…άκουσα δυο-τρεις φορές από γνωστούς, όταν την περίοδο του πολέμου στη Γάζα βρισκόμουνα σε μια ψιλο-ντελιριακή κατάσταση και μιλούσα πρωί-βράδυ μόνο γι’ αυτό. Θα μου πείτε, κλασική «καναπετζίδικη» ερώτηση μέσου νεοέλληνα (υποθέτω και νεο-γάλλου ή νεο-άγγλου, δεν ξέρω).
Από τότε άρχισα να σκέφτομαι διάφορα: Τον Σημίτη, που όντας οχτώ χρόνια πρωθυπουργός δεν επισκέφτηκε ούτε μια φορά αραβική χώρα! Την Ντόρα, που έσπευσε να καταδικάσει τη Χαμάς τη στιγμή που το Ισραήλ ισοπέδωνε τη Γάζα από αέρος. Τον Καραμανλή, που ανενδοίαστα στο βήμα της Βουλής σε ερώτηση του Αλαβάνου, ξαμολάει τη γνωστή κοινοτυπία, «η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με συναισθηματισμούς», για να δικαιολογήσει την ύποπτη αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης μπροστά στα σιωνιστικά εγκλήματα στη Γάζα. Μετά μου ήρθαν στο νου η ελληνο-ισραηλινή «αμυντική» συμφωνία και τα ελληνο-ισραηλινά αεροπορικά γυμνάσια στην Κρήτη, πριν λίγους μήνες, με στόχο την εκπαίδευση των Ισραηλινών πιλότων στην αντιμετώπιση των αντι-αεροπορικών συστημάτων S-300 σε μια μελλοντική επίθεση στο Ιράν. Σκέφτηκα την καινούρια θεωρία που αρχίζει (υπόγεια προς το παρόν) να δουλεύεται περί «ιστορικής ευκαιρίας» της χώρας να αποτελέσει μαζί με το Ισραήλ τον άξονα προώθησης των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή αναχαιτίζοντας τη «ρώσικη» από βορρά και την «ισλαμική» από ανατολάς και νότο, «απειλή» για τη Δύση. Μια θεωρία που έχει ξεκινήσει από ένα δυναμικό κομμάτι της ακροδεξιάς (ναι αυτής, κι αφήστε τους επαγγελματίες αντιρατσιστές να ψάχνουν για …αντισημιτισμό) και σιγά-σιγά επεκτείνεται σε πρόθυμα αυτιά και σε άλλους πολιτικούς χώρους, ιδιαίτερα τώρα που φαίνεται ότι το τούρκικο κατεστημένο υπό τον Ερντογάν αυτονομείται από την αμερικάνικη επιρροή πιστεύοντας ότι η κάμψη της αμερικάνικης ισχύος θα αναστηλώσει τα νέο-οθωμανικά όνειρα για ανάδειξή της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Καπάκι είδα και τον Ερντογάν να γυρνάει θριαμβευτής από το Νταβός και τα πλήθη με τουρκικές και παλαιστινιακές σημαίες να παραληρούν για το «χαστούκι» που έριξε στον Πέρες ο «κατακτητής του Νταβός»! (σε γνήσια οθωμανική ορολογία, κατακτητής/πορθητής κλπ).
Με όλη αυτή τη σαλάτα σκέψεων στο μυαλό ξαναγύρισα στο αρχικό ερώτημα: «Κι εσένα τι σε κόφτει;». Και θυμήθηκα αυτό που ξεχνούν οι δυτικότροπες μαϊμούδες που μου το απηύθυναν. Ότι ζω σε έναν τόπο που για αιώνες βρίσκεται ακριβώς πάνω στο όριο δύο τεράστιων γεωπολιτικών πλακών, της Ανατολής και της Δύσης. Και ότι, όταν αυτές οι δυο πλάκες μπαίνουν σε τροχιά μεταξύ τους σύγκρουσης, λιώνουν ό,τι και όποιον βρίσκεται στο σημείο επαφής…
Αυτά, και ας μην νομίζουν οι χάχακες και τα ημεδαπά «αμερικανάκια», παλαιάς και νέας κοπής, ότι το αίμα των παιδιών της Παλαιστίνης δεν θα πέσει αργά ή γρήγορα στα κεφάλια μας.
Δυστυχώς τη χώρα μας δεν τη διασχίζει ούτε ο Σηκουάνας ούτε ο …Ορενόκος, όπως θα ήθελαν οι αφελείς και οι βαλτοί.
Και μερικά κείμενα για ανάγνωση και προβληματισμό:
Δημοσιεύσεις RSS
