Το κατάντημα της Γερμανικής αριστεράς και των Πρασίνων

Για τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν (Norman Finkelstein), τον Αμερικανοεβραίο ακαδημαϊκό και διανοούμενο που έχει φωτίσει με το έργο του σκοτεινές πτυχές του σύγχρονου σιωνισμού και της ρατσιστικής, απέναντι στους Άραβες γηγενείς, πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, είχα γράψει πριν τρία χρόνια περίπου:  Το εβραϊκό λόμπυ διώκει Εβραίο καθηγητή.
Ήταν τότε που το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ, με μια πανεθνική καμπάνια, κατάφερε να εμποδίσει την προαγωγή του καθηγητή Φίνκελσταϊν στο Πανεπιστήμιο ΝτεΠώλ (DePaul University) στο Σικάγο και εν τέλει να πετύχει την ολοκληρωτική απομάκρυνσή του από το Πανεπιστήμιο.
Ο Φίνκελσταϊν δεν πτοήθηκε απ’ όλα αυτά και συνεχίζει μέχρι σήμερα να μάχεται τον σιωνισμό, να μιλάει για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και να ξεμπροστάζει τις ακαδημαϊκές απάτες με τις οποίες διάφοροι «συνάδελφοί» του προσπαθούν να στηρίξουν την εγκληματική πολιτική του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Αυτό του έχει κοστίσει, επιπρόσθετα, την απαγόρευση εισόδου στο Ισραήλ για δέκα χρόνια, για λόγους «εθνικής ασφάλειας»…

Ο Φίνκελσταϊν είχε προσκληθεί, λοιπόν, από τις αρχές του έτους, για να μιλήσει στο Βερολίνο στις 26 Φεβρουαρίου σε δύο εκδηλώσεις, με το ίδιο θέμα: «Το Ισραήλ, η Παλαιστίνη και η Έκθεση Γκόλντστοουν για τον Πόλεμο στη Γάζα» (πρόκειται για την  έκθεση του ΟΗΕ που χρεώνει το Ισραήλ με εγκλήματα πολέμου κατά την πρόσφατη εισβολή του στη Γάζα). Η πρώτη εκδήλωση είχε προγραμματιστεί από το «Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ«, μια δεξαμενή σκέψης (think tank) του Κόμματος της Αριστεράς («Die Linke») και η δεύτερη από το «Ίδρυμα Χάινριχ Μπέλ» την αντίστοιχη δεξαμενή σκέψης των Πρασίνων της Γερμανίας.
Ώ, του θαύματος και οι δύο εκδηλώσεις ματαιώθηκαν από τους διοργανωτές τους λίγες μέρες πριν πραγματοποιηθούν και παρά το γεγονός ότι είχαν προπαγανδιστεί από το Γενάρη! Οι εκπρόσωποι του «Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ» δικαιολογήθηκαν πως η πρόσκληση στον Φίνκελσταϊν ήταν μια «πολύ κακή απόφαση» που οφείλεται σε «απροσεξία και ελλειπή έρευνα«, η οποία απέδειξε τελικά ότι «η συμπεριφορά και οι θέσεις του δεν εντάσσονται στα πλαίσια της αιτιολογημένης κριτικής» (!), ενώ οι εκπρόσωποι του «Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ» δικαιολογήθηκαν πως είχαν «υποτιμήσει το πολιτικά εκρηκτικό φορτίο μιας διάλεξης του Φίνκελσταϊν» (!).
Ο Φίνκελσταϊν ουσιαστικά εκδιώχθηκε από τη Γερμανία και μάλιστα από τους ίδιους αυτούς που τον προσκάλεσαν! Πρόκειται για μια χυδαία πράξη προληπτικής πολιτικής λογοκρισίας, προερχόμενη μάλιστα από τα «προοδευτικά» κοινοβουλευτικά κόμματα της Γερμανίας.
Για τους Πράσινους δεν περίμενε κανείς τίποτε καλύτερο καθώς ήδη από την ένδοξη εποχή της συγκυβέρνησης με τους Σοσιαλδημοκράτες (ΥΠΕΞ Φίσερ) είχαν φανερώσει τη φιλοσιωνιστική στροφή τους. Εντύπωση κάνει η στάση του Κόμματος της Αριστεράς, τουλάχιστον σε όσους δεν παρακολουθούν από κοντά τη γερμανική πολιτική σκηνή. Οι αυταπάτες, όμως, διαλύονται όταν στελέχη του κόμματος έσπευσαν να δικαιολογηθούν για τη ματαίωση της εκδήλωσης δηλώνοντας ότι το έπραξαν διότι προειδοποιήθηκαν από φιλοϊσραηλινά μέλη του κόμματος ότι θα προχωρούσαν σε διαμαρτυρίες την ώρα της εκδήλωσης! Αποκαλύπτουν οι ίδιοι, δηλαδή, ότι υπάρχει δυνατή και μαζική φιλοσιωνιστική πτέρυγα μέσα στο κόμμα που επέβαλε τελικά τον αποκλεισμό του Φίνκελσταϊν. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν κατά τη διάρκεια της γενοκτονικής επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα πριν δυό χρόνια, στελέχη του κόμματος (π.χ. ο επικεφαλής της οργάνωσης του Βερολίνου, Λέντερερ) συμμετείχαν και μίλησαν σε συγκεντρώσεις υποστήριξης του …Ισραήλ (!). Ο ίδιος ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος Γκρέγκορ Γκίζι είχε δηλώσει από το 2008 ότι πρέπει να «αναπροσανατολιστεί η γραμμή του κόμματος σε σχέση με το Ισραήλ«. Είναι φανερό πια ότι ο εν λόγω «αναπροσανατολισμός» δεν είναι τίποτε άλλο από την απόλυτη ευθυγράμμιση (κατ’ ομοίωσιν των Πρασίνων) με την επίσημη, ακραία φιλοϊσραηλινή, εξωτερική πολιτική της Γερμανίας της Μέρκελ και του Σρέντερ.

[Για την ιστορία, μόνο η αριστερή εφημερίδα «Γιούνγκε Βέλτ» («Junge Welt») δέχτηκε να φιλοξενήσει σε χώρο της μια διάλεξη του Φίνκελσταϊν…]

Λίγα λόγια για την κρίση στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Το ανεπανάληπτο μετεκλογικό σόου του Αλαβάνου με τις «δραματικές» παραιτήσεις – ξεπαραιτήσεις του το θυμόμαστε όλοι. Δεν μπορείς εξάλλου να ξεχάσεις εύκολα σπαρταριστές κωμωδίες! Στόχος του κυρ Αλέκου ο εξαναγκασμός του ΣΥΝ σε υποταγή ή ακόμα και διάλυση εντός του ΣΥΡΙΖΑ, όπου το κουμάντο θα το κάνει ουσιαστικά αυτός μαζί με τον στενό κύκλο συνεργατών του και κάποιες από τις λεγόμενες «συνιστώσες» που είναι σήμερα της αρεσκείας του. Δεύτερος πιθανός στόχος η τιμωρία του αυθάδη «πατροκτόνου» Αλέξη, ο οποίος αρνήθηκε να πολιτευτεί ως πρόεδρος του ΣΥΝ κατά τα γούστα του πατρός. Να σημειώσω εδώ ότι αυτές φαίνονται να είναι οι πολιτικές στοχεύσεις, με κριτήριο αυτά που συνέβησαν μέχρι σήμερα. Και λέω «φαίνονται» διότι ο πολιτικός Αλέκος Αλαβάνος αποτελεί sui generis περίπτωση. Με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του και τις αλεπάλληλες πολιτικές κωλοτούμπες του, αυτό δηλαδή που οι άτυχοι υμνητές του ονομάζουν «μετρ των αιφνιδιασμών«, δείχνει να μην έχει και ιδιαίτερη επαφή με την πραγματική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα (πιθανώς αποτέλεσμα της 20ετούς απουσίας του στις Βρυξέλες ή/και της αριστοκρατικής του καταγωγής) και να κινείται με μια εντελώς προσωπική ερμηνεία των καταστάσεων.
Ο νεαρός Αλέξης, όμως, από μαθητής μεγαλωμένος μέσα σε κομματικούς μηχανισμούς, γραφεία και βουτηγμένος στην ίντριγκα, κατανόησε ότι αν το σχέδιο του Αλαβάνου επιτευχθεί και ο ΣΥΝ διαλυθεί ή χάσει την ιδιαιτερότητά του, τότε το πολιτικό τέλος όλων, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, είναι κοντά. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι ο πυλώνας του εγχειρήματος, ο ΣΥΝ, με την όποια ιστορία, το στοιχειώδη μηχανισμό, τους πόρους, τα χιλιάδες μέλη και τη σχετική αναφορά σε κοινωνικούς χώρους (έστω και αν αυτή περιορίζεται σε πανεπιστημιακούς, ελεύθερους επαγγελματίες και δημόσιους υπάλληλους) θα υποχρεωθεί να συγκυβερνήσει ή ακόμα χειρότερα να ελεγχθεί από μια παρέα γύρω από τον Αλαβάνο και μια δράκα συνιστώσες των μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων μελών που έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τους ήξερε ούτε η μανούλα τους. Επίσης, αντιλαμβάνεται ότι η Ανανεωτική – «δεξιά» – πτέρυγα του κόμματος, η οποία επί μια δεκαετία τρώει τη μια εσωκομματική καρπαζιά μετά την άλλη, δεν θα δεχτεί με τίποτα αυτή τη διάχυση ή αυτοδιάλυση του ΣΥΝ και αυτή τη φορά έχει στρατηγικό διέξοδο που της δίνει τη δυνατότητα να μην υποταχτεί και να διεκδικήσει την οριστική ηγεμονία της ανανεωτικής αριστεράς. Το όνομα αυτού, «Πράσινοι«. Αν τα πράγματα ζορίσουν πολύ με το ΣΥΡΙΖΑ, μια πιθανή συμμαχία «Ανανεωτικών» και «Πρασίνων» σε έναν καινούριο «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Οικολογίας» θα δώσει σχεδόν σίγουρα το πολυπόθητο 3% και τα έδρανα της Βουλής, με ό,τι σημαίνει αυτό για την εδραίωση και κυριαρχία του σχήματος και θα αφήσει τον «αριστερό» και «αποκαθαρμένο» ΣΥΡΙΖΑ να παραπαίει λίγο πάνω ή κάτω από το 2%. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας, έχοντας σαφώς υψηλότερη διορατικότητα από τον Αλαβάνο, προσπαθεί να ισορροπήσει κρατώντας το κόμμα ενωμένο και αρνείται την όποια μετεξέλιξη. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή του τη στάση έχει μαζί του, έκοντες άκοντες, την πλειοψηφία του Αριστερού Ρεύματος, τους προερχόμενους από το ΚΚΕ δηλαδή, οι οποίοι έχοντας βιώσει τη δραματική εμπειρία του ’90-’91, όταν ήταν αυτοί που επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ και να το διαχύσουν στον ενιαίο τότε Συνασπισμό, διαπίστωσαν μετά από χρόνια ότι εκείνοι που κράτησαν τα «ντουβάρια» (δηλαδή την οργάνωση, τα σύμβολα, την ιστορία και το μηχανισμό μέσα στην κοινωνία) ήταν αυτοί που υπερίσχυσαν πολιτικά  -το ΚΚΕ – ενώ οι ίδιοι παραπαίουν. Το πάθημα φαίνεται να γίνεται μάθημα για το «Ρεύμα» και παρ’ όλο που η πλειοψηφία του δεν έχει εμπιστοσύνη στον Αλέξη, δεν θα τον αφήσει μόνο του και θα τον βοηθήσει να κρατήσει αυτόνομο και ενιαίο το κόμμα.
Θα μου πείτε, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί, ένθεν και ένθεν, θα «βγουν»; Άγνωστο. Στην πολιτική σύγκρουση και ιδιαίτερα αυτή που γίνεται ερήμην κοινωνικής αναφοράς, τα πράγματα μπορούν να αποκτήσουν μια ανεξέλεγκτη και απρόβλεπτη δυναμική. Για παράδειγμα οι λεγόμενοι «Ανανεωτικοί» έχουν εξαπολύσει σφοδρή επίθεση εναντίον όλων, και του Τσίπρα, πιέζοντας με πολύ σκληρό τρόπο, γεγονός που δύναται να ενεργοποιήσει τα «αντιδεξιά» ανακλαστικά του «Ρεύματος» που δεν θα δεχτεί να χάσει την εσωκομματική ηγεμονία τόσο εύκολα, κλπ, κλπ. Πάντως, ένα είναι βέβαιο, ότι όποια κατάληξη και αν έχει η παρούσα κρισιακή διαδικασία εντός των ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ το όλο εγχείρημα με τη σημερινή του μορφή και καθεστώς ισορροπιών, οδηγείται σε πολιτική και ουσιαστική ανυποληψία με μικρές δυνατότητες επαναφοράς στην προ του 2009 κατάσταση. Τα πράγματα είναι κυριολεκτικά σε οριακό σημείο. Αν μάλιστα οδηγηθεί στις πιθανές πρόωρες εκλογές με αυτήν την κατάσταση στο εσωτερικό του, τότε η πιθανότητα ένταξής του στην …εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι μεγάλη.
Τέλος, θα ερωτήσει κάποιος/α: Τι σχέση έχουν όλες αυτές οι μάχες προσώπων, μηχανισμών, ομάδων, γκρουπών με τα πραγματικά προβλήματα του λαού και της χώρας; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί, πριν το ξέσπασμα της μετεκλογικής κρίσης είχαν; (Πέρα από την έκφραση των συμφερόντων κάποιων μικρών κοινωνικών ομάδων που προαναφέραμε και μια εγγενή αριστερή αυτοαναφορικότητα – οι «αριστεροί» που μιλάνε για τους «αριστερούς» και την «αριστερά» σαν να πρόκειται για μια χωριστή κοινωνική κατηγορία).

Ευρωεκλογές τηλεγραφικώς…

ΠΑΣΟΚ: Κάποιος σιδερώνει  το πρωθυπουργικό φράκο. (Ως φαίνεται οι νεοέλληνες μπορεί να αποκτήσαμε πολλά καινούρια ελαττώματα αλλά διατηρήσαμε τουλάχιστον το …αυτοκτονικό μας χιούμορ.)

Ν.Δ.: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά της Ντόρας», είπεν ο Κωστάκης. (Ο Σαμαράς είναι που κρυφοκοιτάζει από την πόρτα ή μου φαίνεται;)

ΚΚΕ: Αυτό δεν είναι Κόμμα αλλά αντι-ανεμικό! (Αν και παρά την αξιοσημείωτη αντοχή του, φαίνεται να ταβάνωσε. Η πιθανή αύξηση της συμμετοχής στο συνηθισμένο 70-75% στις συντόμως ερχόμενες εθνικές εκλογές, πιθανόν να το οδηγήσει κάτω από το 8%.)

ΛΑΟΣ: Το μόνο κόμμα που δικαιούται να πανηγυρίζει. Έγινε τελικά μαγαζί γωνία. Δυστυχώς. 😦 (Η «θεωρία της πολυκατοικίας», πάντως, δεν θα του βγει σε καλό. Σε συνθήκες πόλωσης, μπροστά στο χάσιμο  της νεοδημοκρατικής κουτάλας, οι εύκολοι ψήφοι διαμαρτυρίας που πήρε από τη ΝΔ, άλλο τόσο εύκολα θα εξαφανιστούν.)

ΣΥΡΙΖΑ: Τους παρέσυρε ο …Βερναρδάκης με τις έγκυρες δημοσκοπήσεις του και περίμεναν τρίτο ευρωβουλευτή. 😈 Καληνύχτα! (Και τώρα πώς θα ζήσει η «γενιά των 700 ευρώ» με ηττημένο τον εκφραστή της και χωρίς «προοδευτική κυβέρνηση με βάση τη ριζοσπαστική αριστερά»;)

ΠΡΑΣΙΝΟΙ: Τώρα  μόλις αρχίζουν τα ωραία και οι πλάκες! (Ούτως ή άλλως, ένα φάντασμα θα πλανάται από πάνω τους στις ερχόμενες εθνικές εκλογές με αυξημένη τη συμμετοχή και ορατή την πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία. Αυτό του …Τσοβόλα!)

«… στα λιβάδια της άρχουσας τάξης»

Έλαβα και αναδημοσιεύω με ευχαρίστηση ένα καταιγιστικό κείμενο – παρέμβαση του Θανάση Τζιούμπα στην περί «Πρασίνων» συζήτηση:

«Δε βόσκει κανείς ατιμώρητος στα λιβάδια της άρχουσας τάξης, δεν σπουδάζει ατιμώρητος στα πανεπιστήμιά της, δεν χρησιμοποιεί ατιμώρητος τις επιστήμες της. Σχεδόν ανεπαίσθητα, καταπίνει το δηλητήριό της, παραλύει…»

Καρίν Στρούκ, Ταξική Αγάπη

«Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ»

Διανύουμε την πιο στείρα από άποψη πολιτικού προβληματισμού εκλογική περίοδο από την μεταπολίτευση και μετά. Τα υπερεθνικά διευθυντήρια σκηνοθετούν μια παράσταση επίφασης δημοκρατικότητας που έχει τόση σχέση με τα πραγματικά πολιτικά, κοινωνικά ή περιβαλλοντικά ζητήματα όσο σχέση είχε η Eurovision με την τέχνη της στιχουργικής. Η απαξίωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών μέσα από την αναγωγή του θεάματος της αντιπαράθεσης (σκάνδαλα, προεκλογικά σπότς, απρέπειες και λάσπες) σε ουσία. Οι προβολείς δεν ανάβουν για να φωτίσουν αλλά για να κατασκευάσουν τις σκιές μέσα στις οποίες αποκρύπτονται με επιμέλεια η ένδεια οραμάτων και πολιτικών, η αμηχανία των ελίτ, τα αδιέξοδα του δυτικού πολιτισμικού υποδείγματος, η πληκτική ομοιότητα της συστράτευσης κάτω από φθαρμένες σημαίες επαγγελίας για αέναη ευημερία. Κι αν όλα αυτά ισχύουν σε επίπεδο Ε.Ε. η ελληνική ιδιοπροσωπία δίνει ένα παροξυσμικό τόνο, τα παπαγαλάκια έχουν γεμίσει το στερέωμα.
Εξέχουσα θέση στο χολυγουντιανής έμπνευσης σκηνικό καταλαμβάνει και η «νέα» εκλογική απόπειρα των «οικολόγων πράσινων». Πρόκειται για ένα αμοιβαία επωφελές συναπάντημα της «συστημικής» οικολογίας με τους συστηματικούς διαχειριστές της οικολογικής ευαισθησίας.

Σοκαρισμένες οι εγχώριες Αρσακειάδες της «Οικολογίας»…

…και της «Προόδου», αποστρέφουν το σεμνό τους βλέμμα από την «ακροδεξιά πρόκληση» στην οποία υπέπεσε το ΚΚΕ να καταγγείλει την εκδήλωση που διοργανώθηκε χθες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπό τη σκέπη της ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας των Πρασίνων, με θέμα “Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες”.
Βέβαια, το ΚΚΕ έπραξε το αυτονόητο για οποιονδήποτε ο ιδεολογικός του κάλος είναι μετρίου μεγέθους, δεν είναι μπουκωμένος από ευρωπαϊκά προγράμματα επί Σημίτη και δεν συναναστρέφεται (ή σιτίζεται) από τις διάφορες ΜΚΟ του άρχοντα των Βαλκανίων Σόρος. Κατήγγειλε, δηλαδή, την εργαλειακή χρησιμοποίηση υπαρκτών μειονοτικών ζητημάτων ή την κατασκευή ανύπαρκτων μέχρι σήμερα τέτοιων από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με ολοφάνερο σκοπό την προτεκτορατοποίηση των Βαλκανίων ή την άσκηση γεωπολιτικών εκβιασμών που έχουν σαν τελικό στόχο τον ολοκληρωτικό έλεγχο της περιοχής. Μια διαδικασία, την οποία φαίνεται ότι θα υποστεί και η Ελλάδα πλεόν.
Επειδή, λοιπόν, διάφορα κύμβαλα αλαλάζουν περί άτυπης ανίερης συμμαχίας ΚΚΕ-ΛΑΟΣ εγώ θα παρουσιάσω μια χτεσινή ειδησούλα που αφορά σε μια πιο τυπική ιερή συμμαχία. Διότι, «στο σπίτι του κρεμασμένου (Πράσινου) δεν μιλάνε για σκοινί (ανίερων συμμαχιών)»:

Συμμαχία με προοπτικές. Ιστορική «συγκατοίκηση» Χριστιανοδημοκρατών – Πρασίνων στο κρατίδιο του Αμβούργου

👿

Οι Πράσινοι και ο «Αττίλας»

Αντιγράφω από τη χθεσινή «Ελευθεροτυπία»:

«Η πρώτη αρχηγός κόμματος από την Ευρωπαϊκή Ενωση που πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στα κατεχόμενα της Κύπρου είναι από σήμερα η Κλάουντι Ροτ, πρόεδρος των Πρασίνων στη Γερμανία έπειτα από πρόσκληση της αποκαλούμενης προέδρου της Βουλής, κ. Εκενόγλου…
… θα συναντηθεί με τον Ταλάτ και τον ψευδοπρωθυπουργό Σογέρ, θα παρακαθήσει σε επίσημα δείπνα, ενώ δεν θα επισκεφθεί την Κυπριακή Δημοκρατία.
Η κ. Ροτ υποστήριξε ότι σκοπός της επίσκεψής της είναι «να διαπιστώσει από κοντά τις συνέπειες της απομόνωσης»…» !!

Ασχολίαστον από την (πρασινισμένη, από το κακό της) μούρη μου.
Αναμένεται με ενδιαφέρον, όμως, ο σχολιασμός των εν Ελλάδι «Πρασίνων».