Στις 12 και 13 Ιανουαρίου του 1996, το Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του Συνασπισμού, οργανώνει διήμερο με θέμα: Σε Αναζήτηση Εξωτερικής Πολιτικής.
Ο τότε ευρωβουλευτής και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Συνασπισμού, Αλέκος Αλαβάνος, παρουσιάζει εισήγηση με τίτλο «Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΘΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ» !
Αντιγράφω από τα πρακτικά της συνάντησης, την κατάληξη της εισήγησης διατηρώντας την ορθογραφία και τη σύνταξη και τονίζοντας κάποια σημεία:
«Όμως φυσικά από την άλλη μεριά η Ελλάδα όπως όλοι, γιατί η Ελλάδα που δεν είναι ούτε ανάπηρη ούτε καθυστερημένη, να μην ασκήσει και αυτή τα δικαιώματά της, τις δυνατότητές της να χρησιμοποιήσει τους διεθνείς οργανισμούς σε όφελός της; Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα εδώ. Την υπόθεση της Ιταλίας με τη Σλοβενία. Η Ιταλία, έχει παγώσει τη συμφωνία σύνδεσης της Ε.Ε. με τη Σλοβενία για τον απλούστατο λόγο ότι ενδιαφέρεται για τις περιουσίες 52 μεγάλων οικογενειών στην Ιστρία, οι οποίες δεσμευτήκανε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από το καθεστώς Τίτο.
Η Ιταλία λέει: Δεν υπογράφω τη Συμφωνία Σύνδεσης, αν η Σλοβενία δεν αλλάξει το Σύνταγμά της και βάσει αυτής της αλλαγής του Συντάγματος δεν φέρει νέο νόμο περιουσιών. 52 οικογένειες. Εγώ δεν συμφωνώ με την Ιταλία προσωπικά, αλλά είναι ένα μάθημα για μας. Και όσοι από σας είστε διδάσκοντες, πρέπει κατά τη γνώμη μου, να γράψετε ένα παράδειγμα πρότυπο προς αποφυγήν, ένα παράδειγμα γελοιότητας στη διπλωματία μας, και αυτό είναι η συμφωνία που έδωσε η Ελλάδα για την Τ. Ε. (σ.σ. Τελωνειακή Ένωση) με την Τουρκία, χωρίς μάλιστα να ζητήσει ούτε έναν όρο από την Τουρκία. Είναι πρωτοφανές να συναλλάσσεσαι, να έχεις ανταγωνιστές να παραχωρείς, αυτό που ήταν το επίκεντρο της πολιτικής σου τόσα χρόνια –το πάγωμα των χρηματοδοτικών πρωτοκόλλων και της Τ.Ε. με την Τουρκία- χωρίς να ζητάς από την Τουρκία τίποτα. Από την Ε.Ε. ζητήσαμε τη διαδικασία ένταξης της Κύπρου, από την Τουρκία, δεν ζητήσαμε απολύτως τίποτα, ούτε καν μια αρχική δέσμευση ότι θα πάει στο Δικαστήριο της Χάγης η υφαλοκρηπίδα. Δεν ζητήσαμε αφού πάει πακέτο και το Κυπριακό, ούτε καν τη συναίνεση της Τουρκίας ότι δεν θα αντιτάξει κανένα πρόβλημα στην εισδοχή της Κύπρου στην Ε.Ε.
Πιστεύω επομένως ότι δεν πρέπει η δυνατότητα και η υποχρέωση που έχουμε να λειτουργούμε στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, να είναι οργανικό και δραστήριο στοιχείο της νέας πραγματικότητας η Ελλάδα, να μας κάνει να περιφρονήσουμε την ανάγκη στήριξης των εθνικών μας συμφερόντων. Την ανάγκη να αναδειχθεί εδώ η Αριστερά σε πρωταγωνιστικό στοιχείο, μακριά από σωβινιστικούς και στείρους εθνικισμούς, αλλά να είναι η γνήσια πατριωτική δύναμη, εθνική δύναμη του 21ου αιώνα. «
Οι συγκρίσεις με τις σημερινές τοποθετήσεις του ΣΥΝ και του ίδιου του Αλαβάνου και οι συνακόλουθες διαπιστώσεις, δικές σας.
Με βάση αυτήν τη δημοσίευση -αλλά και παρόμοιες σε άλλα ιστολόγια, με θέσεις που διατύπωνε ο κ. Αλαβάνος πριν γίνει Πρόεδρος του ΣΥΝ, οι οποίες είναι η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με τη σημερινή του πολιτική πρακτική- εγώ, απλώς, θέλω να επαναλάβω το ερώτημα:
Έξακολουθεί ο κ. Αλαβάνος να υποστηρίζει αυτά που υποστήριζε πριν από 4, 5 ή 10 χρόνια; Αν ναι, πώς πραγματοποιεί τα πιστεύω του από την θέση του Προέδρου του ΣΥΝ; Αν όχι, πράγμα απολύτως θεμιτό, πότε έκανε τη δημόσια αυτοκριτική του για αυτές τις «λανθασμένες» τοποθετήσεις του άμεσου παρελθόντος του ή πότε επισήμανε δημόσια τους παράγοντες που άλλαξαν και τον έκαναν να αλλάξει κι αυτός γνώμη και ιδέες;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, που τίθενται από πολύ κόσμο που είχε συνεργαστεί στο παρελθόν μαζί του, αποτυπώνουν την κόκκινη γραμμή που χωρίζει το αριστερό πολιτικό ήθος από την κοινή πολιτική απατεωνιά…
Ετικέτες: Αριστερά, Αλαβάνος, Συνασπισμός
Το ιστολόγιο του έξ' από δώ 
23 Οκτωβρίου, 2007 στο 3:54 μμ
Απαντάς μόνος σου στο τέλος. Ανεξάρτητα από το τί πιστεύει κανείς για την μία ή την άλλη άποψη, ο αριβισμός είναι ολοφάνερος.
23 Οκτωβρίου, 2007 στο 6:20 μμ
Μήπως είναι αυτό που ονομάζεται κωλοτούμπα;
23 Οκτωβρίου, 2007 στο 6:32 μμ
Κωλοτούμπα; ΝΑΙ!
Τελικά, χρειαζόμαστε έναν θάλαμο φυσαλίδων για να καταγράφουμε τις… υπο-πολιτικές τροχιές [=κωλοτούμπες] αυτών των σωματιδίων…
23 Οκτωβρίου, 2007 στο 8:26 μμ
Και μια και το φερε ο λόγος, απολαυστικό δημοσίευμα για το νέο άρθρο-κατόρθωμα που δημοσιεύτηκε στην «αντι-νεοφιλελεύθερη» ΑΥΓΗ!
23 Οκτωβρίου, 2007 στο 9:30 μμ
Σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το όνομα, αποφάνθηκε κάποτε ο δεινόσαυρος της ελληνικής πολιτικής ζωής, αναφερόμενος στο σκοπιανό. Δέκα χρόνια μετά, ο Αλαβάνος θα επιθυμούσε το ίδιο και για τις πολιτικές του τοποθετήσεις, αυτές τις προ της αναλήψεως των προεδρικών του καθηκόντων. Θα ‘θελε…
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 12:00 πμ
πιστεύω ότι το ορθόν είναι η καταχώρηση του σωματιδίου Αλαβάνος στο τομέα της Πυρηνικής Φυσικής διότι παρουσιάζει οβιδιακές μεταμορφώσεις , αδράνεια Κνίτη, δράση χουλιγκάνου.
θα τον λέμε απλά Σωματίδιο Αλαβάνος. εμείς τον ανακαλύψαμε 😉
όπως και τη Λένα μας.
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 12:42 πμ
Γιατί αυτό πρέπει να ακουσθεί…
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 9:55 πμ
@ εκασταχού
Ευχαριστούμε για το λαυράκι που ξετρύπωσες 🙂
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 9:58 πμ
Χωρίς να επιθυμώ να σχολιάσω την ουσία του θέματος, έχω τις εξής απορίες. Η διεθνής πολιτική κατάσταση σήμερα είναι ακριβώς η ίδια που ήταν πριν 12 χρόνια; Δεν έχει τίποτε μεταβληθεί στο μεταξύ (εισβολή των Αμερικανων στο Ιρακ ας πούμε); Είναι λογικό σήμερα να ασκείς πολιτική με όρους του χθές; Είναι κωλοτούμπα η προσαρμογή της πολιτικής πράξης στις μεταβαλλόμενες αντικειμενικές συνθήκες;
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 10:24 πμ
@ Vrennus
Νομίζω ότι είναι κατανοητό από το κείμενο πως ουσία δεν είναι η στάση στο τάδε ή δείνα γεγονός, αλλά ο τρόπος άσκησης της εξωτερικής πολιτικής. Τότε, ο Αλαβάνος, πρότεινε μια μετρημένη αλλά σθεναρή εξωτερική πολιτική. Σήμερα, είναι ο άρχων του χωρίς όρια συμβιβασμού, στα πάντα! Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι επί της ουσίας από το 1996 που να δικαιολογεί υιοθέτηση όλων όσων τότε κατέκρινε. Υπάρχουν, μάλιστα, κείμενά του στα οποία υποστηρίζει ακριβώς τα ίδια μέχρι και λίγο πριν εκλεγεί Πρόεδρος του ΣΥΝ, δηλαδή πριν από 3-4 χρόνια και όχι 12. Αλήθεια πιστεύεις ότι θα μπορούσε σήμερα να βγεί και να πει: «Την ανάγκη να αναδειχθεί εδώ η Αριστερά σε πρωταγωνιστικό στοιχείο, μακριά από σωβινιστικούς και στείρους εθνικισμούς, αλλά να είναι η γνήσια πατριωτική δύναμη, εθνική δύναμη του 21ου αιώνα. “; Ούτε με σφαίρες! Αυτό λέγεται αριβισμός και κωλοτούμπα! Και είναι κωλοτούμπα διότι δεν είναι πρωτοετής φοιτητής να αλλάζει γνώμη στο τρίτο έτος! Είναι πολιτικός ηγέτης και μάλιστα της Αριστεράς. Που σημαίνει ότι πολιτικά και ιδεολογικά «παπατζηλίκια» δεν δικαιολογούνται. Η αλλαγή θέσης και στάσης απέναντι σε κρίσιμα ζητήματα πρέπει να αιτιολογείται δημόσια και φανερά και όχι εκ των πεπραγμένων. Όταν όμως θέλεις να ψαρεύεις σε θολά νερά το τολμάς κι αυτό! Αυτό δεν είναι, όμως, ούτε ριζοσπαστικό ούτε αριστερό ήθος! Το χειρότερο είναι πως όσους υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα αυτά που έλεγε και ο ίδιος πριν 2-3 χρόνια, βάζει τον Φίλη στην «Αυγή» να τους βρίζει «φαιοκόκκινους»!
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 1:12 μμ
Πολὺ καλὸ τὸ ἄρθρο.Εἶναι καταπληκτικὸ ὅταν μπορεῖ νὰ γίνεται ἄντιληπτὸ τὸ φαινόμενο τὴς πνευματικὴς σῦψης καὶ διάλυσης ποὺ μαστίζει τὰ ἀνδράποδα τῆς πολιτικῆς.Καὶ μετά ἄναρωτιὲται κανεῖς πως ὁ Λαὸς εἶναι σ΄αὐτὰ τὰ χάλια.Πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ;
Τὸ ψάρι μυρίζει ἀπ΄τὸ κεφάλι
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 2:49 μμ
Στην Κόκκινη Πιπεριά αναδημοσιεύεται ένα άρθρο της Βασιλείας Παπαρήγα από τον Ριζοσπάστη της Τετάρτης για τις παρελάσεις, τον όρκο στη Βουλή , το βιβλίο της Ιστορίας και την στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ένα απολαυστικό κείμενο εξαιρετικής ενάργειας. Μην το χάσετε…
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 5:46 μμ
Ευχαριστώ Εξαπδώ για την διαφήμιση. Οντως το κείμενο της σ. Βασιλείας είναι πολύ καλό… Αλλά σαν του… Αλαβάνου δεν είναι… χι, χι, χι
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 9:08 μμ
Μπα, δεν ήξερα ότι κάνoυν παρέλαση στο Deree. Πότε κάνουν, στις 4 Ιoυλίου;
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 9:53 μμ
@ Vrennus
Και περίμενα, δεν θα βρεθεί κανείς να το πετάξει; 🙂
24 Οκτωβρίου, 2007 στο 10:00 μμ
Ο Αλαβάνος κάποτε, όπως όλοι λίγο πολύ ξέρετε, ήτανε από τους πιο «δικούς μας» πριν μερικά χρόνια. Θυμάστε που τον ξεφώνιζε ο Μπίστης (πριν εγκαταλείψει τον Συν) ως «εθνικιστή»;
Θα υπάρχουν και άλλα τέτοια μαργατιράρια.
Ψάξτε παίδες παντού!
25 Οκτωβρίου, 2007 στο 1:33 πμ
Τώρα ρε σεις παιδιά, δεν εννοώ που είναι το πρόβλημα. Οτι τότε ο συν είχε αυτες τις απόψεις ή ότι δεν έκανε αυτοκριτική, που είχε αυτές τις απόψεις που δεν έχει σήμερα;
Δηλαδή, θέλω να πώ και να ρωτήσω, η αυτοκριτική σας μάρανε;;
Ασε, που αν κάθε φορά που ένα κόμα αλλάζει θέση για το ένα η το άλλο ζήτημα, έβγαινε να κάνει αυτοκριτική, θα καταντούσε ένα πρώτης γραμμής θέατρο.
Η μιλάμε για θέατρα ή για κόματα.
Και συ μωρέ
@ Vrenus,
γιατί τα βάζεις με το κορίτσι, επειδή τελείωσε το τυρί.
Ε καλά, ο καθείς και οι ικανότητές του.
Είπαμε να θάβουμε την «αριστερά», αλλά για τις δεξιές της θέσεις. Αλλά, έτσι όπως πάμε στο τέλος, θα ξεχάσουμε να συζητάμε και θα θάβουμε αβέρτα – κουβέρτα.
Γιατί δεν έκανε αυτοκριτική, αν όμως είχε κάνει αυτοκριτική θα καυτιριάζαμε το τρόπο που το έκανε, γιατί το έκανε, τι κρύβεται απο πίσω, και τέτοια διάφορα.
25 Οκτωβρίου, 2007 στο 3:00 πμ
Πολύ καλό το άρθρο της νεαράς. Και περιέχει αρκετά στοιχεία , όπως τα περί παρελάσεων του Ελ.Α.Σ., τα οποία δεν γνωρίζαμε. Θα ήθελα, να σχολιάσω , όμως, το κάτωθι. Λέγει, λοιπόν, η αγαπητή μας Βασιλεία:
«Η ιστορία όμως συνεχίστηκε όταν από τη 17η του Σεπτέμβρη ήρθαμε αντιμέτωποι και με τη λογική της «ανοχής» διά χειρός ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος αίφνης ανακάλυψε την Αμερική, όταν κήρυξε ανένδοτο κατά της ορκωμοσίας. Για την ιστορία, το ΚΚΕ από την είσοδό του στη Βουλή το 1974 έχει κατακτήσει το δικαίωμα να μη μετέχει στη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας, με μια στάση αξιοπρέπειας, λεβεντιάς, χωρίς υστερίες και τυμπανοκρουσίες. Μια στάση που αναδεικνύει την άτεγκτη θέση του από κάθε θεοκρατικό θεσμό που κρατά το λαό δούλο της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά και το σεβασμό στο ατομικό δικαίωμα κάθε πολίτη να πιστεύει στο όποιο δόγμα.»
Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα και την επιλογή του ΚΚΕ απέναντι της Ορθοδοξίας. Ειδικότερα, και αυτό απευθύνεται και στην φιλτάτη Λιάνα, η ορκομωσία είναι ένας θεσμός αποβλητέος, και στα δικαστήρια και παντού («μη ομώσαι όλως»), διότι είναι και αμαρτωλός χριστιανικά και επισύρει «ποινές» από τους πνευματικούς πατέρες. Αλλά:
α)θεοκρατία είναι η εξουσία, το κράτος άλλως, του Θεού. Είχε υπάρξει, π.χ., σε μία περίοδο στην Παλαιά Διαθήκη, όταν δεν υπήρχε ουδείς κοσμικός άρχοντας πριν αιτήσει ο Λαός και δώσει ο Θεός. ΔΕΝ είναι ΚΛΗΡΙΚΟΚΡΑΤΊΑ( http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1), δηλ. παποκαισαρισμός στην ακραία του μορφή(βλ. Βατικανό). Άλλωστε, και αυτό πηγαίνει όχι μόνο -βέβαια- στην Βασιλεία, που έχει εξ άλλου γαλουχηθεί, ανατραφεί σε ένα φιλοσοφικοϋλιστικό και φοϋερμπαχικό(βλ. Μαρξ και τον μαρξιστή Λένιν) όσον αφορά τα πνευματικά θέματα περιβάλλον, αλλά σε όλους όσους δέχονται τα ρατσιοναλιστικά, δηλ. λογικοκρατικά κληροδοτήματα του Αστικού/ καπιταλιστικού Διαφωτισμού, ο παποκαισαρισμός ΠΟΤΈ δεν υπήρξε πρόβλημα της Ορθόδοξης Ανατολής, που δεν είναι Αγγλοσαξωνία που χρησιμοποίησε ως πρότυπο προς χωρικοχρονική επέκτασι για τις αναλύσεις του ο Μαρξ και, άρα, οι ακόλουθοι αυτού. Ο μαρξισμός -λενινισμός δεν πρέπει να εκφυλιστεί σε αυτό που λέει ο Μπερντιάγεφ μιλώντας για τον ΤΎΠΟ του μαρξιστή, δηλαδή σε ένα τυφλό αναμάσημα και συνομολογία κάποιων δογμάτων, διότι έχει πολλά θετικά στοιχεία και ηθικό υπόβαθρο… Δεν μπορούμε να μιλήσουμε ούτε για θεοκρατία ούτε για κληρικοκρατία εν προκειμένω, λοιπόν, καταλήγουμε. Αλλά, μπορούμε να μιλήσουμε, για μη- «άθρησκο κράτος», δηλαδή για κράτος που δεν σαρκώνει το αντικληρικαλιστικό ιδεώδες του αστικού διαφωτισμού, δηλ. έξοδο της Εκκλησίας από κάθε κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα(ανεξαρτήτως της βούλησης των λειτουργών του…). Αυτό είναι αληθές, αλλά απέχει παρασάγγες από την …θεοκρατία και, άρα, τον «θεοκρατικό θεσμό».,
β)Δεύτερον, αλήθεια κρατάει το λαό δούλο της καπιταλιστικής εξουσίας; Ο Μαρξ τι λέει επ’αυτού; Συμφωνεί; Ή μήπως θεωρεί, ότι κάθε γενικότερη θεώρηση, ιδεολογία, ή «θρησκεία», είναι φαντασιακό (απο)κύημα του ταραχώδους μυαλού του εργάτη λόγω της εκμετάλλευσης, που είναι το κεντρικό γεγονός της ζωής; Η οποία δεν πρόκειται ΠΟΤΈ να παρέλθει μέσα στον καπιταλισμό, αφού δεν είναι η βάση, αλλά το εποικοδόμημα η «υπερδομή» (και πολύ περισσότερο, με εξωτερικές, νομικές απαγορεύσεις) ; Μάλλον το δεύτερο. Αλλά, πέραν αυτού: ποιος είπε στην αγαπητή μας, ότι η Ορθοδοξία, αλλά ακόμη και όσοι ανατρέχουν, όπως λέει και ο Τσόμσκυ για τους «ρωμαιοκαθολικούς»- όπως ισχύει και για άλλους βέβαια- της «θεολογίας της απελευθέρωσης», στις ίδιες τις αυθεντικές χριστιανικές γραπτές παρακαταθήκες(π.χ. Ευαγγέλια), είναι υπέρ της …καπιταλιστικής εξουσίας και κατά της ριζοσπαστικής αλλαγής της κοινωνίας;!; Ο Χ. Καμάρα , π.χ., ενδεικτικά,»φωνη αυτών που δεν έχουν φωνή» κατά τον ίδιο, έγραφε, ότι πρέπει να αναδειχθεί η εγγενής διαφθορά του καπιταλισμού και η περιπτωσιακή του σοσιαλισμού… Όσο για τους Ορθοδόξους Αγίους, αλλά και αγωνιστές απλώς, δεν το συζητάμε καν: η φωνή τους ήταν ένα συνεχές σφυροκόπημα κατά της κοινωνικής ανισότητας και προέβλεπαν βίαιη άρσι της αδικίας εάν δεν υπάρξει οικειοθελής κοινωνικοποίηση των αγαθών και, εδικότερα, των παραγωγικών μέσων…
Εν πάση περιπτώσει…: πολύ ορθό και καλό το κείμενο και εύγε για την αναδημοσίευσιν (!!), παρά τα αστικοφωταδιστικά κλισέ… 🙂 Για αυτά , φταίει η «αναξιότητα των χριστιανών», καθώς και η άγνοιά τους και η αστοχριστιανική προπαγάνδα και φαρισαϊσμός, βασικά. Και δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλλίτερον, ιδίως τόσο αιφνίδια…
26 Οκτωβρίου, 2007 στο 8:25 πμ
Και μια πρόταση για αυθεντικό αντιμιλιταριστικό εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου από τον πάντα ευπροσάρμοστο στα κελεύσματα της εποχής greg.