατεταμένος

Ο ποιοσδήποτε επιθυμεί να παρέμβει σήμερα στην ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπος με τρία εμπόδια:

Πρώτο, η σύγχυση, και συχνά ο πανικός, του λαού, που συστηματικά καλλιεργεί η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση των κατεστημένων μέσων. Η κατατρομοκράτηση των πρωινάδικων και του «δελτίου των 8» που προβάλλει το οικονομικό αδιέξοδο για να πανικοβάλει τον λαό.

Δεύτερο, η εξοργιστική ασυδοσία και αλαζονεία με τις οποίες οι άρχουσες τάξεις μεθοδεύουν την εκποίηση της πατρίδας μας.

Τρίτο, η κρίση των θεσμών και των εργαλείων αντίστασης της ίδιας της κοινωνίας. Κρίση που εκφράζεται ως εξάντληση της Μεταπολίτευσης, διάλυση όλων των πολιτικών ιδεολογιών, πρακτικών και θεσμών που άνθισαν μέσα σ’ αυτή – κι ευρύτερα, ως ηθική, πολιτιστική και αξιακή αποσύνθεση ολάκερης της ελληνικής κοινωνίας.

Το ’21 με τα μάτια του Βερέμη (… και την πένα του Νικόλα)

Ο υπεύθυνος της «πολύκροτης» σειράς του ΣΚΑΪ για το ’21 , νατοϊκο-νεοφιλελεύθερος, κύριος καθηγητής Βερέμης φέρεται να δήλωσε: «Η μέγιστη προσφορά του 1821 είναι ότι συνιστά ένα εκσυγχρονιστικό γεγονός»…

Ο αμίμητος Νικόλας αποτύπωσε τη σκέψη του τρισμέγιστου σε σκίτσο:

( κάντε κλικ πάνω στο σκίτσο για μεγέθυνση! )

Περισσότερα στην ιστοσελίδα του Νικόλα: http://xilapetres.blogspot.com/2011/02/blog-post.html

και στη «Ρήξη» φ. 71.

Όχι στο Μνημόνιο – Μόνος δρόμος η Αντίσταση

 

Τότε οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, πολέμησαν και αντιστάθηκαν, ενάντια στους κατακτητές, ενάντια στον φασιστικό και ναζιστικό άξονα, με την πίστη πως κανείς δεν μπορεί να ποδηγετήσει την ανεξαρτησία και την αυτονομία, αυτού του τόπου. Πάγωσαν στα όρη της Ηπείρου, πείνασαν στους σκοτεινούς δρόμους της Αθήνας, εκτελέστηκαν βροντοφωνάζοντας τον εθνικό μας ύμνο. Πάλεψαν από την πρώτη στιγμή για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, όχι μόνο τη δική τους αλλά και των παιδιών των παιδιών τους. Κανείς τους δεν συγχώρεσε ποτέ την κυβέρνηση Τσολάκογλου, που ξεπούλησε τα ιδανικά της αντίστασης και του αγώνα. Κανείς τους δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται, άλλοτε με σαμποτάζ στις πόλεις και άλλοτε με τα πολυβόλα του Βελουχιώτη.

Σαν από πείσμα όμως των καιρών σήμερα η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει μια νέα κατοχή. Κανένα πολεμικό ανακοινωθέν δε δημοσιεύτηκε στον τύπο κι όμως εδώ και ένα χρόνο, η συμπαιγνία των κερδοσκοπικών τραπεζών, της Γερμανίας ή του ΔΝΤ καθημερινά στον Εκόνομιστ δημοσίευαν μεθοδικά τα αποτελέσματα των επιθέσεών τους. Καμία σειρήνα δεν ακούστηκε στις πόλεις κι όμως καθημερινά, τα δελτία ειδήσεων τρομοκρατούν τους πολίτες για τις «οικονομικές» βόμβες και την υπεροπλία του αντιπάλου, καλώντας το λαό να κρυφτεί στα καταφύγια του Big Brother ή του Master Chef. Καμιά δημόσια αρχή δεν δημοσιεύει τις μερίδες φαγητού και τον τόπο που θα μοιρασθούν, κι όμως στα συσσίτια ο κόσμος καθημερινά αυξάνεται και περιμένει υπομονετικά την σειρά του, άλλωστε που να πάει…

Κανένας δε μιλά ή καταγγέλλει τους νέους «μαυραγορίτες» που πλουτίζουν μέσα στην αναταραχή, πουλώντας εκτάσεις στον Αστακό, τον ΟΣΕ, την Θράκη ή τα «πετρέλαια» του Αιγαίου. Κανείς δεν μιλά για τις οικογένειες που μοιράστηκαν στα πέντε σημεία του ορίζοντα για να γλιτώσουν την κατοχή και κανείς δεν βλέπει πως τα γραφεία διοίκησης των Αθηνών κατοικούνται πλέον από τους ανώτατους λειτουργούς του κατακτητή. Κι όμως εμείς, δεν απελπιζόμαστε. Όπως και τότε δεν κρυφτήκαμε στα καταφύγια μας, όπως και τότε δεν φοβηθήκαμε την υπεροπλία των αντιπάλων μας, όπως και τότε φτιάξαμε δομές αλληλεγγύης για γλιτώσουμε την πείνα, έτσι σήμερα θα πρέπει να λειτουργήσουμε, έχοντας σύμμαχο αυτή μας την παράδοση και την ιστορική πείρα.

Οφείλουμε μοναχά να χειραφετηθούμε οριστικά από τις έννοιες με τις οποίες μας βομβάρδισε η γκεμπελική προπαγάνδα του εμπορεύματος, της κοινωνίας του θεάματος και του ανταγωνισμού. Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στις τρομοκρατικές φωνές των ελίτ μας και να αντιστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις, άλλοτε στους «απεργιακούς» δρόμους, άλλοτε στις κάλπες, άλλοτε στα διόδια, άλλοτε στα ιδεολογικά φόρουμ και άλλοτε στα σχολειά μας. Μόνο έτσι θα μπορέσει αυτός ο τόπος να ανασάνει ελεύθερα και να πάει ένα βήμα παραπέρα για να συναντήσει ξανά τα οράματα των προγόνων μας που μόχθησαν και σκοτώθηκαν υπερήφανα για την ανεξαρτησία μας. Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;

Αντίσταση στο λαοκτόνο Μνημόνιο και στην (συγ)κυβέρνηση δωσίλογων των Παπανδρέου- Καρατζαφέρη.

 Καμία υπακοή στις εντολές του ΔΝΤ και των Βρυξελλών

 Καμία παραχώρηση στην επεκτατική νεο-οθωμανική Τουρκία

 Καμία ανοχή στους γκεπελίσκους του MEGA

 Αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

 

Ιθαγενείς

νέοι και νέες του Άρδην και της Ρήξης

Η σιωνιστική στροφή της ελληνικής ακροδεξιάς*

Το ΛΑΟΣ δεν ταυτίζεται απόλυτα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μόνο στην αποδοχή και προώθηση της οικονομικής κατοχής του ΔΝΤ και της ΕΕ στην Ελλάδα. Ταυτίστηκε και στην αφωνία απέναντι στο σιωνιστικό έγκλημα σε βάρος του διεθνούς «Στόλου της Ελευθερίας» για τη Γάζα. Εκεί, μάλιστα, που η πανάθλια πρώτη ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ αφήνει αμφιβολίες για το «σύννομο» του χαρακτήρα των ενεργειών των οργανώσεων που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία και νίπτει τας χείρας του λέγοντας ότι οι ακτιβιστές είχαν «προειδοποιηθεί για τους κινδύνους» που διέτρεχε η ασφάλειά τους, το ΛΑΟΣ με τη δική του τριών γραμμών ανακοίνωση δείχνει να ανησυχεί μην τυχόν το Ισραήλ «χάσει το δίκιο του» από τις βάναυσες ενέργειές του!

Προφανώς το ζήτημα δεν είναι οι λεκτικοί ακροβατισμοί, οι κωλοτούμπες και τα ήξεις αφίξεις του κόμματος του Καρατζαφέρη. Συνηθισμένα γεγονότα πλέον. Το ενδιαφέρον είναι ότι η «ζυγισμένη» στάση του ΛΑΟΣ εκφράζει ουσιαστικά τη φιλο-ισραηλινή και αντι-αραβική μετατόπιση της πλειοψηφίας της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, μαζί και του καφενειακού «πατριωτισμού» που ανθεί στη χώρα την τελευταία δεκαετία. Μια βόλτα στα αντίστοιχα ακροδεξιά ή «πατριωτικά» ιστολόγια και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο αυτές τις μέρες καταδεικνύει ότι η πλειοψηφία των αρθρογράφων και σχολιαστών αντιμετώπισαν τη σφαγή που προκάλεσαν οι σιωνιστές με συναισθήματα που κυμαίνονταν από την κριτική κατανόηση στη στάση του Ισραήλ έως την ανοιχτή επιδοκιμασία και τον ενθουσιασμό! Η ακροδεξιά καρικατούρα του «προαιώνιου Εβραίου εχθρού» δείχνει να αντικαθίσταται από τη νέα καρικατούρα του «εβραίου πατριώτη» που μάχεται με σθένος για την επιβίωσή του απέναντι στους «βρωμιάρηδες» ισλαμιστές και αποτελεί πρότυπο για το «εκφυλισμένο έθνος μας». Εδώ και καιρό, αρκετοί νέοι και φιλόδοξοι «διανοούμενοι» της νέας ακροδεξιάς προωθούν ευθέως στα κείμενά τους την ιδέα μιας ευρείας συμμαχίας ΗΠΑ-Ισραήλ-Ελλάδας, η οποία θα αποτελέσει ανάχωμα στην ισλαμική επέλαση. Οι αρχικά μεμονωμένες αυτές απόψεις τείνουν πια να αποκτήσουν πιο πλατύ ακροατήριο και μάλιστα σε ένα ευρύτερο χώρο πέραν των μικρών ακροδεξιών ομαδοποιήσεων. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε και στις ΗΠΑ και τη Δυτ. Ευρώπη μετά το 2001 όπου η νέα άκρα δεξιά εγκατέλειψε τον παραδοσιακό ακροδεξιό αντισημιτισμό και μετακινήθηκε σε μια ακραία φιλοσιωνιστική γραμμή. Οι παράγοντες που αρχίζουν να καθιστούν τις ανοησίες αυτές αποδεκτές σε ένα ευρύ ακροατήριο στη χώρα μας είναι ποικίλοι:

Η καταφανής πια αδυναμία και παρακμή του νεοελληνικού μεταπολιτευτικού σχηματισμού δημιουργεί σαν αντιστάθμισμα φαντασιώσεις ισχύος από μια πιθανή υιοθέτηση του «ισραηλινού παραδείγματος» που διακρίνεται για τη «στιβαρότητα» και τη «σιδερένια πυγμή» του. Η ισλαμοφοβία που τροφοδοτείται από την κυρίαρχη δυτική προπαγάνδα αλλά και από την γκετοποιημένη παρουσία χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η προσπάθεια της Τουρκίας του Ερντογάν για ανάδειξή της σε περιφερειακή υπερδύναμη εκμεταλλευόμενη το ισλαμικό και οθωμανικό ιστορικό υπόβαθρό της και η διαφαινόμενη σύγκρουσή της με το Ισραήλ για την ηγεμονία στην περιοχή, δημιουργεί ανακλαστικά του τύπου «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος» που καθιστούν το Ισραήλ συμπαθές. Τέλος, η λατρεία του κρατικού αυταρχισμού, της στρατιωτικής βαναυσότητας και της αντιδημοκρατικότητας, στα οποία διακρίνεται το σιωνιστικό κράτος, εκφράζει όλα εκείνα τα στρώματα στην Ελλάδα που δεν έπαψαν να ονειρεύονται το «μια χούντα θα μας σώσει».

 Αντί, λοιπόν, στην επιθετική κι επεκτατική νέο-οθωμανική στρατηγική της Άγκυρας να αντιτάξουμε ως λαός μια συνεκτική αμυντική στρατηγική που θα περιλαμβάνει την ενεργοποίηση των ιστορικών μας δεσμών και των συνεργασιών με τους λαούς των Βαλκανίων, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, μας προτείνεται να διαλέξουμε ηγεμόνα: Ισραήλ αντί Τουρκίας! Αντί να διαρρήξουμε τους δεσμούς με τα Αμερικάνικα και λοιπά δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και να ακολουθήσουμε μια πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που θα διασφαλίσει το γεγονός ότι η χώρα δεν θα γίνει πεδίο της αιματηρής αντιπαράθεσης Ισλάμ-Δύσης, μας προτείνεται να συμμαχήσουμε με το σιωνιστικό χωροφύλακα ώστε να γίνουμε μέρος του παγκόσμιου προβλήματος! Αντί να προχωρήσουμε στην παραγωγική και οικονομική μας ενδυνάμωση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων και όχι των παρασιτικών και ενδοτικών ελίτ, μας προτείνεται να προσχωρήσουμε στους σιωνιστικούς και αμερικάνικους τυχοδιωκτισμούς. Αντί να έχουμε ως στόχο την αντικατάσταση της ολιγαρχικής μας δημοκρατίας από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας που θα προκρίνουν τη λαϊκή κινητοποίηση και συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα – την παραγωγή, τη λήψη των αποφάσεων, τον πολιτισμό, την άμυνα -, κάποιοι ονειρεύονται το στρατοκρατικό, αυταρχικό και ρατσιστικό πρότυπο του ισραηλινού απαρντχάιντ.

Είναι κατανοητό πιστεύω πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει συνολικά, σε αυτήν την κρίσιμη για το λαό μας στιγμή, η διάδοση αυτών των δηλητηριωδών αντιλήψεων που έχουν το θράσος (ή την αφέλεια) να περιβάλλονται με το μανδύα του πατριωτισμού. Η ιστορία με τη σφαγή των ακτιβιστών από τους σιωνιστές, κατέδειξε, δυστυχώς, ότι εκτός από το κυρίαρχο εθνομηδενιστικό πρότυπο των ελίτ θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και διάφορα ανεγκέφαλα και δηλητηριώδη ρεύματα «πατριωτικής» πολιτικής υποκουλτούρας.

* Συγγραφέας του παραπάνω άρθρου είναι ο Θ. Ντρίνιας και δημοσιεύτηκε στη μηνιαία εφημερίδα «Ρήξη» στις 5/6 (φ.64).

Θλιβερός Δεκέμβριος – Αιματηρός Μάρτιος

Θλιβερός Δεκέμβριος – Αιματηρός Μάρτιος
Ο κύκλος του τέλους κλείνει

Πριν δεκαέξι μήνες, ίσως μόνοι εμείς από αυτό το χώρο, τονίζαμε πως εκείνη η εξέγερση δεν ήταν ελπιδοφόρα αλλά θανατερή, γιατί μέσα της κυριαρχούσε το μίσος –τυφλό μίσος– και καθόλου αγάπη, όραμα, πρόταγμα κοινωνίας, πως ήταν το ίδιο άσχημη με την κοινωνία από την οποία έβγαινε, και στην οποία υποτίθεται πως αντιπαρατίθονταν. Η ίδια αδιαφορία για το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον με τα αφεντικά και τους διεφθαρμένους υπουργούς, τους οποίους υποτίθεται πως στηλίτευε.
Ήταν η ακραία έκφραση μιας κενής αντιπολίτευσης σε μια άδεια από αξίες και πρότυπα κοινωνία. Γι’ αυτό και πίσω της δεν άφησε τίποτε το δημιουργικό, παρά μόνο συντρίμμια. Και τα χειρότερα δεν ήταν τα συντρίμμια από τις βιτρίνες, αλλά τα συντρίμμια  των ιδεολογιών, των αξιών, των ταυτοτήτων.
Ο Δεκέμβρης πέρασε το μήνυμα του πιο ακραίου ατομικισμού, μέσα στην υποτιθέμενη συλλογικότητα. Γι’ αυτό και στη συνέχεια εκείνο που παρήγαγε ήταν μόνο κατακερματισμός, αποσύνθεση και βία. Κατακερματισμός των υποκειμένων που συμμετείχαν σε αυτόν. Ο «Σύριζα» πήρε την κάτω βόλτα από τον Δεκέμβρη και μετά, ενώ οι εσωτερικές συγκρούσεις μεγιστοποιήθηκαν και ήδη αποτελείται από τέσσερα διαφορετικά κομμάτια. Είναι βέβαιο δε πως αν δεν υπήρχε ο κρατικός κορβανάς από τον οποίον σιτίζονται από κοινού –δηλαδή η κρατική χρηματοδότηση που μοιράζεται σε όλες τις «συνιστώσες»– θα είχε ήδη διαλυθεί. Οι Αριστεριστές  συρρικνώθηκαν ακόμα περισσότερο την ώρα που πίστευαν πως είχαν ενισχυθεί. Στα Πανεπιστήμια όχι μόνο κυριαρχεί νέκρα και αποστράτευση αλλά σταδιακώς επιβάλλεται η λογική της εισόδου της αστυνομίας και της κατάργησης του Ασύλου ως μόνο αντίδοτο στην βία. Ο δε χώρος των αντιεξουσιαστών και των αναρχικών, που έμοιαζε ο μεγάλος «κερδισμένος» του Δεκεμβρίου, δοκιμάζει και αυτός αυξανόμενη κρίση. Διότι το πρότυπο του Δεκέμβρη, ένα πρότυπο βίας χωρίς δημιουργικότητα, θεοποίησε την «συστηματοποίηση» της βίας και την τρομοκρατία, αφοπλίζοντας κάθε δημιουργική φωνή και σπάζοντας την συμμαχία με τον Σύριζα, που του προσέφερε μια ευρύτερη κάλυψη.
Γι’ αυτό και ο αιματηρός Μάρτιος ήρθε να υπογραμμίσει με τον πιο ακραίο τρόπο το αδιέξοδο που άνοιξε ο Δεκέμβρης, δίνοντας και εισπράττοντας θάνατο. Ο Λάμπρος Φούντας θα πέσει νεκρός αναζητώντας την επανάσταση και ο δεκαπεντάχρονος Αφγανός θα εισπράξει τον θάνατο, πιθανότατα από εκείνους που θεωρητικά τον υπερασπίζονται.

 Ο Φούντας έδειχνε σοβαρός και αποφασισμένος, θυμίζοντάς μας τον Χρήστο Τσουτσουβή. Και όμως αυτό το πάθος για αλλαγή της κοινωνίας, αυτή η μεθοδικότητα και η σοβαρότητα, διοχετεύτηκε σε έναν δρόμο αδιέξοδο, μιας βίας δίχως όραμα, χωρίς στόχους, πέρα από τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Στη δεκαετία του 1970 ή του 1980, ακόμα και η τρομοκρατία –παρά τα αδιέξοδά της– στόχευε πολιτικούς στόχους, τους Αμερικανούς, τους Τούρκους, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τους βασανιστές. Στις μέρες μας έχει ως αποκλειστικό στόχο σχεδόν, τους «μπάτσους» και την «καταστολή».
Και το πρότυπο του Δεκέμβρη δεν επηρέασε μόνο την πολιτική σφαίρα, αλλά το σύνολο της κοινωνικής ζωής, διότι πέρασε στην κοινωνία ένα γενικευμένο σύνθημα αυτοδικίας, μια αδιαφορία για τη ζωή και την περιουσία και των άλλων, μια καθολική αποπολιτικοποίηση, αντί για την πολιτικοποίηση που περίμεναν οι υμνητές του! 
Και όσοι υμνούσαν με το αζημίωτο την «εξέγερση», αντί να προσπαθήσουν να δώσουν μια δημιουργική κατεύθυνση στην αγανάκτηση της νεολαίας, έρχονται σήμερα να εισπράξουν τις συνέπειες της «ανέμελης» ανευθυνότητάς τους.
Είτε γιατί την θεώρησαν ως ευκαιρία για να ανατρέψουν τη Νέα Δημοκρατία, είτε γιατί έπρεπε να παριστάνουν τον «επαναστάτη» στα παιδιά τους, ξεφορτωνόμενοι έτσι την ευθύνη και τις ενοχές τους για τα πρότυπα που τους πρόσφεραν μέχρι σήμερα, είτε γιατί από το Κολωνάκι έβλεπαν τα Εξάρχεια ως «γραφικά», είτε γιατί ως Πανεπιστημιακοί είχαν εγκαταλείψει κάθε διδακτικό έργο και βολεύονταν με το μπάχαλο, είτε γιατί ως ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι της δεκάρας έχουν μάθει να χαϊδεύουν αυτιά, αρκεί να συμφέρει στ’ αφεντικά τους. όλοι αυτοί έχουν τεράστια ευθύνη για όσα συμβαίνουν σήμερα.
Για το ότι οδηγούμαστε σε μια κοινωνία ανασφάλειας και αστυνομοκρατίας ταυτόχρονα, σε μια κοινωνία όπου θα ενισχυθούν τα φοβικά σύνδρομα των πολιτών, και δικαιολογημένα, σε μια κοινωνία με μειωμένη αλληλεγγύη και αυτοδικία.
Όλοι όσοι έχουν λίγο μυαλό ακόμα, πρέπει να κατανοήσουν αυτό που κατανόησαν πολλοί σύντροφοί τους στην Ιταλία. Πως, άσχετα με τις προθέσεις του, ήταν ο Ρενάτο Κούρτσιο που άνοιξε το δρόμο στον Μπερλουσκόνι, είναι όσοι φωνάζουν «ανοικτά σύνορα», που ενισχύουν τον Μπόσι και τη Λέγκα του Βορρά, ενώ κινδυνεύουν να αναστήσουν άθλια γκρουπούσκουλα όπως η «Χρυσή Αυγή» στην Ελλάδα.
Πολλές φορές έχουμε τονίσει πως μια κοινωνία παρασιτική, όπου ο παρασιτισμός έχει διαπεράσει το ίδιο το λαϊκό σώμα δεν μπορεί να δώσει εύκολα αυθεντικά κινήματα ανατροπής. Αυτά αυτοεγκλωβίζονται στα ίδια τα πλαίσια που τους προσφέρει αυτή η κοινωνία: «Ελληνοτουρκική φιλία» λένε οι οσφυοκάμπτες των υπουργείων και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» απαντούν οι «επαναστάτες». φτηνά και ανασφάλιστα εργατικά χέρια θέλουν οι κάθε είδους εργοδότες, «ανοικτά σύνορα» επαναλαμβάνουν ως ηχώ οι δήθεν αντίπαλοί τους. σχέδια Ανάν ή Χριστόφια προωθούν στην Κύπρο, Αμερικανοί, Άγγλοι, Τούρκοι και Χατζιαβατογιωργάκηδες, «όχι στον εθνικισμό» απαντούν οι Συριζοεξαρχειώτες. Έτσι το εξεγερσιακό δυναμικό της νεολαίας, που είναι υπαρκτό, το οποίο φάνηκε και στο Δεκέμβρη, διοχετεύτηκε σε λάθος δρόμο, σε δρόμο, αδιέξοδο, παρασιτικό, αυτοκαταστροφικό.
Έτσι τέλειωσε η εποχή μιας αδιάκοπης πορείας προς το αδιέξοδο και τον παρασιτισμό, η εποχή της Μεταπολίτευσης. Και σήμερα βρισκόμαστε στην αιματηρή κρίση της. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική. Και πρέπει να βγούμε από αυτήν με μια πορεία ανασυγκρότησης, ανασυγκρότησης οικονομικής, κοινωνικής πολιτισμικής και εν τέλει πολιτικής, για να αποκτήσουν νόημα και στόχο οι μελλοντικές εξεγέρσεις των νέων. 

 

(Το παραπάνω κείμενο είναι το κύριο άρθρο της 15μερης εφημερίδας «Ρήξη» που κυκλοφόρησε σήμερα, Μ. Πέμπτη 1/4 και το υπογράφει ο Γ. Καραμπελιάς.)