Δύο είναι τα σημαντικότερα ευρήματα όλων των δημοσκοπήσεων των τελευταίων ημερών.
Πρώτον, η κατρακύλα των ποσοστών της ΝΔ και του ίδιου του Καραμανλή (για πρώτη φορά) συνεπεία της πραγματικότητας διάλυσης, βρωμιάς, ανημπόριας και κοινωνικής σκληρότητας που αποπνέει η κυβέρνησή του. Μόνο εξαιτίας αυτής της όζουσας κατάστασης, το ΠΑΣΟΚ παίρνει κεφάλι στη δημοσκοπική κούρσα και φυσικά όχι επειδή ο κόσμος εκτίμησε το (ανύπαρκτο) πρόγραμμά του ή τον (ανύπαρκτο) αρχηγό του. Εξάλλου, τι ακριβώς πανηγυρίζει το κεντροαριστερό εργολαβικό λόμπυ είναι σχεδόν αδιευκρίνηστο, όταν τα ποσοστά του «προπορευόμενου» ΠΑΣΟΚ είναι κάτω από το 30%!
Δεύτερον, η κατιούσα που έχουν πάρει τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και που δείχνουν να προσεγγίζει πια το 10% και σε κάποιες να πέφτει σημαντικά κάτω και από αυτό. Πώς είναι δυνατόν το δημοσκοπικό (θα το τονίζω κάθε φορά αυτό) 18% στις αρχές του καλοκαιριού μέσα σε τρεις μήνες να πέφτει στο 10% και πιο κάτω; Πώς είναι δυνατόν η «μόνη πραγματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Καραμανλή» (όπως επαίρονταν οι υπερφίαλοι της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), τώρα που η κυβέρνηση Καραμανλή αποσυντίθεται κάτω από το βάρος της ίδιας της πολιτικής της, να γνωρίζει τέτοια κατρακύλα των ποσοστών της;
Μόνο φαινομενικά μπορεί να θωρηθεί κάτι τέτοιο ως παράδοξο. Στην ουσία, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έπεσε θύμα της ίδιας της τότε «επιτυχημένης» αντιπολιτευτικής του τακτικής! Όταν σε κάθε ευκαιρία οι Αλαβάνος, Τσίπρας, κ.ά., ζητούσαν την «παραίτηση Καραμανλή» ή «να φύγει η ΝΔ γιατί κάνει κακό στον τόπο» και άλλα τέτοια «καταιγιστικά», με δεδομένη την τότε ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ, σκαρφάλωναν δημοσκοπικά στο 18% πείθοντας ένα κομμάτι των πολιτών (με τι χαρακτηριστικά άραγε;) για την ορθότητα της θέσης τους και για την ανάγκη ύπαρξης «προοδευτικής διακυβέρνησης«. Σήμερα, λοιπόν, που η πτώση της κυβέρνησης είναι μια σοβαρή πιθανότητα, οι ίδιοι αυτοί πολίτες περίμεναν από το ΣΥΡΙΖΑ να πει το «τώρα τι;» όσον αφορά στην «προοδευτική διακυβέρνηση«. Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει τίποτε ή λέει καλαμπουράκια για «κυβέρνηση με βάση τη ριζοσπαστική αριστερά» και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Αφού «λύσσαξαν» να πείσουν τον κόσμο ότι για όλα τα δεινά φταίει η κυβέρνηση Καραμανλή τώρα λαμβάνουν τα επίχειρα της ανοησίας τους. Ο «κόσμος» αρχίζει να βλέπει ψιλοσυμπαθητικά τον (Φόρεστ) ΓΑΠ που θα τον γλιτώσει από την κυβέρνηση Καραμανλή!
Είμασταν κάμποσοι, ήδη από την περασμένη προεκλογική περίοδο, που τονίζαμε ότι αυτή η μονοσήμαντη επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλαβάνου προσωπικά στον έναν από τους δύο πυλώνες του δικομματισμού, ουσιαστικά αθωώνει το ΠΑΣΟΚ ή δημιουργεί βάσιμες προσδοκίες για συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι πριν από λίγο καιρό τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής δεν είχαν φανεί ακόμη λόγω της παροιμειώδους ανικανότητας της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, τώρα όμως…
Ο κυρ-Αλέκος (ο Αλαβάνος) νόμισε ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας ανατρέπεται με ασκήσεις ρητορικής δεινότητας από του βήματος της Βουλής, με διατύπωση ευφυολογημάτων από τα πρόθυμα τηλεπαράθυρα, με εφφετζίδικες κινήσεις τύπου Τσίπρα και την επίκληση και τερατώδη μεγέθυνση υποτιθέμενων κινημάτων (π.χ. «κίνημα του άρθρου 16«) – τα οποία δεν άφησαν κανένα ιδεολογικό και πολιτικό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία – ή την ανακάλυψη καινοφανών κοινωνικών υποκειμένων («γενιά των 700 ευρώ«)! Δεν θέλησε ή η πολιτική του κουλτούρα δεν του επέτρεψε να κατανοήσει, ότι το πολιτικό σύστημα δύναται να ταρακουνηθεί συθέμελα μόνο όταν μια κυβέρνηση πέφτει λόγω εκτεταμένων και μακρόχρονων λαϊκών κινητοποιήσεων ή βίαιων κοινωνικών συγκρούσεων (ή ακόμα και εθνικών καταστροφών) και όχι από τα αντιπολιτευτικά του βελάκια. Εν προκειμένω, δέ, πέφτει από μόνη της, από το βάρος της ίδιας της αθλιότητάς της, για να τη διαδεχτεί μια εξίσου άθλια νέα κυβέρνηση. Και όλα αυτά ισχύουν βέβαια αν δεχτούμε, από καλή προαίρεση, ότι σκοπός της μέχρι τώρα στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματικά μια αριστερή κυβέρνηση (τύπου Ντ’ Αλέμα τη δεκαετία του ’90 ή τύπου Χριστόφια σήμερα) και όχι η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ (ποιό από τα δύο σενάρια είναι το χειρότερο ειλικρινά δεν γνωρίζω!). Προσωπικά, οι αμφιβολίες μου για τις «αγαθές» προθέσεις του διδύμου Αλαβάνου-Τσίπρα είναι μεγάλες.
(Το αστείο είναι ότι τώρα αλλάζει άρδην η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και σε κάθε σκάνδαλο της ΝΔ, ο Αλαβάνος και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζουν ισότιμα τις ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ! Πριν από λίγους μήνες, τα ίδια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέλειπαν να κατηγορούν ξετσίπωτα σε όλους τους τόνους το ΚΚΕ και όσους πολιτικούς χώρους τολμούσαν να πράξουν το ίδιο, ως «δεκανίκια της Δεξιάς»!!…).
Τελειώνοντας, αν η αποσύνθεση της κυβέρνησης Καραμανλή συνεχιστεί αμείωτη και ο ΓΑΠ ή οι μεγαλοΠΑΣΟΚοι δεν αρχίσουν τα «τρελλά» τους, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πιεστεί ακόμη περισσότερο λόγω των εγγενών του αντιφάσεων. Οι δρόμοι είναι αποκλειστικά δύο: Είτε θα ενδώσει στα κελεύσματα ενός μεγάλου κομματιού στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του κεντροαριστερού εργολαβικού λόμπυ (π.χ. «Ελευθεροτυπία») και με περίτεχνο τρόπο θα οδηγηθεί σε κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να διαλυθεί με βίαιο τρόπο η συνεργασία του ΣΥΝ με τον «αριστερισμό«, δηλαδή ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολυσυλλεκτική πολιτική οντότητα. Είτε, θα μείνει μέχρι τέλους συνεπής στον αντι-δικομματισμό του, έστω και με το στρεβλό τρόπο που το κάνει σήμερα, και θα υποστεί περαιτέρω καθίζηση των ποσοστών του πλησιάζοντας στα φυσιολογικά νούμερα αυτού του χώρου (3%-6%), διακινδυνεύοντας παράλληλα μια μαζική προς το ΠΑΣΟΚ (ή ακόμα και τους «Πράσινους«, των οποίων η πλειοψηφία αμάν κάνει για κυβερνητικούς θώκους!) αποχώρηση της λεγόμενης «ανανεωτικής πτέρυγας» και ενός μεγάλου κομματιού των οπαδών του που διάκεινται ευμενώς προς μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ (περίπου το 60% σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις).
Κι επειδή νομίζω ότι σας κούρασα με την βαρυ(α)σήμαντη ανάλυσή μου, παραθέτω, με σκοπό να ευθυμήσετε, απόσπασμα από κείμενο για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας «Αριστερά !«, οργάνου της ΚΟΕ, οργάνωσης η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει την «κομμουνιστική συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ (τα θαυμαστικά και η υπογράμμιση δικά μου):
«…Η δυναμική της Αριστεράς παραμένει σημαντική – και αυτό ισχύει ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, που για τον αστισμό αποτελεί έναν αστάθμητο (!) και μη προβλέψιμο (!) παράγοντα (σε αντίθεση με το πάντα «νομιμόφρον» ΚΚΕ) (!)…» 😆 . 😆
«Αστάθμητος» (θα πέσει κι άλλο;) και «μη προβλέψιμος» (θα συγκυβερνήσει ή όχι;) ο ΣΥΡΙΖΑ! Μπα σε καλό σας βρε σύντροφοι της ΚΟΕ, το χιούμορ σας σπάει κόκαλα! 😆
Δημοσιεύσεις RSS
Το ιστολόγιο του έξ' από δώ 