ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΗ

  του Θανάση Τζιούμπα

The working class hero is something to be… (John Lennon)

Ξαφνικά μοιάζει να γυρίζουμε στην εποχή των παγετώνων. Το νομοσχέδιο για τις εργασιακές θέσεις και αμοιβές έρχεται να σαρώσει ότι απέμεινε ως θεσμικό αποκρυστάλλωμα από τους αγώνες των εργαζόμενων από την μεταπολίτευση και μετά. Η αρχή της μη δυσμενούς μεταβολής των αμοιβών εξαλείφεται. Η αρχή της ισχύος της ευνοϊκότερης για τον εργαζόμενο ρύθμισης από τις ισχύουσες συμβάσεις ή την γενική νομοθεσία το ίδιο. Κάθε αφεντικό μπορεί, κρίνοντας πως η κερδοφορία του δεν είναι επαρκής, να καλέσει τους εργαζόμενους και επικαλούμενο τις κατά δήλωση του δυσκολίες και επισείοντας τον μπαμπούλα των απολύσεων να εξαναγκάσει τους εργαζόμενους σε «κούρεμα» των αποδοχών, με μόνο όριο ασφάλειας τον… βασικό μισθό των 740 ευρώ μικτά. Παράλληλα μπορεί να αποφασίσει και διατάξει εκ περιτροπής απασχόληση, απλήρωτες υπερωρίες, ωράρια λάστιχο. Κι όλα αυτά χωρίς να διασφαλιστεί  η απασχόληση, διασφάλιση για την οποία υποτίθεται ότι γίνονται όλα αυτά. Το γεμάτο περίστροφο του Παπανδρέου δίνεται στα χέρια των εργοδοτών και στρέφεται στον κρόταφο των εργαζομένων, εκεί δηλαδή που από την αρχή στόχευε.

Να δούμε τώρα που θα κρυφτεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ! Έτρεχαν να συμφωνήσουν άρον άρον με τον ΣΕΒ κατ’ εντολή της υπουργού Εργασίας, μήπως και έχει αυτή ένα διαπραγματευτικό χαρτί «συμφωνίας των κοινωνικών εταίρων» απέναντι στην τρόικα, ώστε να μετριαστεί το τσουνάμι ή καλύτερα το πολιτικό κόστος που θα χρεωθεί. Λες και η επιτήρηση περιορίζεται όπως μας λέγανε μόνο στο ύψος των ελλειμμάτων του δημόσιου προϋπολογισμού και δεν επεκτείνεται στο σύνολο των αποφάσεων οικονομικής πολιτικής που πρέπει να τίθενται συνεχώς υπό την αίρεση των πραγματικών κυβερνητών της χώρας, της κατοχικής κουστωδίας με τις γραβάτες και τους χαρτοφύλακες. Λες ακόμα και η λεγόμενη «ανάταξη» (γιατί ο φασισμός χρησιμοποιεί πάντα χειρουργικούς όρους για να περιγράψει τους στόχους του) δεν έχει δηλώσει εξ αρχής ότι θέλει να αποκαταστήσει την «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας, νοούμενης της ανταγωνιστικότητας ως σύγκρισης με τις οικονομίες των όμορων χωρών όπως η Βουλγαρία, τα Σκόπια ή η Τουρκία. Λες, τέλος, και δεν υπάρχει απ’ ευθείας γραμμή των εργοδοτών (με επικεφαλής τα καρτέλ των ΜΜΕ που είναι ταυτόχρονα και οι «διακεκριμένοι εθνικοί προμηθευτές») με τους υπάλληλους της τρόικας. Η Κατσέλη εισέπραξε ένα ηχηρό «νάιν» και τελικά το «πολυνομοσχέδιο» που τίθεται υπ’ όψη της Βουλής εκθέτει ανεπανόρθωτα την συμφωνία του Παναγόπουλου και τις ονειρώξεις της υπουργού ότι θα πέσει στα μαλακά.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σε πείσμα των ρητορικών σχημάτων και των αναλύσεων το ελληνικό κεφάλαιο ήταν πάντα συνδεδεμένο με τις χαμηλές αμοιβές εργασίας, καθώς ποτέ δεν επένδυσε με σοβαρό τρόπο στην τεχνολογία (άλλωστε στην πατρίδα μας  και οι δημόσιες δαπάνες για την έρευνα παραμένουν σε επίπεδα αφρικανικής χώρας). Η απάντηση για την κρίση ανταγωνιστικότητας ήταν το μαύρο μεροκάματο του μετανάστη, και τώρα που το κοινωνικό κόστος της μετανάστευσης έγινε δυσβάσταχτο, επιχειρεί να εξισώσει τις αμοιβές της ημεδαπής εργασίας με της αλλοδαπής. Την ίδια στιγμή, αυτό το μεταπρατικό κεφάλαιο σχημάτισε τα καρτέλ, που εκτόξευσαν το κόστος ζωής στην Ελλάδα σε ύψη αντίστοιχα με αυτά χωρών με πολύ υψηλότερες  αμοιβές εργασίας. Τι επιχειρείται τώρα; Ανταγωνιστικές αμοιβές με αυτές των 250 ως 300 ευρώ των όμορων ανταγωνιστών, με ένα κόστος «αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης» (για να θυμηθούμε τους κλασσικούς) υπερδιπλάσιο. Θέλετε αριθμούς; Το όριο της φτώχειας έχει οριστεί για την χώρα μας στα 6.480 ευρώ το ατομικό εισόδημα και 13.608 το οικογενειακό (2 παιδιά). Σαν να λέμε 540 και 1.134 τον μήνα αντίστοιχα, καθαρό εισόδημα βέβαια. Ποιο είναι το «δίχτυ ασφαλείας» του πολυνομοσχέδιου; Ο μισθός της Εθνικής Σύμβασης, γύρω στα 640 ευρώ καθαρά. Η φτώχεια λοιπόν, τίποτε περισσότερο από φτώχεια. Το αν θα τα καταφέρουν είναι αμφίβολο: η κερδοφορία του μεταπράτη μέσω του χαμηλού κόστους εργασίας και των υψηλών τιμών πώλησης των προϊόντων της είναι ανέφικτη σε κλίμακα κοινωνίας. Όμως πριν από αυτό ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων θα βιώσει το πιο σκληρό πρόσωπο της ανέχειας τόσο με το πέρασμα κάτω από την κόκκινη γραμμή όσο και (ακόμα χειρότερα) με την ανεργία ως αποτέλεσμα της ύφεσης. Οι περικοπές στις αποζημιώσεις απόλυσης που προηγήθηκαν συμπληρώνονται με την άρση της υποχρέωσης για αποζημίωση στους εργαζόμενους μέχρι 12 μήνες, και καμιά υποχρέωση δεν θεσπίζεται για την διασφάλιση του δικαιώματος στην εργασία. Κατά τα άλλα το «πολυνομοσχέδιο» θυσιάζει τις αμοιβές για να μην χαθούν θέσεις εργασίας.

             Αυτό είναι το μόνο «κούρεμα» που πραγματοποιούν οι ψεύτες του ΠΑΣΟΚ. Γιατί κατά τα άλλα οι ξένοι δανειστές συνεχίζουν να εισπράττουν κανονικά τα τοκογλυφικά επιτόκια, οι τράπεζες εξακολουθούν να ενισχύονται χωρίς να ενισχύουν, οι φοροφυγάδες να ανταμείβονται με την περαίωση και την κατάργηση του πόθεν έσχες για την αγορά ακινήτου, οι εισαγωγείς επωφελούνται με την ξαναζεσταμένη σούπα της απόσυρσης αυτοκινήτων, οι μίζες για τα εξοπλιστικά καλά κρατούν εναλλάσσοντας τον Χριστοφοράκο με τον Σάφα.

Είναι πολλοί αυτοί που θα πουν το «πολυνομοσχέδιο» είναι ήδη πραγματικότητα στον ιδιωτικό τομέα, ότι στο εμπόριο στην οικοδομή και σε τόσους άλλους χώρους εργασίας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βιώνουν αυτές τις συνθήκες. Η οργανωμένη αντίσταση στους χώρους μοιάζει να έχει σιγήσει προ πολλού με την έκλειψη των συνδικάτων που αναδιπλώθηκαν στον Δημόσιο Τομέα και τις ΔΕΚΟ. Η μόνη δυνατότητα άμυνας για τον εργαζόμενο ήταν το νομικό καθεστώς των σχέσεων εργασίας και αμοιβής, και πρακτικά η Επιθεώρηση Εργασίας και τα Δικαστήρια, αν έπαιρνε βέβαια το ρίσκο να προσφύγει σ’ αυτά. Τώρα κι αυτό το εμπόδιο αίρεται καθώς δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι μπορούν να αντισταθούν στην βούληση του εργοδότη, όπως αυτή θωρακίζεται με το πολυνομοσχέδιο, κάποια αναιμικά επιχειρησιακά σωματεία ή τα κλαδικά που η ύπαρξη κι ο ρόλος τους εξαρτάται από την «επιτυχή» έκβαση μιας διαπραγμάτευσης σε συνθήκες ομηρίας, με μόνο επιχείρημα την επίκληση της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» ή άλλων αντίστοιχων ταξικών όπλων. Τώρα η μόνη διαπραγμάτευση θα έχει ως αντικείμενο την μείωση της απώλειας, απώλεια που θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, με συσχετισμούς που θέτουν απέναντι από τους εργαζόμενους όχι μόνο τον εργοδότη αλλά και την «υψηλή πύλη» της τρόικας και το παραμάγαζο της, την ελληνική κυβέρνηση.

Εστιάζοντας μόνο στον ιδιωτικό τομέα (γιατί το «πολυνομοσχέδιο» δεν περιορίζεται βέβαια σ’ αυτόν αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλης συζήτησης)  οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να «ξαναεφεύρουν» τον συνδικαλισμό στον εργασιακό χώρο. Να ανακαλύψουν από την αρχή τα αυτονόητα, την αλληλεγγύη, την ενότητα, την διεκδίκηση. Να αναπτύξουν νέα δίκτυα συντονισμού στην θέση των ανυπόληπτων κυβερνητικών δευτεροβάθμιων συνδικάτων. Να απαντήσουν στον εκβιασμό του κλεισίματος των επιχειρήσεων και της ανεργίας με μορφές πάλης που περιέχουν το άνοιγμα και λειτουργία τους από τους εργαζόμενους. Σήμερα χρειάζονται οι «σημειακές αντιστάσεις», τα νέα παραδείγματα, οι αγώνες που με την μορφή και το περιεχόμενο τους θα ανοίξουν νέους δρόμους για τον κόσμο της εργασίας. Φαντάζει (και είναι) δύσκολο, ακατόρθωτο ίσως. Αλλά, όπως έλεγε το σύνθημα των αγώνων μιας άλλης εποχής, «αν δεν πραγματοποιήσουμε το αδύνατο, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο». Και το αδιανόητο είναι αυτό που ήδη συμβαίνει γύρω μας.

Πηγή: http://www.ardin.gr/node/3965

Καταλάβαμε και οι αδαείς…

Περιδιαβαίνοντας στην Καλύβα του Πάνου έπεσα σε μια δημοσίευση (ΕΔΩ) που αφορούσε σε διθυραμβικό δημοσίευμα της γερμανικής έκδοσης των «Φαινάνσιαλ Τάιμς«, στο οποίο εξυμνούνται οι πολιτικές και ηγετικές «αρετές» και «ικανότητες» του ΓΑΠ (οι ποιές;;;). Στο εν λόγω δημοσίευμα, με τίτλο «Ο άνθρωπός μας στην Αθήνα» ( και αυτονών ο άνθρωπος;!) μεταξύ άλλων διαβάζουμε το εντυπωσιακά αποκαλυπτικό:

[…]«την Ευρώπη δεν την έσωσε το πακέτο οικονομικής στήριξης που ενέκρινε για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση της Αθήνας να το πάρει και να μην κηρύξει πτώχευση. Διότι η πτώχευση θα ήταν πιο βολικός δρόμος από τις σημερινές δραστικές περικοπές. Και αυτό επειδή το 80% των πιστώσεων της Ελλάδας προέρχονται από το εξωτερικό επομένως οι Έλληνες θα ήταν σε καλύτερη θέση, εάν προχωρούσαν σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους και δεν έπαιρναν το ευρωπακέτο»[…]

Καιρό έχω να διαβάσω τόσο αποκαλυπτική και κυνική ομολογία για το πώς ο ΓΑΠ για να «σώσει» την Ευρώπη (δηλ. τους γερμανο-γάλλους τραπεζίτες, κυρίως) καταδίκασε την Ελλάδα. Πραγματικά «ο άνθρωπός τους στην Αθήνα»! 👿

Και τα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ από χτες πανηγυρίζουν για την διεθνή ομολογία ξεπουλήματος της χώρας από τον ΓΑΠ και την παρουσιάζουν ως ύψιστη «διεθνή αναγνώριση»! Ή είναι πιο χαζοί από τον ΓΑΠ είτε μας περνάνε για εντελώς χαχόλους!

Ενημέρωση: Το πρωτότυπο κείμενο ΕΔΩ.

Η αναγκαία στροφή στο «εσωτερικό»

Οι λεωφόροι που μας οδηγούν στην κατοχή υπό το ΔΝΤ άνοιξαν για τα καλά. Μια αξιοθρήνητη ηγεσία μας σπρώχνει σε ένα κατήφορο χωρίς τελειωμό. Η κρίση  θα πάρει σύντομα παροξυσμικές διαστάσεις, όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο – ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι – αλλά και στο κοινωνικό, εθνικό και εν τέλει πολιτικό.
Η δημόσια συζήτηση, όμως, εξακολουθεί να διεξάγεται σε μια θολή «εξωστρεφή» βάση. Ανάλογα με τη χρονική συγκυρία είναι οι «Γερμανοί», η «Μέρκελ», οι «αγορές», η «Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.», οι «Αμερικάνοι», οι «κερδοσκόποι», ο «Σόρος», οι «ξένες» τράπεζες, οι «ξένες» εφημερίδες, οι «Κινέζοι», ο «Σαρκοζί», κλπ, που μονοπωλούν το ενδιαφέρον αναλυτών, πολιτικών και του κοινού και στη δράση των οποίων χρεώνεται η πιθανή καταστροφή ή πιστώνεται η μελλοντική σωτηρία της Ελλάδας. Για το κοινωνικο-οικονομικό εξάμβλωμα που λέγεται μεταπολιτευτική Ελλάδα, λίγοι έχουν να πουν κάτι άξιο λόγου, πέρα από τις γνωστές και ευρέως διαδεδομένες κοινοτυπίες περί «στρεβλής ανάπτυξης», «διαρθρωτικών αλλαγών», «όλοι φταίμε», κλπ και απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμα λιγότεροι έχουν τη διάθεση να προκαλέσουν ή έστω να εισέλθουν σε μια τέτοια συζήτηση.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Στη μεταπολιτευτική περίοδο, η παραδοσιακή αριστερά φρόντιζε να φορτώνει πάσαν νόσον και μαλακίαν στον «ιμπεριαλισμό», το «ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ», τα «διεθνή μονοπώλια», απλώς και μόνο για να αποκρύψει την ιδεολογική της αδυναμία, ενίοτε και την πολιτική της απροθυμία, για τη δημιουργία ενός  προγράμματος ριζοσπαστικής αλλαγής στο εσωτερικό της χώρας. Τη δεκαετία του ’90 και του ’00, ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» αφοσιώθηκε στη συστηματική ανακάλυψη και αποκάλυψη κάθε διεθνούς επιβολής  και συνομωσίας  σε βάρος της ακεραιότητας της χώρας, αλλά απέφυγε σαν ο διάολος το λιβάνι να μιλήσει για το εσωτερικό «δια ταύτα», καθώς στην ουσία απλώς ονειρευόταν την αναβίωση ενός εξιδανικευμένου ανδρεοπαπανδρεϊκού (η πλειοψηφία του) ή εθνικόφρονος (η μειοψηφία του) παρελθόντος.
Η συνέχιση, λοιπόν, μιας τέτοιας τάσης και στη σημερινή πραγματικά κρίσιμη περίοδο, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του Γ. Παπανδρέου  και του απίστευτου θιάσου αυλικών και γιάπηδων, που σέρνεται ξωπίσω του και παριστάνει την κυβέρνηση. Ο ανίκανος αλλά δόλιος πρωθυπουργός της χώρας βρίσκει μια μοναδική ευκαιρία να παρουσιάσει την κυβέρνησή του σαν τις «ημέτερες δυνάμεις» που «αμύνονται του πατρίου εδάφους». Καμώνεται πως είναι ο μοναδικός πολιτικός που ασχολείται με το εσωτερικό μέτωπο – προσπαθώντας βέβαια να αποδιαρθρώσει και να καταστρέψει κοινωνικές και εθνικές κατακτήσεις δεκαετιών – υπό το πρόσχημα των διαρθρωτικών αλλαγών που είναι δήθεν αναγκαίες για να αντιμετωπιστεί η έξωθεν «επίθεση».

Η παραπάνω διαπίστωση με τίποτε δεν αγνοεί ή υποτιμά τη διάσταση του διεθνούς, οικονομικού και γεωπολιτικού, περιβάλλοντος. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, καθώς είναι ολοφάνερος ο ρόλος που αυτό έπαιξε τόσο στην απαρχή της ελληνικής κρίσης, δια της εισαγωγής της διεθνούς οικονομικής αναταραχής, όσο και στην εξέλιξη των κρισιακών φαινομένων μέσα από τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, τις σχέσεις εξάρτησης και τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Είναι απαραίτητο, όμως, να εισαχθεί μια βασική αναλυτική παραδοχή, η οποία μπορεί να καθορίσει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις πρόσφατες και επόμενες καταιγιστικές εξελίξεις:
Το διεθνές περιβάλλον είναι αυτό που ασκεί πιέσεις ή προκαλεί αναταράξεις, οι οποίες με τη σειρά τους πυροδοτούν διεργασίες στο εσωτερικό της χώρας. Τα αποτελέσματα, όμως, αυτών των διεργασιών θα καθοριστούν  σχεδόν εξ ολοκλήρου  από τα «εσωτερικά» χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Κοντολογίς, από τον τρόπο υλικής και ιδεολογικής αναπαραγωγής του συστήματος, από τους μηχανισμούς κατασκευής συναίνεσης και από το μέγεθος και τις μορφές του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού. Παράγοντες, ούτως ή άλλως, ισχυρά αλληλοεπηρεαζόμενους.

Συνεπώς, φρόνιμη και ιδιαίτερα χρήσιμη η παρακολούθηση των ενεργειών της Μέρκελ ή των δημοσιευμάτων των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» αλλά μια διαφαινόμενη «υπερδοσολογία» σε αυτήν την ενασχόληση έχει παραπλανητικά και παραλυτικά αποτελέσματα. Δημιουργεί δέος απέναντι σε έναν «εξωτερικό» κόσμο που είναι αδύνατον να ελεγχθεί η κίνησή του και άρα τα μόνο που απομένει είναι η αναγνώριση της ματαιότητας της όποιας αντίστασης και η διευρυμένη αναβίωση μιας ανατολίτικης μοιρολατρίας στο «εσωτερικό». Ό,τι καλύτερο, δηλαδή, για τα αφεντικά της χώρας και του λαού, ντόπια και ξένα!
Αντίθετα, η αναγνώριση του γεγονότος ότι η χώρα θα πάρει την πορεία Α, ή τη Β, ή τη Γ σαν αποτέλεσμα των διαδικασιών και των ιδιαίτερων συνθηκών που θα δημιουργήσει η διαλεκτική της κρίσης στο εσωτερικό της, διευρύνει καθοριστικά το μέχρι σήμερα μπλοκαρισμένο πεδίο της κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής πάλης. Είναι η ενδεχομενικότητα που περιγράψαμε, εκείνη που επανανομιμοποιεί και  αναβαπτίζει στην κολυμπήθρα της αποτελεσματικότητας και της προοπτικής τη λαϊκή πάλη, μετά από δυο δεκαετίες καταθλιπτικής κυριαρχίας των ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας» και «καλύτερου δυνατού κόσμου». Σήμερα που ο «καλύτερος δυνατός κόσμος» απειλεί να μετατρέψει τη ζωή μας σε κόλαση, ακυρώνοντας εισοδηματικές και κοινωνικές κατακτήσεις και απειλώντας μας με εθνικό ακρωτηριασμό, μπορούμε σαν λαός να αποδείξουμε έμπρακτα ότι σε αυτή τη γωνιά της γης τελειώνουν και τα φληναφήματα περί του «τέλους της ιστορίας».  Η επικράτεια του «πιθανού» διευρύνεται ξανά! 
Αυτό είναι που φοβούνται πολλοί. Κι ας μην το παραδέχονται…

Θλιβερός Δεκέμβριος – Αιματηρός Μάρτιος

Θλιβερός Δεκέμβριος – Αιματηρός Μάρτιος
Ο κύκλος του τέλους κλείνει

Πριν δεκαέξι μήνες, ίσως μόνοι εμείς από αυτό το χώρο, τονίζαμε πως εκείνη η εξέγερση δεν ήταν ελπιδοφόρα αλλά θανατερή, γιατί μέσα της κυριαρχούσε το μίσος –τυφλό μίσος– και καθόλου αγάπη, όραμα, πρόταγμα κοινωνίας, πως ήταν το ίδιο άσχημη με την κοινωνία από την οποία έβγαινε, και στην οποία υποτίθεται πως αντιπαρατίθονταν. Η ίδια αδιαφορία για το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον με τα αφεντικά και τους διεφθαρμένους υπουργούς, τους οποίους υποτίθεται πως στηλίτευε.
Ήταν η ακραία έκφραση μιας κενής αντιπολίτευσης σε μια άδεια από αξίες και πρότυπα κοινωνία. Γι’ αυτό και πίσω της δεν άφησε τίποτε το δημιουργικό, παρά μόνο συντρίμμια. Και τα χειρότερα δεν ήταν τα συντρίμμια από τις βιτρίνες, αλλά τα συντρίμμια  των ιδεολογιών, των αξιών, των ταυτοτήτων.
Ο Δεκέμβρης πέρασε το μήνυμα του πιο ακραίου ατομικισμού, μέσα στην υποτιθέμενη συλλογικότητα. Γι’ αυτό και στη συνέχεια εκείνο που παρήγαγε ήταν μόνο κατακερματισμός, αποσύνθεση και βία. Κατακερματισμός των υποκειμένων που συμμετείχαν σε αυτόν. Ο «Σύριζα» πήρε την κάτω βόλτα από τον Δεκέμβρη και μετά, ενώ οι εσωτερικές συγκρούσεις μεγιστοποιήθηκαν και ήδη αποτελείται από τέσσερα διαφορετικά κομμάτια. Είναι βέβαιο δε πως αν δεν υπήρχε ο κρατικός κορβανάς από τον οποίον σιτίζονται από κοινού –δηλαδή η κρατική χρηματοδότηση που μοιράζεται σε όλες τις «συνιστώσες»– θα είχε ήδη διαλυθεί. Οι Αριστεριστές  συρρικνώθηκαν ακόμα περισσότερο την ώρα που πίστευαν πως είχαν ενισχυθεί. Στα Πανεπιστήμια όχι μόνο κυριαρχεί νέκρα και αποστράτευση αλλά σταδιακώς επιβάλλεται η λογική της εισόδου της αστυνομίας και της κατάργησης του Ασύλου ως μόνο αντίδοτο στην βία. Ο δε χώρος των αντιεξουσιαστών και των αναρχικών, που έμοιαζε ο μεγάλος «κερδισμένος» του Δεκεμβρίου, δοκιμάζει και αυτός αυξανόμενη κρίση. Διότι το πρότυπο του Δεκέμβρη, ένα πρότυπο βίας χωρίς δημιουργικότητα, θεοποίησε την «συστηματοποίηση» της βίας και την τρομοκρατία, αφοπλίζοντας κάθε δημιουργική φωνή και σπάζοντας την συμμαχία με τον Σύριζα, που του προσέφερε μια ευρύτερη κάλυψη.
Γι’ αυτό και ο αιματηρός Μάρτιος ήρθε να υπογραμμίσει με τον πιο ακραίο τρόπο το αδιέξοδο που άνοιξε ο Δεκέμβρης, δίνοντας και εισπράττοντας θάνατο. Ο Λάμπρος Φούντας θα πέσει νεκρός αναζητώντας την επανάσταση και ο δεκαπεντάχρονος Αφγανός θα εισπράξει τον θάνατο, πιθανότατα από εκείνους που θεωρητικά τον υπερασπίζονται.

 Ο Φούντας έδειχνε σοβαρός και αποφασισμένος, θυμίζοντάς μας τον Χρήστο Τσουτσουβή. Και όμως αυτό το πάθος για αλλαγή της κοινωνίας, αυτή η μεθοδικότητα και η σοβαρότητα, διοχετεύτηκε σε έναν δρόμο αδιέξοδο, μιας βίας δίχως όραμα, χωρίς στόχους, πέρα από τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Στη δεκαετία του 1970 ή του 1980, ακόμα και η τρομοκρατία –παρά τα αδιέξοδά της– στόχευε πολιτικούς στόχους, τους Αμερικανούς, τους Τούρκους, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τους βασανιστές. Στις μέρες μας έχει ως αποκλειστικό στόχο σχεδόν, τους «μπάτσους» και την «καταστολή».
Και το πρότυπο του Δεκέμβρη δεν επηρέασε μόνο την πολιτική σφαίρα, αλλά το σύνολο της κοινωνικής ζωής, διότι πέρασε στην κοινωνία ένα γενικευμένο σύνθημα αυτοδικίας, μια αδιαφορία για τη ζωή και την περιουσία και των άλλων, μια καθολική αποπολιτικοποίηση, αντί για την πολιτικοποίηση που περίμεναν οι υμνητές του! 
Και όσοι υμνούσαν με το αζημίωτο την «εξέγερση», αντί να προσπαθήσουν να δώσουν μια δημιουργική κατεύθυνση στην αγανάκτηση της νεολαίας, έρχονται σήμερα να εισπράξουν τις συνέπειες της «ανέμελης» ανευθυνότητάς τους.
Είτε γιατί την θεώρησαν ως ευκαιρία για να ανατρέψουν τη Νέα Δημοκρατία, είτε γιατί έπρεπε να παριστάνουν τον «επαναστάτη» στα παιδιά τους, ξεφορτωνόμενοι έτσι την ευθύνη και τις ενοχές τους για τα πρότυπα που τους πρόσφεραν μέχρι σήμερα, είτε γιατί από το Κολωνάκι έβλεπαν τα Εξάρχεια ως «γραφικά», είτε γιατί ως Πανεπιστημιακοί είχαν εγκαταλείψει κάθε διδακτικό έργο και βολεύονταν με το μπάχαλο, είτε γιατί ως ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι της δεκάρας έχουν μάθει να χαϊδεύουν αυτιά, αρκεί να συμφέρει στ’ αφεντικά τους. όλοι αυτοί έχουν τεράστια ευθύνη για όσα συμβαίνουν σήμερα.
Για το ότι οδηγούμαστε σε μια κοινωνία ανασφάλειας και αστυνομοκρατίας ταυτόχρονα, σε μια κοινωνία όπου θα ενισχυθούν τα φοβικά σύνδρομα των πολιτών, και δικαιολογημένα, σε μια κοινωνία με μειωμένη αλληλεγγύη και αυτοδικία.
Όλοι όσοι έχουν λίγο μυαλό ακόμα, πρέπει να κατανοήσουν αυτό που κατανόησαν πολλοί σύντροφοί τους στην Ιταλία. Πως, άσχετα με τις προθέσεις του, ήταν ο Ρενάτο Κούρτσιο που άνοιξε το δρόμο στον Μπερλουσκόνι, είναι όσοι φωνάζουν «ανοικτά σύνορα», που ενισχύουν τον Μπόσι και τη Λέγκα του Βορρά, ενώ κινδυνεύουν να αναστήσουν άθλια γκρουπούσκουλα όπως η «Χρυσή Αυγή» στην Ελλάδα.
Πολλές φορές έχουμε τονίσει πως μια κοινωνία παρασιτική, όπου ο παρασιτισμός έχει διαπεράσει το ίδιο το λαϊκό σώμα δεν μπορεί να δώσει εύκολα αυθεντικά κινήματα ανατροπής. Αυτά αυτοεγκλωβίζονται στα ίδια τα πλαίσια που τους προσφέρει αυτή η κοινωνία: «Ελληνοτουρκική φιλία» λένε οι οσφυοκάμπτες των υπουργείων και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» απαντούν οι «επαναστάτες». φτηνά και ανασφάλιστα εργατικά χέρια θέλουν οι κάθε είδους εργοδότες, «ανοικτά σύνορα» επαναλαμβάνουν ως ηχώ οι δήθεν αντίπαλοί τους. σχέδια Ανάν ή Χριστόφια προωθούν στην Κύπρο, Αμερικανοί, Άγγλοι, Τούρκοι και Χατζιαβατογιωργάκηδες, «όχι στον εθνικισμό» απαντούν οι Συριζοεξαρχειώτες. Έτσι το εξεγερσιακό δυναμικό της νεολαίας, που είναι υπαρκτό, το οποίο φάνηκε και στο Δεκέμβρη, διοχετεύτηκε σε λάθος δρόμο, σε δρόμο, αδιέξοδο, παρασιτικό, αυτοκαταστροφικό.
Έτσι τέλειωσε η εποχή μιας αδιάκοπης πορείας προς το αδιέξοδο και τον παρασιτισμό, η εποχή της Μεταπολίτευσης. Και σήμερα βρισκόμαστε στην αιματηρή κρίση της. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική. Και πρέπει να βγούμε από αυτήν με μια πορεία ανασυγκρότησης, ανασυγκρότησης οικονομικής, κοινωνικής πολιτισμικής και εν τέλει πολιτικής, για να αποκτήσουν νόημα και στόχο οι μελλοντικές εξεγέρσεις των νέων. 

 

(Το παραπάνω κείμενο είναι το κύριο άρθρο της 15μερης εφημερίδας «Ρήξη» που κυκλοφόρησε σήμερα, Μ. Πέμπτη 1/4 και το υπογράφει ο Γ. Καραμπελιάς.)

Τι έγινε ρε παιδιά με την πρόσφατη τιτανοτεράστια επιτυχία του τιτανοτεράστιου ΓΑΠ στις Βρυξέλλες;…

Χτες το ελληνικό Δημόσιο, με στόχο να κεφαλαιοποιήσει την «τεράστια» επιτυχία του ΓΑΠ στις Βρυξέλλες, ζήτησε από τις «αγορές» δάνειο 5 δις ευρώ μέσω επταετούς ομολόγου. Το αποτέλεσμα; Οι προσφορές έφτασαν το οριακό νούμερο των 7 δις ευρώ (κάτω από το μισό όσων προσφορών είχαν κατατεθεί για το αντιστοίχου ύψους δεκαετές ομόλογο πριν την «επιτυχία» των Βρυξελλών) και το κόστος του δανεισμού έπιασε το 5,9%, όσο ακριβώς ήταν και τις πριν το δανεισμό ημέρες για το επταετές ομόλογο (για το δεκαετές είναι σαφώς υψηλότερο – όσο ανεβαίνει η χρονική διάρκεια του ομολόγου τόσο ανεβαίνει και το κόστος του δανεισμού)!

Σήμερα το ελληνικό Δημόσιο ξέθαψε ένα ξεχασμένο εικοσαετές ομόλογο (με λήξη 2022) και ζήτησε να δανειστεί εκτάκτως 1 δις ευρώ με φιξ επιτόκιο πάλι 5,9%. Το αποτέλεσμα; Μάζεψε μόλις 390 εκατ. ευρώ !! (Καλά ρε «επενδυτές» μη στριμώχνεστε να μας δανείσετε!)

Εντελώς συμπτωματικά, ο επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν, έσπευσε σήμερα να μας ενημερώσει ότι αν έρθει η ώρα του ΔΝΤ για να δανείσει την Ελλάδα (οσονούπω), αυτό θα γίνει με τους όρους που θα καθορίσει το ΔΝΤ και κανένας άλλος! 
( http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1121520 )

Οπότε. μετά την τιτανοτεράστια επιτυχία ΓΑΠ, ας ετοιμαστούμε για νέα μέτρα (απο)διαρθρωτικών αλλαγών μέχρι το καλοκαίρι, εν όψει ΔΝΤ… (αυτός δεν είναι εξάλλου ο στόχος ΠΑΣΟΚοι;)

Με δυο λόγια…

Η Γερμανία φαίνεται να έχει αποφασίσει να πετάξει την Ελλάδα έξω από την Ε. Ε.. Το αυτό ισχύει και για άλλα «Γουρούνια» («PIGS»), τα οποία θα ακολουθήσουν το δρόμο της Ελλάδας. Μια ένωση λιγότερων, μεσευρωπαϊκών και βορειοευρωπαϊκών κρατών, υπό την ηγεμονία της, είναι προτιμότερη για την επόμενη περίοδο. Επίσης «χέστηκε» για τους κινδύνους που διατρέχει το ευρώ. Δεν θα διστάσει να επιστρέψει στο μάρκο.

Η Γαλλία θα αντισταθεί σε αυτήν την εξέλιξη αλλά μάλλον είναι αδύναμη να την εμποδίσει. Θα εισέλθει σε φοβερά διλήμματα.

Αν τελικά η Ελλάδα δανειστεί από το ΔΝΤ (το πιθανότερο), η εξέλιξη θα είναι μάλλον η ακόλουθη: Δανεισμός από ΔΝΤ→ έξοδος από Ευρωζώνη→ επιστροφή στη δραχμή→ μεγάλη υποτίμηση→ έξοδος από Ε.Ε. ή μετατροπή σε κράτος-παρία εντός της.

Σε όσους εξ αριστερών βλέπουν μια τέτοια εξέλιξη ως δυνάμει θετική, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο: Είναι άλλο να φεύγεις από την Ε.Ε. ως αποτέλεσμα της ύπαρξης και δράσης ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος κι ενός στρατηγικού και με μακρόπνοο σχέδιο αναπροσανατολισμού της πορείας της χώρας και άλλο να σε πετάνε κλωτσηδόν έξω τα αφεντικά αφού πρώτα σε στίψανε σαν λεμονόκουπα.

Η διαφορά στο δανεισμό από το ΔΝΤ και σε αυτόν από την Ε.Ε. δεν είναι στα εισπρακτικά μέτρα. Αυτά θα ήταν τα ίδια με αυτά που ήδη ελήφθησαν. Η διαφορά έγκειται στο ότι δανεισμός από το ΔΝΤ σημαίνει απαίτηση για άμεση και μεγάλη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και όχι μόνο των μισθών τους (άμεση απόλυση όλων των συμβασιούχων και κατάργηση χιλιάδων οργανικών θέσεων με απόλυση όσων τις κατέχουν). Σημαίνει επίσης απαίτηση για πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα.

 

Και κάτι για την κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Είναι πραγματική (και απολύτως αναμενόμενη) και όχι τεχνητή, όπως διαλαλούν διάφοροι συνωμοσιολόγοι, αριστεράς και δεξιάς κοπής. Απλή κοινή λογική. Όποιος  για δεκαετίες καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει, τελικά χρεοκοπεί. [Εκτός αν η γεωπολιτική και στρατιωτική του ισχύς αναβάλλουν ή μεταθέτουν σε πλάτες των άλλων τη χρεοκοπία (π.χ ΗΠΑ). Πράγμα που στην περίπτωση της Ελλάδας δεν ισχύει]. Μαγαζί που αγοράζει περισσότερα απ’ όσα πουλάει χρειάζεται δάνεια για να συνεχίσει και αν κάποια στιγμή δεν αντιστρέψει την τάση, κλείνει. Έτσι λέει η πιάτσα.

Αυτό, όμως, που είναι τεχνητό/φτιαχτό είναι η καταστροφική διάσταση που τείνει να πάρει η κρίση στην Ελλάδα. Η τραγική πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα είναι αποκλειστική ευθύνη των εγκληματικών λαθών, της ασχετοσύνης και της δολιότητας του πρωθυπουργού ΓΑΠ και του ανίκανου συρφετού που «παίζουν» μαζί του την κυβέρνηση.

Τα μεγαλύτερα και πιο επικίνδυνα παπαγαλάκια σε βάρος της χώρας είναι οι ίδιοι οι κυβερνήτες της, με προεξάρχοντα τον ΓΑΠ, που όπου σταθούν και όπου βρεθούν μιλάνε για μια «χώρα-Τιτανικό» που η οικονομία της «βουλιάζει από στιγμή σε στιγμή» δίνοντας το σήμα στους κερδοσκόπους να ξεκινήσουν και να συνεχίσουν το πάρτυ τους.

Ακόμα και αυτή τη στιγμή, κάθε αίτημα του ελληνικού Δημοσίου για δανεισμό υπερκαλύπτεται. Με ληστρικά επιτόκια, βέβαια, πράγμα φριχτό για το λαό αλλά αντιστρέψιμο βραχυπρόθεσμα με τις κατάλληλες πολιτικές. Πουθενά δεν διαφαίνεται προς ώρας η «αδυναμία δανεισμού» και η συνακόλουθη «αδυναμία πληρωμών» για τα οποία κινδυνολογεί ασύστολα ο πρωθυπουργός και η θλιβερή κουστωδία του.

Οι «μάχες» που δίνει ο αερομεταφερόμενος πρωθυπουργός μας στις διεθνείς συναντήσεις, ο «πόλεμος εναντίον των κερδοσκόπων», η «ενεργητική διπλωματία» και άλλες τέτοιες μπαρούφες δεν είναι τίποτε άλλο από λόγια κενά περιεχομένου που προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση ενώ προκαλούν αδιαφορία, αν όχι θυμηδία, στο εξωτερικό.

Η βλακεία και ανικανότητα του ΓΑΠ δεν αναιρούν τη δολιότητά του. Όλη αυτή η καταστροφολογία και καταστροφολαγνεία, από ένα σημείο και πέρα, σκοπεύει να θολώσει τα νερά στο εσωτερικό, να κρύψει την κραυγαλέα κυβερνητική αδυναμία διαχείρισης της κρίσης, να δημιουργήσει τρόμο και ανημπόρια στο λαό, ώστε να αποδεχτεί ειλημμένες εκ των προτέρων αποφάσεις ενδοτισμού και κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής: προσφυγή στο ΔΝΤ, σφαγή των εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, εισοδηματική καταβαράθρωση, στροφή στον ατλαντισμό, πλήρες «γκριζάρισμα» του Αιγαίου και της Κύπρου.

Ο Παπατζής ο Τρίτος αποδεικνύεται αδίστακτος μπροστά στην πολιτική του επιβίωση.

Σε αυτή την ανίκανη και πανούργα κυβέρνηση οφείλουμε να συμπεριφερθούμε καταλλήλως. Ομοίως και στους πολιτικούς της συμμάχους (π.χ. ΝΔ και κυρίως ΛΑΟΣ) και στα δημοσιογραφικά και διανοούμενα παπαγαλάκια της…

«Να πουλήσει νησιά για να πληρώσει το χρέος της καλούν την Ελλάδα Γερμανοί βουλευτές»

[…] Γερμανοί βουλευτές κάλεσαν την Ελλάδα να πουλήσει νησιά για να χρηματοδοτήσει το χρέος της, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της εφημερίδας Bild, η οποία συνοψίζει την ιδέα ως εξής: «Σας δίνουμε χρήμα, μας δίνετε την Κέρκυρα».
«Το ελληνικό κράτος πρέπει να σταματήσει τη συμμετοχή του σε επιχειρήσεις και να πουλήσει κτηματική περιουσία, όπως για παράδειγμα ακατοίκητα νησιά», δήλωσε στην εφημερίδα ο βουλευτής του Κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών Φρανκ Σέφλερ.
Επίσης, ο βουλευτής της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης Μάρκο Βάντερβιτς δήλωσε ότι «εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση και άρα και η Γερμανία βοηθήσει οικονομικά την Ελλάδα, αυτή θα πρέπει να δώσει εγγυήσεις σε αντάλλαγμα. Λίγα νησιά μπορούν να κάνουν τη δουλειά».
Ο Έλληνας αναπληρωτής ΥΠΕΞ, Δημήτρης Δρούτσας, ο οποίος ερωτήθηκε για το δημοσίευμα, δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στο τηλεοπτικό δίκτυο ARD: «Ακουσα επίσης τη συμβουλή ότι πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες προτάσεις». (σ.τ. Εξ.: ;;;!!!)
Η Bild επισημαίνει ότι ιδιωτική εταιρεία με έδρα το Αμβούργο επιδιώκει την πώληση ελληνικού ακατοίκητου νησιού προς 45 εκατομμύρια ευρώ.
Το 1993 πολλοί γερμανοί βουλευτές είχαν προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση με την Ισπανία, προτείνοντας την αγορά από το Βερολίνο το νησί της Μαγιόρκα, τουριστικού προορισμού των Γερμανών. […] 

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1112877&lngDtrID=244

Ρε άντεστε στο γεροδιάολο καριόληδες!

 

(Και ρε μαλακάκο Δρούτσα, για πες μας πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να συζητήσουμε την πώληση της Ακρόπολης; !!
Κωλογιάπηδες του κερατά που το παίζετε και υπουργοί!)

Συγγνώμη για το υβρεολόγιο αλλά δεν άντεξα!

«Η Ελλάδα δικάζεται και μαζί της όλοι μας.» (ενημέρωση)

Η Ελλάδα δικάζεται και μαζί της όλοι μας.

Τα δικαστήρια στήθηκαν στο Νταβός, τις Βρυξέλες, το Βερολίνο. Εισαγγελείς οι Γερμανοί. Οι απόγονοι αυτών που εξόντωσαν μια γενιά στην πείνα του ’41, στα σκοπευτήρια και τα μπλόκα, στα καμένα χωριά, αυτοί που λεηλάτησαν για τρία χρόνια την χώρα μας. Αυτοί που έχτισαν την οικονομία τους με τον ιδρώτα των πατεράδων μας στα χυτήρια και τις φάμπρικες τους αυτοί που μας πουλάν υποβρύχια που γέρνουν, τανκς που ραγίζουν, C4I που δεν δουλεύουν, κι όταν διαμαρτυρόμαστε κλείνουν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και πετούν χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Αυτοί μας αποκαλούν διεφθαρμένους όταν πίσω από κάθε σκάνδαλο (όπως αυτό της ΖΙΜΕΝΣ) θα βρεις μια γερμανική φίρμα, πίσω από κάθε αποικιακή σύμβαση (αεροδρόμια, διόδια κ.λπ.) κάποιο γερμανικό όνομα θα παίζει, όταν στις γερμανικές αλυσίδες λιανικής οι τιμές είναι διπλάσιες απ΄ ότι για τα ίδια προϊόντα στη Γερμανία.

Και τα δικαστήρια αποφάνθηκαν: Ένοχος λαός. PIGS, γουρούνια οι Έλληνες μαζί με τους άλλους μελαψούς νοτιοευρωπαίους.  Η καταδίκη: μια νέα κατοχή, είτε αυτή τελικά την πούνε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είτε Φον Παπαδήμα. Μια νέα κατοχή οικονομική αυτή τη φορά, αλλά όχι λιγότερο ανελέητη, όπου όλες οι κατακτήσεις στο εργασιακό και το κοινωνικό επίπεδο διαγράφονται εν μια νυκτί από τους νέους Γερμανοτσολιάδες του πολιτικού μας κατεστημένου. Αμοιβές, συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, όλα λεηλατούνται στο όνομα του δημοσιονομικού ελλείμματος ή της γραμμής για «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας  (μετάφραση: ποσοστά κέρδους των αφεντικών) αντίστοιχη με τις γειτονικές χώρες, Βουλγαρία, Σκόπια ή Τουρκία. Η μόνιμη επωδός των συμπολιτών μας της «μεγάλης ευρωπαϊκής πατρίδας» είναι μέτρα, κι άλλα μέτρα, πιο σκληρά μέτρα: Μια «οικογένεια» που ένα μέλος της έπεσε στα νύχια των τοκογλύφων και ζητάει βοήθεια για να εισπράξει μόνο συμβουλές: να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι και να ξεπουλήσει ότι του απέμεινε, στέλνοντας το ξανά στους τοκογλύφους. Να ποια είναι η πραγματική κι όχι η μυθική Ευρώπη των τραπεζιτών. Μια «ένωση» που νοιάζεται να σώσει τράπεζες κι όχι χώρες, που αφού απομύζησε κάθε διαθέσιμο εισόδημα, ντόπιο ή δανεικό πουλώντας Μερσεντές και Πόρσε Καγιέν, μας δείχνει τώρα την πόρτα κάνοντας μας πάσα στο Δ.Ν.Τ. και τις γνωστές συνταγές του που κατέστρεψαν για δεκαετίες ολόκληρη την νοτιοαμερικανική ή την αφρικανική ήπειρο.

Θα περίμενε κανείς  ότι η πολιτική ηγεσία μιας κυρίαρχης χώρας, μια ηγεσία που εκπροσωπεί ένα κράτος, έναν λαό και έναν πολιτισμό να απαντούσαν στους άσπονδους φίλους με έναν τρόπο που να σώζει αν μη τη άλλο την συλλογική μας αξιοπρέπεια. Αντ’ αυτού ο εσμός των μηδενικών  που αποτελούν τους προύχοντες μας, φόρεσαν την προσωπίδα του επαίτη, εισπράττοντας την μια καρπαζιά μετά την άλλη, κλαψουρίζοντας στο εξωτερικό και προετοιμάζοντας τον λαό στο εσωτερικό για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αφού οι ίδιοι είναι ανίκανοι κι απρόθυμοι να την υπερασπίσουν. Για να παραδοθεί όμως ο λαός δέσμιος στους διεθνείς κερδοσκόπους των «ιδρυμάτων» του Σόρος και ΣΙΑ θα πρέπει να οδηγηθεί στην ενοχοποίηση, τον φόβο, την απελπισία. Και γι αυτό υπάρχουν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, όλοι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι (με μαύρα χρήματα βέβαια) κηφήνες της διανόησης και της δημοσιογραφίας του συστήματος.

Υπήρξαν καιροί που όλοι αυτοί πανηγύριζαν για την «ισχυρή Ελλάδα», το «ασφαλές λιμάνι της Ε.Ε.», τους «σκληρούς πυρήνες». Μιλούσαν βέβαια για τον εαυτό τους, την κοινωνική θέση και τα εισοδήματα τους. Τότε ελάχιστοι ήταν όσοι επισήμαιναν την θεμελιώδη ασυμμετρία  που αποτύπωναν οι οικονομικοί δείκτες, την απόσταση ανάμεσα στις καταναλωτικές συμπεριφορές και την πραγματική παραγωγή πλούτου αυτής της χώρας. Κανείς δεν έδειχνε να ακούει.

Άρκεσαν όμως οι σπασμοί των σπρεντ κι οι καρπαζιές από τους «εταίρους» ώστε σε μια νύχτα όσοι πραγμάτωναν την σύγκλιση με μια ιδεατή και ανύπαρκτη «ένωση των λαών» στα βαθύτερα ενύπνια τους, να πέσουν με όσα επικοινωνιακά νύχια και δόντια διαθέτουν να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό για ποιο πράγμα; Μα για το γεγονός ότι τους πίστεψε, νανουρίστηκε από τις υποσχέσεις που απλόχερα διέδωσε το καθεστώς και οι μηχανισμοί του και έπεσε στην αυταπάτη ότι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι το ανώτατο εφικτό στάδιο του σοσιαλισμού, η πραγμάτωση του ονείρου για καλύτερη ζωή που φούντωσε τους κοινωνικούς αγώνες  από την μεταπολίτευση και μετά.

Ο εργαζόμενος πρέπει να νιώσει ένοχος και να πλημμυρίσει με φόβο: η ευημερία που τον τάιζε απλόχερα το τηλεοπτικό θέαμα, πολλές φορές σε ολοφάνερη αντίθεση με τον ελλειμματικό οικογενειακό προϋπολογισμό του  κομματιάστηκε σε μια στιγμή, τα φώτα σβήνουν απλώνοντας την σκιά μιας πραγματικότητας που ήταν ήδη ζοφερή αλλά καλά κρυμμένη. Ο άνεργος είναι πιο άνεργος από ποτέ, η ακρίβεια πιο ακριβή, η σύνταξη πιο λειψή, οι δυο και τρεις δουλειές είναι πιο αβάσταχτες τώρα που το ΣΚΑΪ μιλάει για κρίση. Όλοι αυτοί προσφέρουν μια ακόμα εκδούλευση στα αφεντικά τους: Ο «νέος πατριωτισμός» τους δεν είναι παρά μια ξαναζεσταμένη σούπα σε συνταγή Τσολάκογλου (του «πρωθυπουργού» της κατοχής, της πείνας  και της μαύρης αγοράς). Να υπομείνουμε αγόγγυστα τις ύβρεις, να σκύψουμε το κεφάλι, να στερηθούμε για να δεχτούν οι τοκογλύφοι να μας δανείσουν ακόμα πιο ακριβά χωρίς ελπίδα να εξοφλήσουμε ποτέ, σε μια δίνη χωρίς τέλος όπως γνωρίζουν πολύ καλά τα θύματα κάθε τοκογλυφίας. Να πιστέψουμε ότι η οικονομική κατοχή της ζωής μας είναι η δίκαιη τιμωρία  για κάποιο έγκλημα μας, όπως και τα καταναγκαστικά έργα μιας παράτασης του εργάσιμου βίου σε συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες είναι το τίμημα μιας «χρυσής εποχής», χρυσής βέβαια για κάποιους που δεν πληρώνουν ποτέ και κάλπικης για τους πολλούς, τους συνήθεις υπόπτους. Να φορέσουμε τέλος τις κουκούλες του κοινωνικού αυτοματισμού καταγγέλλοντας ως προνομιούχο όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει το σκοτάδι που πάνε να απλώσουν πάνω από την χώρα μας.

Αυτός είναι ο δικός τους πατριωτισμός. Υπάρχει άλλος; Ναι. Υπάρχει στην οργή για την αδικία και την ξεφτίλα που δεν την αξίζουμε. Υπάρχει στη αντίσταση στις πολιτικές και τους πολιτικούς που μας παραδίδουν στους οικονομικούς Ες Ες. Υπάρχει στους αγώνες που πρέπει να αναπτύξουμε και την κοινωνική αλληλεγγύη όχι για να διασώσουμε μια καταναλωτική αυταπάτη αλλά για να ξαναθυμηθούμε ένα όραμα κοινωνίας που παράγει, χτίζει το μέλλον της, αγαπά τον τόπο, επιλέγει την κοινωνική δικαιοσύνη και το οικολογικό μέτρο. Θέλετε να στείλουμε κι ένα μήνυμα στους πρωταγωνιστές των ύβρεων;

ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ

 
24/02/2010

Περιοδικό ΑΡΔΗΝ, Εφημερίδα ΡΗΞΗ

«…είναι δυνατόν τα πρόσθετα μέτρα στην οικονομία να αποφασίζονται από τις Βρυξέλλες ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης…»

Όταν σήμερα το πρωί ξεκίνησα να διαβάζω το εν λόγω άρθρο θεώρησα ότι η φράση του τίτλου ήταν, ας πούμε, δημοσιογραφική υπερβολή για να τονίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης και το μέγεθος των πιέσεων που ασκούνται στην ελληνική κυβέρνηση. Συνεχίζοντας, διαπίστωσα ανατριχιάζοντας, ότι πρόκειται για μια θεσμικώς καθορισμένη διαδικασία:

[…] Το Ecofin θα εγκρίνει την υπαγωγή της ελληνικής οικονομίας στο άρθρο 126, παράγραφος 9 (καθεστώς αυστηρής επιτήρησης) και της μηνιαίας παρακολούθησης της υλοποίησης του προϋπολογισμού […]
[…] η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα προτείνει στην Ελλάδα μια δέσμη πιθανών μέτρων τόσο σε σχέση με τη μείωση των δαπανών όσο και με την αύξηση των εσόδων. Σε περίπτωση διχογνωμίας ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την Επιτροπή, το Συμβούλιο, μετά από πρόταση της Επιτροπής και της ΕΚΤ, έχει το δικαίωμα να λάβει αυτό τις αποφάσεις για τα μέτρα. […]
[…] Η  απόφαση για τυχόν πρόσθετα μέτρα θα ληφθεί ερήμην της Ελλάδας, αφού, όπως είναι γνωστό, η κοινοτική νομοθεσία για τα υπερβολικά ελλείμματα προβλέπει ότι το κράτος με υπερβολικό έλλειμμα δεν έχει δικαίωμα ψήφου όταν συζητείται το πρόβλημά του στο Ecofin.[…]
[…] Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό πλαίσιο και τη Συνθήκη της Λισαβόνας, η απόφαση για τα όποια μέτρα μπορεί να παρθεί ακόμη και ερήμην της ίδιας της χώρας που βρίσκεται στην διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος […] (!!!)
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1106717&lngDtrID=251

Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, το ECOFIN, δίκην βασιλικού επιτρόπου σε έκτακτο οικονομοδικείο (απείρως χειρότερο από το στρατοδικείο), θα διατάζει «κόφτε τους μισθούς«, «διαλύστε το ασφαλιστικό«, «ανατρέψτε τις εργασιακές σχέσεις» και ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών θα κάθεται ησυχούλης και θα σημειώνει τα μέτρα που θα πρέπει να λάβει. Αν, δε, τολμήσει να φέρει αντίρρηση τότε η ποινή θα είναι οικονομικός θάνατος. Αν λέω, κατάλαβα καλά. Όπως στην Κατοχή, που για να πάρεις ένα μπουκάλι λάδι να ταΐσεις τα παιδιά σου, έπρεπε να γράψεις πρώτα του μαυραγορίτη το σπίτι σου…

Επίσης, αν πάλι κατάλαβα καλά, όλοι αυτοί οι ευρωπαϊστές αριστερούληδες της πολιτικής και της διανόησης που μας μάλωναν τόσα χρόνια «Βρε καθυστερημένα κουτά, είμαστε στην Ευρώπη τώρα! Τι τα χρειαζόμαστε τα σύνορα και την εθνική περιχαράκωση; Είμαστε μια μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια!«, αυτό εννούσαν; Ότι τα σύνορα θα πέσουν γιατί μια νεο-αποικία του ECOFIN και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν χρειάζεται σύνορα;
Και οι άλλοι, οι «αριστεριστές» και «ριζοσπάστες» αντίθετοί τους, όταν δεν παύουν να μας προειδοποιούν να αγωνιστούμε σκληρά για να μην πληρώσουμε εμείς την καπιταλιστική κρίση …αλλά μαζί με τους ευρωπαίους εργαζόμενους και χωρίς επιστροφή στον «εθνοκεντρικό προστατευτισμό» και σε μια «εθνική αναδίπλωση«, τι ακριβώς εννοούν; Ότι όταν θα μου κόβουνε τον 14ο μισθό εγώ θα πρέπει να περιμένω να τον κόψουν και στον Πορτογάλο εργαζόμενο για να τα κάνω λίμπα στην Καραγιώργη Σερβίας και τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Ότι θα πρέπει να περιμένω να οργανώσει το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ καμιά εκδρομική «Ευρωπορεία» με σύνθημα «Ο 14ος μισθός του Μήτσου είναι εφικτός«; Ή θα είναι «επικίνδυνη εθνικιστική αναδίπλωση» να πω τον πρωθυπουργό μου κάφρο όταν λέει ότι «απωλέσαμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας«, τον υπουργό Οικονομικών Κουίσλιγκ αν κάτσει στο τραπέζι του ECOFIN και δεχτεί ό,τι του υπαγορεύσουν και να απαιτήσω να υπαγορεύσω εγώ με τους αγώνες μου την οικονομική πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί σε τούτον τον τόπο;

Πήξαμε στους απατεώνες και τους βλαμμένους…

«…είναι καθαρό ότι έτσι όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά μας, αφαιρείται ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας που πρέπει να το πάρουμε πίσω με την αξιοπιστία μας, το πρόγραμμά μας και την αυτοθυσία του καθενός»

Τάδε έφη ο πρωθυπουργεύων τη χώρα ΓΑΠ, αμέσως μετά τη «στήριξη» που μας «πρόσφερε» (με λόγια του αέρα) η Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα σε επίπεδο ηγετών της.
Και δεν ντράπηκε για την απίστευτου κυνισμού και βλακείας ομολογία του ότι είμαστε και επισήμως προτεκτοράτο, ούτε αυτοκτόνησε (ένα αστείο έγραψα), ούτε παραιτήθηκε ο ελεεινός! Αντίθετα θα γυρίσει πίσω για να μας «καρφώσει» τη «στήριξη» (να μην πω πού και το εκχυδαΐσουμε τελείως…). Λες και «χειριστήκαμε» από κοινού τα «οικονομικά μας«. Και εμείς και αυτός (και οι λοιποί του συναφιού του).
Τελικά ορθώς γράφτηκε: Και Δόλιος και Βλάξ!

Αλλά οι χαχόλοι είμαστε εμείς που τον/τους ανεχόμεστε και τους αφήνουμε να μας αλλάξουν τα φώτα και να μας ξεφτυλίζουν…