Αριστερά και Μετανάστευση

Τα τρία κείμενα που ακολουθούν αναφέρονται, εξ’ ολοκλήρου ή εν μέρει, στη στάση που κράτησε η πλειοψηφία της σύγχρονης αριστεράς στο ζήτημα της μετανάστευσης:

Το πρώτο, ομότιτλο με τη σημερινή δημοσίευση, είναι ένα άρθρο του ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάρκο ντ’ Εραμο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Micromega» και το αλίευσα ΕΔΩ.

Το δεύτερο είναι άρθρο του Ρ. Ρινάλντι, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος» (ΕΔΩ), στις 14/5/2011.

Το τρίτο είναι απόσπασμα από ένα εκτενές κείμενο με τίτλο «Για μια εναλλακτική πολιτική στο Μεταναστευτικό«, το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘Αρδην, τ.77, το Φθινόπωρο του 2009 (ΕΔΩ).

Παραθέτω τα τρία κείμενα:

Αριστερά και μετανάστευση

του Μάρκο ντ’ Εραμο

Για την αριστερά η μετανάστευση φαίνεται να μην αποτελεί πρόβλημα. Την θεωρεί μιαν αναπόφευκτη διαδικασία που θα βρει από μόνη της τη λύση της. Και σκέφτεται ότι όποιος αναρωτιέται για τη μετανάστευση και τις επιπτώσεις της είναι γι’ αυτό το λόγο ρατσιστής.

Το θέμα όμως είναι αρκετά πιο αμφίσημο απ’ όσο φαίνεται από πρώτη άποψη. Και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι θεμελιωτές του εργατικού κινήματος. Αυτοί γνώριζαν πολύ καλά ότι είναι τα αφεντικά, οι καπιταλιστές, εκείνοι που πιέζουν υπέρ της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Για τους καπιταλιστές οι μετανάστες αποτελούν τον τέλειο «εφεδρικό βιομηχανικό στρατό», το ιδεώδες εργαλείο για να περιορίζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και να μειώνουν τους μισθούς τους.

Κάποιοι χώροι δεν έκλειναν τα μάτια…

… είχαν ανοιχτές τις κεραίες στην κοινωνία έβλεπαν τι έρχεται, συζήταγαν, αντιπαρατίθονταν, προβληματίζονταν…
Ένα κείμενο, αρχές του φετινού Γενάρη, από τα πολλά αντίστοιχα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ρήξη» και το περιοδικό «Άρδην» τους τελευταίους μήνες:

 Πριν ή μετά το όριο;

Το 2011 διαφαίνεται από τώρα ότι θα είναι ένα έτος παροξυσμού της συνολικής κρίσης στην οποία έχει εισέλθει ο μεταπολιτευτικός παραγωγικός, κοινωνικός και πολιτικός σχηματισμός. Η οικονομική κρίση βαθαίνει σε βαθμό τέτοιο ώστε  να μιλάμε πλέον για παραγωγική και κοινωνική ερήμωση, το πολίτευμα ολιγαρχοποιείται τάχιστα, η χώρα οδεύει σε πλήρη εκποίηση αν όχι διάλυση, η εθνική κυριαρχία καθίσταται σύντομο ανέκδοτο. Η πλειοψηφία των αρχουσών ελίτ έχει στοιχηθεί αποφασιστικά πίσω από την κυβέρνηση-ανδρεικέλων του Παπανδρέου προσπαθώντας μέσω των πραγματικών ή επινοημένων απαιτήσεων της τρόικας να μετατρέψει την υπό εξέλιξη εισοδηματική σφαγή και κοινωνική υποβάθμιση των μισθωτών, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων και της μικρο-ιδιοκτησίας σε ευκαιρία επιβίωσης και απόλυτης ταξικής επικράτησης. Κι ενώ η λαϊκή αντίδραση είναι ακόμη το ζητούμενο, καθώς η ένταση και ο προσανατολισμός της είναι μάλλον η μόνη δυνατότητα αναστροφής της καταστροφικής πορείας, ένα φαινόμενο, που οδηγείται σε μια ταυτόχρονη και παράλληλη με την οικονομική κρίση παροξυσμική κατάσταση, μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για μια ανεξέλεγκτη και μη προβλέψιμη πορεία των πραγμάτων. Το μεταναστευτικό και συγκεκριμένα εκείνο με τη μορφή της αθρόας παράτυπης μετανάστευσης, μετατρέπεται σε μια ανεξάρτητη μεταβλητή, η οποία δύναται να καθορίσει ή καλύτερα, να εκτρέψει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Εκτροπή που σίγουρα βρίσκεται έξω από τα τετριμμένα  αναλυτικά εργαλεία τόσο της ανεγκέφαλης «δεξιάς» όσο και της κατεστημένης «αριστεράς».

«Έμποροι των μεταναστών»

Υπάρχουν «έμποροι των εθνών».

Υπάρχουν και «έμποροι των μεταναστών»

* * *

Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε χθες για πολλοστή φορά να αποποιηθεί την ευθύνη για την υπόθεση μετανάστες-κατάληψη στη Νομική Αθηνών.

Δήλωσε μάλιστα στο Κοινοβούλιο πως «όση σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με την εξέγερση στην Τυνησία, άλλη τόση έχει με τη μεταφορά των μεταναστών και την κατάληψη στη Νομική».

Εις μάτην.

Ο ΣΥΝ έχει στοχοποιηθεί. Εν πρώτοις απ’ τα μέλη και τους φίλους του ίδιου του χώρου του που οργάνωσαν και τη μεταφορά και την κατάληψη.

Κατά δεύτερον, ο ΣΥΝ στοχοποιείται από τις συνιστώσες εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ που εγκρίνουν και υπερασπίζονται αυτήν τη μεταφορά και κατάληψη.

Για μιαν ακόμα φορά ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τριχοτομημένος ανάμεσα σε εκείνους που συμφωνούν με μια πολιτική, εκείνους που δεν συμφωνούν κι εκείνους που αναγκάζονται να απολογούνται ότι τα δύο προηγούμενα δεν συμβαίνουν.

Για μιαν ακόμα φορά ο ΣΥΝ θα πληρώσει το κόστος είτε απ’ τα «δεξιά» είτε απ’ τα «αριστερά», για μιαν ακόμα φορά πιάστηκε εξ απίνης, για μιαν ακόμα φορά οι δυνάμεις που συνθέτουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον αποσυνθέτουν.

……………………………..

  Αλλά κυρίως αυτό που εκτίθεται είναι η ανεπάρκεια μιας ιδεολογίας που πιστεύει ότι μπορεί να είναι ιδεολογική σαλάτα. Η ίδια παθολογία είχε αναδειχθεί και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ο ΣΥΝ έφυγε απ’ το 12-13% κι επέστρεψε στο 5%…

Τώρα, για μιαν ακόμα φορά πιασμένος στα δίχτυα του «Δικτύου», ο ΣΥΝ στοχοποιείται από όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις και αδίκως και δικαίως.

Διότι οι μισοί στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν πράγματα που δεν υποστηρίζουν οι άλλοι μισοί.

***

Ομως το πρόβλημα δεν είναι (μόνον) του ΣΥΝ, είναι όλης της κοινωνίας -ο νέος δήμαρχος Αθηναίων, κ. Καμίνης, βγάζει την ουρά του απ’ έξω, οι πανεπιστημιακοί ανακυκλώνουν στερεότυπα και ανεπάρκειες, ενώ από

πλευράς πολιτικών δυνάμεων οι περισσότερες δείχνουν τον πιο κακό εαυτόν τους. Δεξιά και ΠΑΣΟΚ στον ίδιο παρονομαστή της αβελτηρίας, της απανθρωπιάς, του πειρασμού της καταστολής.

Το άσυλο πλέον βάλλεται ευθέως.

Αλλά αν το άσυλο υπήρξε για μια γενιά κυρίως ένας συμβολισμός, μια υπόμνηση και ταυτοχρόνως ένα πρόταγμα, για όσους δεν αγωνίστηκαν ποτέ, το άσυλο γίνεται τώρα (εύκολα) ένας αναχρονισμός, κάτι το περιττό.

Κι ούτε οι φοιτητές (παρά τις εκκλήσεις του ΚΚΕ) φαίνονται ικανοί να το υπερασπισθούν ή να του δώσουν πολιτικό και ιδεολογικό νόημα, διότι οι παρατάξεις τους φέρονται εν πολλοίς αναλόγως των κομμάτων τους -με

την ΠΑΣΠ να έχει υπεξαιρέσει τη σημαία του Πολυτεχνείου και τη ΔΑΠ στους παροξυσμούς της -μια σημειολογία άκρως ενδεικτική…

Οι μετανάστες έρχονται ικέτες. Ερχονται όμως όλο και πιο πολλοί, δεν τους αντέχουν οι οικοδεσπότες. Αλλοι απ’ τους οικοδεσπότες μετατρέπουν τους μετανάστες σε παρίες, εργάτες που μπορούν να εκμεταλλεύονται άγρια. Και άλλοι

για τους οποίους δεν υπάρχει όφελος απ’ το σκλάβωμα των μεταναστών, οι μετανάστες γίνονται μιάσματα. Και ο αριθμός τους όλο και μεγαλώνει.

Απ’ το σημείο αυτό και μετά, οι ελαφρότητες των εμπόρων του προβλήματος (πολλοί εκ των οποίων τα ‘κονομάνε μέσω ΜΚΟ) είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς, χρυσή ευκαιρία για τη Χρυσή Αυγή να βάλει στο δίχτυ της κι άλλες ψυχές.

Το πρόβλημα είναι μεγάλο.

Το ερώτημα «τι κάνουμε;» απαιτεί πολιτική απάντηση εδώ και τώρα. Ποιος θα τη δώσει;

Τα ευχολόγια των καλοπροαίρετων και οι κατάρες των κακοπροαίρετων δεν λύνουν το πρόβλημα. Και πάντως αυτοί που του βάζουν φωτιά ίδια με των εθνικιστών είναι οι «έμποροι των μεταναστών».

Οι οποίοι μετανάστες, όπως λέει και το ΚΚΕ, θα είναι εν τέλει τα τραγικά θύματα αυτής της ιστορίας…

Ο «Στάθης», το μεταναστευτικό και η αριστερά της καριέρας και της προόδου

Διάβασα σήμερα στην «Ελευθεροτυπία» ένα άρθρο-παρέμβαση του «Στάθη» για τη συζήτηση περί ιθαγένειας των μεταναστών, το οποίο με βρίσκει στη γενική του αντίληψη εν πολλοίς σύμφωνο (παρ’ ότι αποφεύγει κάποια ακανθώδη ζητήματα). Στάθηκα, όμως, σε ένα σημείο, το ίδιο που εκνευρίζει και μένα στην όλη δημόσια συζήτηση για το μεταναστευτικό:

[…] 
Αυτοί που υψώνουν στους Ελληνες το δάχτυλο και τους μαλώνουν (συχνά τους βρίζουν) για ξενοφοβία και ρατσισμό, προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στους μετανάστες – εκτρέφουν το μίσος. Και την αμάθεια. Με καλύτερη σύμμαχό της την (αμφίπλευρη) υστερία.
[…]
Αυτά τα κομπλεξικά, τα μισερά και (άλλωστε) ψευδή ότι οι Ελληνες είναι (από χέρι) ρατσιστές, δεν προσφέρουν παρά περισσότερη πόλωση, περισσότερο μίσος. Οπως και περισσότερη βλακεία (χρήσιμη στον φόβο) προσφέρει από την άλλη μεριά και η «παιδαγωγική αλήθεια» των πολιτικώς ορθών. […]

Φυσικά, αναφέρεται στους γνωστούς τιμητές (αριστερούς, προοδευτικούς ή ελευθεριακούς, κατά δήλωσιν) που αρθρογραφούν κατά ριπάς στον Τύπο ή ξεσαλώνουν στα κανάλια και τα ραδιόφωνα ή το Διαδίκτυο το τελευταίο διάστημα χρησιμοποιώντας την ίδια, αντεστραμμένη, Καρατζαφέρεια λογική του τσουβαλιάσματος του συνόλου του ελληνικού λαού στο σακί του ρατσισμού. Θυμήθηκα, έτσι και παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαν Κλώντ Μισεά, με τίτλο «Το Αδιέξοδο Άνταμ Σμιθ: Οι εκλεκτικές συγγένειες Αριστεράς και Φιλελευθερισμού«, το οποίο εκδόθηκε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις το 2008. Στο απόσπασμα, το οποίο και παραθέτω, ο Μισεά αναφέρεται στην πεποίθηση του σύγχρονου – μεταμοντέρνου, θα έλεγα – αριστερού διανοούμενου, ότι είναι ο άνθρωπος που οφείλει (κυρίως μέσα από τις πάντα φιλόξενες στήλες της «Ελευθεροτυπίας» και του «Βήματος», στα καθ’ ημάς…) να σπάσει τα «μεσαιωνικά σκοτάδια» και τις «προκαταλήψεις» αυτού του «γελοίου συνοθυλεύματος στενοκέφαλων μικροαστών και αποβλακωμένων τηλεθεατών» ,των λαϊκών τάξεων δηλαδή:

[…] Αυτοί οι αγώνες [σ.τ.Εξ.: εννοεί τους αγώνες κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα, ανάλογα με την περιοχή, ενάντια στις διάφορες δυνάμεις του Παλαιού Καθεστώτος (π.χ. Εκκλησία, μεγάλη γαιοκτησία) και στις προκαταλήψεις πάνω στις οποίες στήριζαν την κυριαρχία τους] που επεδίωκαν να ανοίξουν στο ανθρώπινο γένος όλους τους δρόμους, φραγμένους μέχρι τότε από παράλογες ή απάνθρωπες προκαταλήψεις, απαιτούσαν, στην εποχή τους, μεγάλο σθένος, πνευματικό, αλλά πολύ συχνά, και σωματικό. Ωστόσο, από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε αυτή η ιστορική απστολή (τι επιβιώνει σήμερα από τις δομές του Παλαιού Καθεστώτος, στην εποχή του Big Brother και της Gay Pride; ), η εμμονή της Αριστεράς στην ίδια, απαράλλαχτη στάση αποκτά, προοφανώς, μια πολύ διαφορετική σημασία. Οι παλιοί διανοούμενοι της Αριστεράς, από τον Ουγκώ ως τον Ζολά, είχαν ανοίξει αυτούς τους δρόμους με τίμημα μια πραγματική προσπάθεια, και διακινδυνεύοντας τα πάντα. Σήμερα, αντίθετα, ο σύγχρονος διανοούμενος της αριστεράς, που περιφέρεται με την εξωφρενική αλαζονεία του μποέμ αστού, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παραβιάζει θύρες ανοιχτές ήδη από τους προγενέστερούς του και να διασκεδάζει την ευνόητη πλήξη του επινοώντας, για κάθε περίπτωση, φανταστικούς κινδύνους, όπως κάνουν, άλλωστε, όλα τα παιδιά στον κόσμο. Και όλα αυτά, φυσικά, με το αζημίωτο (γιατί, βέβαια, διατηρεί και κάποια αίσθηση της πραγματικότητας), επιδιώκοντας, δηλαδή, και το μεγαλύτερο δυνατό όφελος για τη μηντιακή καριέρα του. […]

Το «παπαδαριό» της Άρτας

Έχει γίνει αρκετά γνωστό το γεγονός με την επιστολή των επτά ιερέων από χωριά της Άρτας (Γραμμενίτσα, Ελαιούσα, Καλαμιά, Κωστακιώ, Ρόκκα, Χανόπουλου, Χαλκιάδες), στην οποία και υπό τον τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα», καταγγέλουν εαυτούς και το χριστιανικό τους ποίμνιο για πλήρη αδιαφορία και αισχρή εκμετάλλευση χιλιάδων αλλοδαπών εργατών, που συνωστίζονται στην περιοχή για ένα φτηνό μεροκάματο στα χωράφια. Οι περισσότεροι από αυτούς (Πακιστανοί, Αφγανοί, Ρουμάνοι, κλπ) κοιμούνται στο χειμωνιάτικο ύπαιθρο χωρίς καν ρούχα, ελεεινοί και πεινασμένοι, προσδοκώντας ένα μεροκάματο που δύσκολα έρχεται φέτος, λόγω της κατάρρευσης της αγοράς του πορτοκαλιού (κυρίως).
Οι ιερείς προέβησαν στην κίνηση αυτή όταν 120 Ρουμάνοι κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί μέσα σε εγκαταλελειμμένο πτηνοτροφείο στο οποίο βρήκαν καταφύγιο από το ψύχος.
Αναδημοσιεύω αποσπάσματα από την επιστολή των επτά παπάδων και την αφιερώνω σε εκείνους που μέσα στην ιδεολογική τους νύχτα «όλες οι αγελάδες φαίνονται ίδιες» και ξεμπροστιάζουν το «παπαδαριό» δια πάσαν νόσο και μαλακία από την οποία υποφέρει αυτός ο τόπος:

» …Οπως και «τότε» έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Ολα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν, ούτε να αισθανθούν, ούτε να δώσουν μπορούσαν… Oπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάσαμε τη γέννησή Του. Σαν γεγονός ή σαν επέτειο; Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπώθηκαν κάλαντα. Επετειακά επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί αντάλλαξαν ευχές και είπαν Καλά Χριστούγεννα. Για ποιον ευχές; Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους στα πέριξ (αποθήκες, στάβλοι, και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού μας γεφυριού, της Αρτας. Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων… Πώς μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει η «αφαίμαξη» των δύστυχων αυτών, ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία. Εμείς όμως; Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη, αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά για να σταματήσει αυτό το δαιμονικό δουλεμπόριο… »

Και να προσθέσω και κάτι ακόμη. Η επιστολή τους είναι υπόδειγμα αντιρατσιστικού λόγου. Μακράν αποτελεσματικότερου από τον αντίστοιχο κατεστημένο «προοδευτικό».
Κι αυτό γιατί σκοπός δεν είναι να «φτύσει» στα μούτρα των απλών κατοίκων της περιοχής πόσο «ρατσιστές» είναι, αλλά να αφυπνίσει, να καταγγείλει, να παραδειγματίσει, να συνετίσει και εν τέλει να κινητοποιήσει τον απλό κόσμο ώστε να αντιδράσει στη σταδιακή μετατροπή της τοπικής κοινωνίας σε μια οιονεί δουλοκτητική (όπως και όλη η Ελλάδα εξάλλου). Έγινε γνωστό, μάλιστα, ότι οι συγκεκριμένοι ιερείς δεν εξαντλήθηκαν σε επιστολικές νουθεσίες, αλλά μπήκαν στην πρώτη γραμμή μεταφέροντας τρόφιμα και ρούχα ή διακομίζοντας οι ίδιοι με τα αυτοκίνητά τους στα νοσοκομεία της περιοχής τούς άρρωστους και εξαντλημένους μετανάστες. Η επιτυχία του λόγου τους φαίνεται από το σοκ που προκλήθηκε στην τοπική κοινωνία και την πανελλαδική κινητοποίηση που έχει ακολουθήσει.
Φυσικά το πρόβλημα δεν λύνεται με φιλανθρωπίες και συναισθηματικές φορτίσεις. Το μεταναστευτικό – προσφυγικό ζήτημα είναι εδώ και θα παραμείνει. Δεν μπορούμε πια να στρουθοκαμηλίζουμε. Δεν αφορά αόριστα μόνο τις κυβερνήσεις ή τις αρμόδιες υπηρεσίες ή τον …ιμπεριαλισμό. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ένα θέμα βαθιά πολιτικό και η κίνηση των επτά παπάδων της Άρτας ήταν εξόχως πολιτική. Περιέγραψαν, ουσιαστικά, μια διαδικασία που βάζει στο κέντρο της την αλληλεγγύη προς τους διωγμένους και τους πάσχοντες, την μηδενική ανοχή απέναντι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και παράλληλα το αμέριστο ενδιαφέρον απέναντι στην τοπική κοινωνία (η οποία έχοντας χάσει τις αρχές της κινείται ανερμάτιστη) και την βαθιά κατανόηση ότι είναι η κινητοποίηση αυτής της κοινωνίας που θα αντιμετωπίσει τα ζητήματα και όχι η ελιτίστικη περιφρόνησή της, στην οποία συχνά-πυκνά αρέσκονται οι διάφοροι επαγγελματίες αντιρατσιστές.