Το ΚΚΕ αποφάσισε στο εντός των ημερών 18ο Συνέδριό του να αποκαταστήσει και να τοποθετήσει σε θέση περιωπής το πιο καταθλιπτικό φάντασμα της ιστορίας του «σοσιαλισμού του 20ου αιώνα», αυτό του Στάλιν. Η «φονταμενταλιστική» αυτή (επι)στροφή – αναμενόμενη σύμφωνα με τη γενικότερη στάση του κόμματος την τελευταία δεκαετία – σε μια εξιδανικευμένη ιδεολογική «καθαρότητα» και ένα ένδοξο σοσιαλιστικό «χαλιφάτο» μεταξύ των δεκαετιών του ‘30 και του ’50, κατά την ταπεινή μου γνώμη μπορεί να ερμηνευτεί μόνο με όρους οργανωσιακής θεωρίας και δημιουργίας ενοποιητικής ταυτότητας. Οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια πολιτικής και ιδεολογικής ερμηνείας είναι καταδικασμένη από χέρι. Εξάλλου, η οργανωσιακή επιβίωση και αναπαραγωγή είναι και αυτό μια πολιτική στρατηγική όταν γίνεται συντεταγμένα και με σχέδιο!
Όσο καταθλιπτική είναι, λοιπόν, η προσπάθεια της κομματικής γραφειοκρατίας να αποκαταστήσει το σταλινισμό, άλλο τόσο καταθλιπτική είναι και η προσπάθεια όλων των υπολοίπων να προχωρήσουν σε μια … «ευρεία» ιδεολογική αντιπαράθεση με το ΚΚΕ με αφορμή ακριβώς την αποκατάσταση της σταλινικής περιόδου! Η συζήτηση για τις ρίζες, τη φύση και τις επιπτώσεις της σταλινικής περιόδου έχει πραγματοποιηθεί και με το παραπάνω, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 (από το τροτσκιστικό ρεύμα ακόμη παλιότερα), σε περιόδους που αυτές οι αντιπαραθέσεις ήταν κρίσιμες για την ίδια την ιστορική πορεία και εξέλιξη ολόκληρων κινημάτων ακόμα και λαών. Το να μπαίνεις, σήμερα, με όλες τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία 20-25 χρόνια, σε μια τέτοια διαδικασία είναι σαν να παραβιάζεις ανοιχτές θύρες. Η «αντίθεση» στο σταλινισμό, σήμερα, έχει πιθανώς το ίδιο άρωμα φονταμενταλισμού με τη «θέση» του ΚΚΕ (για τους ειλικρινώς και εντίμως ποιούντες την κριτική) και σίγουρα μπόλικο άρωμα πολιτικού καιροσκοπισμού ακόμα και αδιαντροπιάς για τους υπόλοιπους – βλ. ΣΥΡΙΖΑ, δορυφορική του ΣΥΡΙΖΑ εξωκοινοβουλευτική αριστερά, μεγαλοδημοσιογράφοι των νταβατζήδων, κατεστημένοι διανοούμενοι «ευαίσθητοι» αποκλειστικώς σε ζητήματα «σταλινισμού», ακόμα και ο συνταξιούχος Βότσης ανακλήθηκε εξ εφεδρειών για να καταγγείλει, όταν στην «Ελευθεροτυπία» συνήθιζε να καταπίνει «καμήλες» (ΕΔΩ).
Το λυπηρό είναι ότι τη στιγμή που το σύμπαν καίγεται (ή ετοιμάζεται να καεί) η ελληνική αριστερά παίζει με σταλινικά και αντισταλινικά «πουκάμισα αδειανά», ένθεν κακείθεν… 😦
Υ.Γ. Να πω τη μαύρη μου αλήθεια καμιά φορά μπαίνω στον πειρασμό να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με πειράζει η σταλινική στροφή του ΚΚΕ. Εδώ που έχει καταντήσει η ελληνική αριστερά, τουλάχιστον ένα κομμάτι της νεολαίας θα απομακρυνθεί έστω και στρεβλά από τον κυρίαρχο μηδενισμό και θα «διαπαιδαγωγηθεί» γύρω από αξίες (οργανωμένη πάλη, θυσία για τον αγώνα, αγάπη για το λαό) ή ένδοξες ιστορικές στιγμές (‘40-‘44, ‘46-‘49, αντιφασιστική πάλη). Και ίσως να είναι εν τέλει καλύτερο από το να διαπαιδαγωγηθεί με το «σπάσε-κάψε-κλέψε» και μετά …Αγγλία για μεταπτυχιακό.
Από την άλλη, όμως, τι γίνεται αν «διαπαιδαγωγηθεί» και με το παπικό «αλάθητο» της κομματικής ηγεσίας, με τον χαφιεδισμό ως «σοσιαλιστικό καθήκον», την υστερία για τους «σαμποτέρ» ή την αναγκαιότητα των «στρατοπέδων αναμόρφωσης» (sic); Ίσως αυτές οι απάνθρωπες εκδηλώσεις του «σταλινισμού» να χάνουν την ισχύ τους εκτός του ιστορικού τους πλαισίου, εβδομήντα χρόνια μετά, και να αδυνατούν να αναπαραχθούν. Ίσως, όμως και όχι. Δεν ξέρω…
Ετικέτες: ΚΚΕ, Στάλιν, αντισταλινισμός
Το ιστολόγιο του έξ' από δώ 
11 Φεβρουαρίου, 2009 στο 11:42 μμ
Ακριβοδίκαιος και ειλικρινής ο σχολιασμός σου. Με προβλημάτισε…
Κρίμα για το Κ.Κ.Ε. μια τέτοια (άγονη) οπισθοδρόμηση. Κρίμα γιατί σε καιρούς χαλεπούς ακόμη και κάποιοι που δεν είμαστε μέλη του κόμματος, θα μπορούσαμε να συντονιστούμε μαζί του, στα δύσκολα…
Στον ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν θα πάμε φίλοι του Περισσού, όσο κι αν μας σπρώχνετε!
12 Φεβρουαρίου, 2009 στο 3:57 μμ
Υπόθεση Λαικού Μετώπου
Εδώ και πολλά χρόνια πλέον το ΚΚΕ σαν απάντηση για πάρα πολλά ζητήματα που προκύπτουν καλεί τον κόσμο να έρθει στις τάξης του και να το στηρίξουν, το ΚΚΕ μιλάει παράλληλα για κάποιο λαικό μέτωπο που πρέπει να φτιαχτει αλλά το αντιμετωπίζει μάλλον σαν ένα άλλοθι για τις συνεντεύξεις τύπου αφού εδώ και 10 χρόνια κανένας ακριβώς δεν έχει καταλάβει με ποιούς θα γίνει.
Μερικές φορές μιλάει για τις μεγάλες λαικές μάζες που αποτελέσουν το λαικό μέτωπο , τελικά δηλαδή (έτσι όπως το καταλαβαίνω) μιλάμε τελικά πάλι για στήριξη του ΚΚΕ απο τον λαό , αυτό όμως δεν λέγεται λαικό μέτωπο .
Κατά τα άλλα το λαικό μέτωπο μέχρι στιγμής έχει προσανατολιστεί μέχρι σήμερα σε συμμαχίες με αστούς τύπου Ζουράρη, Κανέλλη και τα υπολείματα του ΔΗΚΚΙ ( το οποίο αφού πρώτα πήγε στον Συριζα , προσφάτως διαλύθηκε και εντελώς μετα απο δικαστική απόφαση).
Ακόμα και οι απαντήσεις στην παρέμβαση του Ρούσση στον προσυνεδριακό αλλά και για τον πρόσφατο Δεκέμβρη , ήταν λειψές και πολλές φορές και μπακαλίστικες ( βλέπε ομιλία-απάντηση της Γ.Γ.).
Η πολιτική του ΚΚΕ πρέπει να εξηγήσει πειστικά γιατί αφού εδώ και 15 χρόνια έχει συγκεκριμένες θέσεις σε σχέση με την πολιτική συμμαχιών γιατί παραμένει καθηλωμένο στα ίδια ποσοστά χωρίς να φαίνεται ότι αυτό αλλάζει , προφανώς τα ποσοστά δεν είναι το μέτρο για να βγάλει τα συμπεράσματα του κανείς για ένα επαναστατικό κόμμα, αλλά και μέσα στην κοινωνία είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δεν συσπειρώνει ευρήτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.
Βεβαίως και υπάρχουν δυνατότητες συνεργασίας με άλλους πολιτικούς χώρους , με την μόνη διαφορά ότι αυτές δεν μπορεί να έιναι κεντρικές .
Σύντομα η λέξη σοσιαλισμός θα συζητίεται ξανά σε μεγάλες μερίδες του λαού , ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» τελείωσε το 1990, προφανώς αυτό το σύστημα ήταν αποτυχημένο ,για αυτό και οι λαοί που ζούσαν εκεί το στήριξαν απο λίγο έως ελάχιστα όταν κατέρεε.
Είναι επίσης σίγουρο ότι δεν υπάρχουν βρυκόλακες και αγγελάκια, ο Στάλιν ήταν απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών ιστορικών και δεδομένων (Ρωσία, α πόλεμος, αντεπανάσταση των «λευκών», καπιταλιστική περικύκλωση κ.λ.π. ) άρα με αυτή την έννοια κατά
12 Φεβρουαρίου, 2009 στο 7:46 μμ
Αγαπητέ
Ο Σοσσιαλισμός σταμάτησε (και επισήμως) το 1936.
Στις διαβόητες δίκες της Μόσχας όπου σχεδόν όλη γενιά του Μπολσεβικισμού στάλθηκε μυστικά ή επισήμως στο απόσπασμα.
Χαρακτηριστικά ένας από εισαγελλέας ήταν Μενσεβίκος και στην συνέχεια Αντε-παναστάτης. Ο κύριος δίκαζε τους..Μπολσεβίκους για προδοσία
Αυτό το αναμάσημα του «ένδοξου»(πόσο ένδοξο;) παρελθόντος, μάλλον δείχνει το πόσο μικρό αισθάνεται το κόμμα του ΛΑΟΥ μπροστά στις μελλοντικές εξελίξεις που έρχονται. Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. του φεύγει νεολαία και παράλληλα έχει αύξηση στις ψήφους των μικρο-αστών. Η διαστρωμάτωση της ελ.κοινωνίας ναι, έχει αλλάξει μετά την είσοδο των μεταναστών.Επί Σημίτη υπήρχε μια τάση οικονομικά αλλά και ιδεολογικά μικρο-αστικοποίησησης της κοινωνίας.
Αυτό δεν σημαίνει ιδεολογικές «εκπτώσεις» για να περιλάμβάνονται κομμάτια (τα οποία αρκετές φορές και αντιδραστικά είναι και αλληθωρίζουν κατά ΛΑΟΣ μεριά) στο κατάλογο των ψηφοφόρων. Και αντί να ακολουθούν το «τιμημένο», γίνεται το αντίστροφο.
Είναι τότε που η «μεταλλαξη» εργατικού-προλεταριακού σε μικροαστικό είναι γεγονός. Η δε ερχόμενη μεγάλη καπιταλιστική κρίση ιδεολογικά «ανεκμετάλλευτη» αφού δεν εξηγείται με τα μέτρα, τα σταθμά &τις συνήθειες των «μικρο-νοικοκυραίων»οπαδών.
12 Φεβρουαρίου, 2009 στο 11:15 μμ
Να προσθέσω κι εγώ έναν ακόμη προβληματισμό.
Με τη δημοτική ομάδα που έχουμε, αλλά πολύ περισσότερο με τις κινήσεις για λιθάνθρακα και Κορινθιακό συνεργάζομαι καλά έως πολύ καλά με ανθρώπους από: ΑΚ, ΚΟΕ, ΣΥΝ, ΚΚΕ μ-λ, ΚΚΕ, ΕΝΑΝΤΙΑ, ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. (εγώ δεν ανήκω κάπου συγκεκριμένα. Αλλεργικός είμαι με τις εξουσίες παντός είδους)
Παιδιά γνήσια, αγωνιστές οι περισσότεροι και κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει προσπαθήσει να καπελώσει δράσεις για να προβάλλει το φορέα του. Και κάθομαι και σκέφτομαι γιατί, ποιος ο λόγος, που πολλοί από εμάς τους κάτω να μπορούμε να δουλέψουμε μαζί, αλλά τα διάφορα «μαγαζιά» να έχουν άλλο προσανατολισμό και καθοδήγηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις θολούρες του και το ΚΚΕ με την αποστείρωσή του μην κολλήσει καμιά αρρώστια αν ανακατευτεί με άλλους, έχουν μεγάλες ευθύνες για όσα ζούμε. ΝΔ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και πάει λέγοντας. Μεγάλη κουβέντα άνοιξες με τον προβληματισμό σου…
ΥΓ: Στη δημοτική ομάδα, ο τοπικός ΣΥΝ είναι ο μεγαλύτερος πολέμιός μας (έχουν συνεργαστεί με ΠΑΣΟΚ και τους χαλάμε τη σούπα). Στα ενεργειακά (ευρύτερα γεωγραφικά όρια) μάς την πέφτει το ΚΚΕ γιατί συμμετέχουν ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ. Χέσε μέσα Πολυχρόνη…
14 Φεβρουαρίου, 2009 στο 8:34 πμ
@ περαστικός
Η τελευταία πρόταση είναι όλα τα λεφτά! 🙂
@ psuc
Ενδιαφέρον το ζήτημα που θίγεις αλλά δυστυχώς δεν το ολοκλήρωσες γιατί πρέπει να έχει κοπεί η τελευταία παράγραφος του σχολίου σου. Θα διαφωνήσω ελαφρώς για τα εκλογικά ποσοστά γιατί το ΚΚΕ εμφανίζει σταθερή άνοδο όλα τα τελευταία χρόνια.
@et-the telespaceman
Ας αφήσουμε την καραμέλα περί μικροαστικού ΚΚΕ. Αν υπάρχει σήμερα ένα κόμμα ή οργάνωση της ελληνικής αριστεράς που να έχει στοιχειώδη εργατική και αγροτική βάση, αυτό είναι το ΚΚΕ. (Σε παραπέμπω σε πρόσφατα δημοσιευμένες έρευνες που δείχνουν την ταξική και μορφωτική διαστρωμάτωση των κομμάτων.) Εκτός και αν την κριτική περί μικροαστισμού την ασκούν οργανώσεις ή κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτική, εσχάτως και αναρχικοί) με έντονο και κυρίαρχο το μεσοαστικό στοιχείο, οπότε καταλαβαίνω την …ταξική της διάσταση!
Επίσης τα περί εγκατάλειψης του ΚΚΕ από τη νεολαία, άλλα δείχνουν οι φοιτητικές εκλογές. Τέλος, δεν κατάλαβα, τι ενοούν οι διάφοροι «ταξικιστές», ότι σε μια χώρα με καθοριστικό το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό βάρος των μικρομεσαίων και μικροϊδιοκτητικών στρωμάτων από το ’50 και μετά, είναι προτιμότερο τα πληττόμενα μικροαστικά στρώματα να πάνε στο ΛΑΟΣ απ’ ότι στο ΚΚΕ; Θα τρελλαθούμε τελείως σε αυτή τη χώρα;;; Θα βόλευε πολύ διάφορους μεσοαστούληδες αριστερούς αυτό για να έχουν έναν αντίπαλο να «παίζουν», αλλά και μόνο σαν σκέψη είναι πολιτικά εγκληματική! Μακάρι να πάνε όλοι στο ΚΚΕ είναι ή άποψή μου! Όποιος θέλει δυνατή ακροδεξιά για να ‘χει να παίζει τον αριστερό, ας πάει να γραφτεί ο ίδιος στο ΛΑΟΣ. Δεν θα χαρίσουμε τα πλητόμενα στρώματα σε κανέναν φύρερ. Αυτό το μάθημα μας το ‘μαθε καλά η Ιστορία! Αν το ΚΚΕ το πιστεύει αυτό, τότε μπράβο του!
@Armonistas
Δυστυχώς! 😦
14 Φεβρουαρίου, 2009 στο 11:53 πμ
Θα σας έλεγα να διαβάσετε και για όσους το έχουν κάνει ήδη να ξαναδιαβάσουν το κείμενο των θεσέων (και για τα δύο θέματα) αλλά και τον προσυνεδριακό διάλογο-όλα αυτά μπορείται να τα βρείτε στη σελίδα του Ριζοσπάστη. Διότι έχω την εντύπωση οτι κάποιοι δεν τις διάβασαν τις θέσεις και βγάζουν λάθος συμπεράσματα!!!!Η Ελευθεροτυπία μπορεί να λέει ό,τι θέλει αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι έτσι όπως τα λέει τα πράγματα. Στο κείμενο για το σοσιαλισμό δε θα βρείτε καμία αποκατάσταση κανενός, θα βρείτε όμως πλευρές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που μέχρι τώρα δε έχουμ εξαναδεί. Πχ, ισχύει ή όχι ο νόμος της αξίας στο σοσιαλισμό και τι επιπτώσεις είχε αυτό. Πώς καθορίστηκε η πολιτική μισθών, πώς ξεπεράστηκαν αν ξεπεράστηκαν (που δεν ξέρω αν ξεπεράστηκαν ) οι εμπορευματικές σχέσεις, προχώρησσαν τη θεωρία ή έμειναν να αναπαράγουν τσιτάτα των κλασσικών κτλ κτλ κτλ. Το κείμενο δεν διεκδικεί τελικές απαντήσεις- δεν θα μπορούσε άλλωστε.Πιστεύω όμως ότι είναι ένα από τα μοναδικά κείμενα (με τις όποιες αδυναμίες του )που κάνει μια καλή προσπάθεια να θέσει επιτέλους τα ζητήματα σε μια σωστή βαση.
Ας ξαναδιαβάσουμε τα κείμενα για να μη μιλάμε στον αέρα!
ΥΓ. Εγώ προσωπικά διαβάζοντας το κείμενο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Στάλιν (μάλλον αν το θέσω καλύτερα επί εποχής ΣΤάλιν, γιατί δεν έπαιρνε μόνος του αποφάσεις) έκανε πολλές πατάτες, που είχαν μετέπειτα συνέπειες όπως πχ, που ψηφίστηκε το σύνταγμα του 1936 περι παλλαϊκού κράτους (μέγα λάθος), που υποστήριξε οτι ισχύει ο νόμος της αξίας στο σοσιαλισμό (μέγα λάθος), που αποφασίστηκε να διαλυθεί η Διεθνής το 1943 (μέγα λάθος) κτλ. Ποιά αποκατάσταση μου λέτε!εδώ ανατραπηκε το σύμπαν μου!
15 Φεβρουαρίου, 2009 στο 11:22 πμ
Αγαπητή παρτιζάνα καλημέρα!
Να είσαι βέβαιη ότι ο υποφαινόμενος έχει διαβάσει και τα δύο κείμενα πέραν της μιας φοράς! Επειδή αρνούμαι να μπω, όπως προείπα, στην ουσία των κειμένων, οφείλω να αναφέρω ότι είναι τουλάχιστον καλογραμμένα και κατανοητά.
Τώρα, τα περί «αποκατάστασης» δεν τα λέει μόνο η «Ελευθεροτυπία» (την οποία έχω κόψει εδώ και δύο χρόνια μετά από 20 χρόνια καθημερινής ανάγνωσης) αλλά και αρκετά μέλη του κόμματος, σχεδόν πανηγυρικά οι τελευταίοι. Μια διαδικτυακή βόλτα είναι αρκετή… Όμως, το δικό σου σχόλιο έχει ισχυρή δόση πρωτοτυπίας και το εννοώ!
16 Φεβρουαρίου, 2009 στο 3:26 μμ
Αν παρατηρήσεις πάντως στο διάλογο, τον οποιο εγω παρατήρησα επισταμένα, οι «αγιοποιητικές» αναφορές στο Στάλιν βρίσκονταν σε κείμενα που στερούνταν επιστημονικότητας και είχαν ολοφάνερη την εν θερμώ γραφή.. Ομοίως και τα λάβρα αντισταλινικά μανιφέστα.
Μην ξεχναμε οτι υπάρχει ακομα μια γενιά η οποία έζησε τα πραγματα εκεί και πιθανως δεν κουβαλάει μια απολύτως ψύχραιμη άποψη.
Η σταλινολογία πάντως είτε φίλια είτε εχθρευόμενη τον Τζουγκασβίλι αποκηρύσσεται ανοιχτα απο το κόμμα σε κάθε ευκαιρία ως αποπροσανατολιστική και για τούτο υπάρχουν επισης χιλιαδες φορες διατυπωμενες δηλωσεις στελεχών του κόμματος που επικυρώνουν αυτο που σου λέω!
Αντε καλό συνέδριο να χουμε!
16 Φεβρουαρίου, 2009 στο 6:33 μμ
Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε ένα μικροαστικό, λαϊκό& δυναμικό κόμμα, με επαναστατικές καταβολές που θα ήθελε να κρατηθεί απτην αφάνεια σε μία φανταστική χώρα. Αλλά είναι κολλημένο στα λάθη του παρελθόντος. Λάθη που οδήγησαν το άλλο Μεγάλο αδελφό του κόμμα στη διάλυση.
Πως θα μπορούσε να συντηρηθεί τώρα που ο Μεγάλο αδελφό του κόμμα δεν υπάρχει; Θα πρεπε να έχει – να βρει «άκρες».Το ζήτημα «ύπαρξης» ενός κομματικού μηχανισμού μπορεί να παρομοιαστεί με τον αγώνα επιβίωσης. Όλα επιτρέπονται για την επιβίωση έτσι δεν είναι; Ειδικά όταν ο μηχανισμός αυτός ανήκει στους ιδεολογικά”χαμένους”. Ειδικά όταν οι κομματικοί γραφειοκράτες του δεν ξέρουν άλλη δουλειά από τη δουλειά του κομματικού γραφειοκράτη. Και που μπορεί να πεταχτούν δίπλα, σε ένα μηχανισμό εξουσίας. Εκει που η αντίστοιχη θέση έχει ποιο πολλές απολαβές και η μάσα είναι σχεδόν σίγουρη. Σε εποχές επαναστατική άμπωτης, φιλελεύθερων αλλαγών, ο σώσων εαυτό, σωθείτο.
Πως θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του ένα τέτοιο κόμμα; Χρειάζεται κόσμο. Χρειάζονται στελέχη. Όλα αυτά χρειάζονται χρηματοδότηση. Αλλά από που; Ο χαμένος άντε να γίνει συμπαθής αλλά ποτέ δεν επικουρείται, Ο κόσμος πάει με τον νικητή. Κανείς δεν επενδύει έστω και μεσοπρόθεσμα σε μια «χαμένη» ιδέα .Προτιμά τον απτό διορισμό ή την επιδότηση από τον εκάστωτε μηχανισμό εξουσίας απ΄τον αμφίβολου εξέλιξης κόσμο τον ιδεών. Και καλά κάνει.
Το υποθετικό μικροαστικό κόμμα που θα ήθελε να κρατηθεί απτην αφάνεια χρειάζεται «άκρες». Αυτό είναι το κυρίαρχο κριτήριο ψήφου. Ειδικά μετά το «προσωρινό τέλος των ιδεολογιών του Φουκουγιάμα. Άνθρωποι που εργάζονται στις συνθήκες του ιδιωτικού τομέα δύσκολα κοινοιτοποιούνται, Με μια «χαλαρή» εργασία για να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στις διαδικασίες του κόμματος. Π.χ. μια θέση με λίγες ώρες δουλειά και καλή πληρωμή π.χ.σε Δημόσιο Τομέα λύνει κάποια άμεσα ζητήματα μελλών του λαϊκού κόμματος. Το ίδιο μια ωραία γενναιόδωρη δωρέα. Αλλά από πού μπορούν να έρθουν; Πως γίνονται όλα αυτά;
Το λαϊκο κόμμα πρέπει να δείξει ότι έχει δυνάμεις. Πως μπορεί να κατεβάσει συμπαγή κόσμο. Και όχι μόνο αυτό. Κάποιοι «κολλημένοι» έξω απτο κόμμα μπορεί δείχνουν συμπαγής αλλά είναι τρεις και ο κούκος, Χρειάζεται να είναι και ποσοτικά υπολογίσιμο. Αλλά πως να μαζευτεί ο κόσμος;
Το ένα πλεονέκτημα είναι οι παλιές επαναστατικές του καταβολές. Η εξάλειψη της αδικίας μαζί η ιδεολογία της τελικής νίκης. Την οποία παρουσιάζει όχι και με τόσο επιστημονικό αλλά με τον τρόπο παρουσιάζεται η Ημέρα της Κρίσης. Το δεύτερο η έκπτωση απτον Κομματικό Παράδεισο. Κανένα έλεος. Άμεσες διαγραφές ακόμα και σε μέλη με π.χ. 25-30 χρόνια. Σκληρός πυρήνας. Που σημαίνει ότι δεν αμφισβητούνται οι αποφάσεις. Που σημαίνει λιγότερη σκέψη-περισσότερη δράση περισσότερη υπακοή. Το ιδανικό του μικροαστού. Υπάρχει ένας κάποιος-κάτι που είτε λέγεται «Κεντρική Επιτροπή» είτε «Πατερούλης». Αυτοί ξέρoυν – αυτοί σκέπτονται.
Ας πούμε οτι συμβαίνει ένα «γεγονός» κοινοιτοποιεί αυθόρμητα το κόσμο έξω. Το κόμμα της ιστορίας μας έχει επαναστατικές καταβολές. Στην αρχή «σνομπάρει» το γεγονός, απλά το παρακολουθεί. Αν το «γεγονός» έχει διάρκεια, να μην μείνει πίσω και χαθούν οι ηρωικές δάφνες του παρελθόντος περνά στο δεύτερο στάδιο. Ασε που οι «δάφνες» πρέπει να ανανεώνονται γιατί χωρίς «δάφνες» δεν υπάρχει «στιφάδο». Το κόμμα μας βγαίνει ηρωικά μπροστά. Όχι ακριβώς «βγαίνει» μάλλον προσπαθεί να ελεγξει τα «πράγματα». Καποιοι κακαοήθεις λένε ότι προσπαθεί να τα καπελώσει. Αλλά θα μου πείτε..κακοήθεις.
Στο τρίτο βήμα έχουμε δύο ενδεχόμενα .Η το κόμμα καταφέρνει και ελέγχει τουλάχιστον ένα μέρος του «γεγονότος» ή δεν το ελέγχει. Στην πρώτη περίπτωση μένει μόνο& έρημο στο δρόμο σιγά σιγά εκφυλίζει το «γεγονός». Στη δεύτερη περίπτωση, κατεβάζει διασπαστικές προτάσεις, βλεπει «συνομοσίες» , τυχοδιωκτισμούς από τους άλλους. Γιατί όλα αυτά;
Oι «νοικοκυραίοι» – οι «οικογενειάρχες» (οι υπόλοιποι δεν έχουν οικογένεια αλλά σκυλιά – καναρίνια – γάτες) που πάνε όπου πάει ο άνεμος του εκάστωτε μηχανισμού εξουσίας, η σιωπηλή πλειοψηφία θέλουν «ηρεμία-τάξη», Τι να κάνουμε. Δεν είναι καιρός για πολλές διεκδικήσεις. Για χιονοπόλεμο ίσως. «Πάρτε ότι μπορείτε» λέει η γενική αρχή του κόμματος. Η ίδια που μιλούσε για «υπερβολές» του παρελθόντος. Πρέπει ο «νοικοκυραίος» να προσεγγιστεί από το «υπεύθυνο» «αξιόπιστο» κόμμα.
Και στις δύο περιπτώσεις(είτε ελέγχει ένα μέρος του «γεγονότος» είτε όχι) το κόμμα κάνει ένα μικρό deal τώρα που το «γεγονός» έφτασε σε limit-up. Καλές οι επαναστατικές καταβολές αλλά τα & τα “δικά του παιδιά” είναι άνεργα. Και το κόμμα θέλει χρηματοδότηση. Μια ωραία δωρεά π.χ. για τα αρχεία του υποθετικού κόμματος της υποθετικής χώρας από τον υποθετικό κρατικό κορβανά (λέμε τωρα), μια καλή αποζημείωση για το χασμουρητό στα λαϊκά έδρανα ή κάποιες φαινομενικά «παράταιρες» συμφωνίες σε τοπική αυτοδιοίκηση ή κάποιοι διορισμοί express από την «πίσω πόρτα» λύνουν την «κατάσταση»
Χωρίς «το ένα χέρι νίβει το άλλο» με τον εκάστωτε μηχανισμό εξουσίας τά προηγούμενα δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν. Όπως θα λέγαμε και διαλεκτικά το σύμβολο Κ μιας χρονικής περιόδου δεν είναι ίσο με το σύμβολο Κ μιας άλλης χρονικής περιόδου
Ευχαριστώ για την φιλοξενεία. Αύριο πάω να εισπράξω τα «μεσοαστικά» 400 € του ταμείου ανεργίας
16 Φεβρουαρίου, 2009 στο 8:33 μμ
κατά λάθος δεν ολοκληρώθηκε το προηγούμενο σχόλιο μου για να μην,,λοιπόν, λεώ πολλά, το ΚΚΕ εδώ και αρκετό καιρό μιλάει για το λαικό μέτωπο, όταν λοιπόν μιλάς για λαικό μέτωπο (και για κάθε μέτωπο ) δεν μπορείς να εννοείς την συμπαράταξη του λαού απλά με το ΚΚΕ , αυτό δεν είναι μέτωπο αυτό είναι κάλεσμα είτε για να σε ψηφίσουν σαν ΚΚΕ ,είτε για να ενταχθούν σε κάποια συνδικαλιστικό σχήμα ή άλλη οργάνωση που ελέγχεται απο το ΚΚΕ, αυτό είναι θεμιτό ,είναι λογικό , είναι αναγκαίο ,αλλά δεν είναι λαικό μέτωπο ,το λαικό μέτωπο φτιάχνεται απο διαφορετικές πολιτικές ομάδες με διαφορετικούς προσανατολισμούς, τα λαικά μέτωπα φτιάχνονται όταν πιστεύεις ότι είναι αναγκαία για τον λαό και το κίνημα και νομίζώ ότι το ΚΚΕ δεν έχει μια τέτοια αντίληψη.
Δεύτερον το ΚΚΕ εδώ και χρόνια έχει αχρηστεύσει και τα ίδια του τα μετωπικά σχήματα ΕΕΔΥΕ, Δημοκρατική Συσπείρωση, Δημοτικά Σχήματα κ.α. τα τελευταία παραπαίουν και αποτελούνται ουσιαστικά απο μέλη του ΚΚΕ με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα δύο πρώτα σχήματα, όσο αφορά τα δημοτικά σχήματα αν και δεν είναι ενιαία η εικόνα, σε μεγάλο βαθμό τα σχήματα αυτά λειτούργούν απο πάνω, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν εμπιστεύεται κανέναν άλλον εκτός απο αυτό που απόλυτα γνωρίζει και ελέγχει , αυτό όμως έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργεί σεχταριστικές λογικές.
Το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να παίξει θετικό ρόλο για την ανάπτυξη του κινήματος , αυτό δεν σημαίνει οτι δεν μπορεί να παραμείναι στάσιμο και να μην κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού.
Ο Συρίζα δεν είναι τίποτε άλλο απο δεκανίκι του συστήματος , τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουν μέσα τους εξαιρετικούς συναγωνιστές και τίμιους συντρόφους αλλά με συγκεκριμένες δυνατότητες και αντιλήψης, ο αναρχικός χώρος είναι απλά αναρχικός χώρος, το ότι υπάρχει αυτή η πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει-με αυτή την γνώση- να πορευτείς μαζί, σε συγκεκριμένες δράσεις με γνώση του που μπορείς να φτάσεις.
Το λαικά μέτωπα ενάντια στον φασισμό την δεκαετία του 1930 φτιάχτηκαν απο τους κομμουνιστές όχι με τα δεκανίκια του συστήματος αλλά με το ίδιο το σύστημα , συμπέρασμα ,το πότε θα κάνεις συμμαχίες ακόμα και με σοσιαλδημοκράτες, οπορτουνιστές ή ότιδήποτε άλλο είναι ήδη απαντήμενο απο την ιστορία , το ζήτημα είναι πότε (πότε δηλαδή κρίνεις ότι είναι αναγκαίο) και με ποιούς όρους.
Το κίνημα των αδεσμεύτων είταν μια συμμαχία σε επίπεδο μάλιστα ολόκληρων χωρών που οι κομμουνιστές αναπτύξαν συμμαχίες με καπιταλιστικά κράτη που είχαν μια σειρά απο προοδευτικά χαρακτηριστικά, Ινδονησία, Αιγυπτος κλπ
και επειδή το πήγα μακριά λέω ότι καταρχήν ότι στην διεκδίκηση για παράδειγμα ενός ελεύθερου χώρου το ΚΚΕ πρέπει να λειτουργεί μαζί με άλλες δυνάμεις ή τουλάχιστον να προσπαθεί , όλα αυτά που λέω δεν αναιρούν την πραγματικότητα όσο αφορά και τις άλλες δυνάμεις αλλά εμένα με ενδιαφέρει το ΚΚΕ, …Συναγωνιστικά
18 Φεβρουαρίου, 2009 στο 1:18 πμ
Βασίλη η εξ.αριστερά έχει..απόλα. Ναι οι δυνατότητες δεν είναι πολλές, αρκετοί απορροθήθηκαν από στον ΣΥΡΡΙΖΑ. Αρκετές από τις οργανώσεις της είναι κατουσίαν αυτο-αναφερόμενες ομάδες ως προς την κοινωνία.
Οι αναρχικοί – αντι-εξουσιαστές είναι κερδισμένοι
» Το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να παίξει θετικό ρόλο για την ανάπτυξη του κινήματος , αυτό δεν σημαίνει οτι δεν μπορεί να παραμείναι στάσιμο και να μην κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού. »
Καλλιεργείς αυταπάτες σύντροφε. Τι δουλειά έχουν οι μικρο-αστικές αντιλήψεις(Κανέλη) σε κομμουνιστικό κόμμα; Περιμένεις προκοπή; Τα μαθήματα του Δεκέμβρη δείχνουν ότι στην καλύτερη το ΚΚ θα είναι ουδέτερο αν όχι εχθρικό.
Θα συντάσσεται ακόμα και με το ΛΑΟΣ&τους «νοικοκυραίους». Το ΛΑΟΣ που μέχρι πριν λίγους μήνες έκανε αισχρή επίθεση στο ΚΚ. Μπράβο λοιπόν για το «χέρι-χέρι του ΚΚ με τον Καρατζαφέρη» και στη λογική του «καλύτερα να πάνε σε μας παρά στο ΛΑΟΣ». Καλά κάνουν και πάνε στο ΚΚ. Με ποιούς όρους; Η προλετραιοποίσηση των μικροαστών είναι κανόνας σε συνθήκες κρίσεων. Γιατί όμως η νοοτροπία-ιδεολογία να παραμένει κατ’άναγκη η ίδια; Γιατί το ΚΚ στην προσπάθεια να τους προσεταιριστεί βάζει μπόλικο νερό στο «σοσσιαλιστικό» κρασί; Ξεχνάνε ότι ο Μουσολίνι προσωποποιούσε το «πολίτευμα των μικροαστών»; Για να μην θυμήσουμε το ποιος πρωτοείπε το αντι-κομμουνιστικό «εδώ και τώρα» (όχι δεν ήταν ο Ανδρέας).
Οι συμμαχίες τα λαϊκα μέτωπα συμφωνώ ότι χρειάζεται προσοχή. Ειδικά στο πότε στο ποιους όρους. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές οι συμμαχίες με εθνο-απελευθερωτικούς – καπιταλιστές γυρνούσαν μπούμεραγκ. Βλέπε κάτι Ινδονησίες(1 εκ. κομμουνιστές «έφαγε» ο Σουχάρτο αφού προηγουμένως οι ηλίθιοι ΚΚ του έδωσαν μέχρι και τις .. κατοικίες των μελών τους), κάτι Κίνες(στην πρώτη φάση). Στην Αίγυπτο παρόλο που ο Νάσερ έκανε κατ-ανάγκη συμμαχία με την τότε Σοβιετική Ένωση, συνέχιζε να καταδίωκει τους κομμουνιστές. Και φυσικά δεν άλλαξε τις ισορροπίες στο εσωτερικό(π.χ. οι αξιωματικοί στο στρατό παρέμειναν μια πολύ «κλειστή» αντικομμουνιστική κάστα). Δεν θεωρείται τυχαίο ότι ο Παπαδόπουλος κολακεύονταν όταν τον προσφωνούσαν «Νάσερ».
Περί νεολαίας
Η νεολαία δεν σημαίνει (γενικώς και αορίστως) πως είναι «προοδευτική».Αυτό είναι μπαρούφα.Αλλά ένα μεγάλο μέρος της βλέπει τους δικούς του ότι δεν τα βγάζουν πέρα. Το μέλλον που της προσφέρεται είναι οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας για σχεδόν όλο τον εργασιακό βίο.Δηλαδή το «καθε πέρσυ και καλύτερα» Άσχετα των δεξιοτήτων που θα αποκτηθούν. Και που μετά από λίγο θα χρειαστεί να ξανα-αποκτηθούν καινούργιες. Και στην καινούργια «ειδικότητα» θα είναι ξανά αρχάριοι. Και θα ξανα-δουλεύουν με μισθούς αρχάριου. Το αιώνιο κυνήγι του Γάιδαρου με το Καρότο(ή της «δια βίου εκπαίδευσης» όπως το εννοεί ο G.(Amazon Kindle Endisson).Α.P.και οι συναυτώ της Σοσσιαλδημοκρατικής Διεθνούς
Και για΄αυτό εξεγείρεται.
Υπάρχει η γρήγορη διαδραστική ροή πληροφοριών του διαδικτύου. Κατάσταση που κανένα κόμμα «κλειστού» τυπου΄δεν μπορεί να ελέγχει. Το κόμμα μπορεί να λέει το Α ο νεος θα του αντιπαρατείνει το Β που κατέβασε από μία ιστοσελίδα. Και θα του φύγει αν η απάντηση δεν κριθεί ικανοποιητική.
Δεν κάνει εντύπωση που σε πρόσφατες διαδηλώσεις της νεολαίας του «κόμματος» υπήρχε η «υψηλή εποπτεία «του ΠΑΜΕ μακρυά από τον «κύριο» όγκο; Τι φοβάται; Μήπως «μολυνθούν» τα παιδιά του από καμιά εξω-κοινοβουλευτική αριστερή – αναρχική ή αντιεξουσιαστική «νόσο»;
18 Φεβρουαρίου, 2009 στο 9:00 πμ
@ psuc
Συμφωνώ στα πιο πολλά απ’ όσα λες.
@ et-the telespaceman
Η λεγόμενη εξωκοινοβουλευτική αριστερά (η οποία πλειστάκις έγινε κοινοβουλευτική σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο) δεν έχει κανένα μέλλον. Εκ των πραγμάτων θα συνθλιβεί -ήδη συνθλίβεται- ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, με περισσότερες πιθανότητες να απορροφηθεί πρακτικά από τον πρώτο. Υποθέτω ότι η πρόσφατη διερεύνηση συνεργασίας ΕΝΑΝΤΙΑ-ΜΕΡΑ είναι η τελευταία προσπάθεια πριν την οριστική προσχώρηση στην «κοινοβουλευτική». Ήδη, το πρώτο σχήμα αμφιταλαντευόταν σε αυτό το ενδεχόμενο, εδώ και καιρό.
Σε παρακαλώ, για άλλη μια φορά, πριν εκτοξεύσεις τις κατηγορίες περί μικροαστισμού στο ΚΚΕ, κι επειδή παρά το αντι-ΚΚΕ μένος σου φαίνεσαι ειλικρινής άνθρωπος, ρίξε μια ματιά δίπλα σου στον τόσο προσφιλή σου χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Στο σπίτι του κρεμασμένου…
Επειδή είχα οργανική σχέση με αυτόν τον χώρο, αυτό ακριβώς ήταν το στοιχείο του που δεν άντεξα ποτέ. Φανφαρονισμοί, πολυλογία, σκανδαλώδης άγνοια, δειλία όταν χρειαζόταν κότσια, πορεία-κατάληψη-πορεία-κατάληψη, νεαροί κατά φαντασίαν Λένιν και Τσε και στο πηλίκο μηδέν. Και μετά κανά μεταπτυχιακό, καμιά εργολαβία, κλπ, κλπ. Όχι φυσικά όλοι/ες – παντού υπάρχουν μια χαρά παιδιά, έντιμα και ειλικρινή, ακόμα και στο …ΣΥΡΙΖΑ 🙂 – αλλά σε αυτό το χώρο είδα την πιο τρομακτική διάσταση «απόψεων» – έργων που έχω δει οπουδήποτε αλλού και να είναι και ηθικά/πολιτικά νομιμοποιημένο! Όλα αυτά εμένα μου φαίνονταν και μου φαίνονται ο ορισμός του μικροαστισμού.
Παρεμπιπτόντως, η Κανέλη δεν είναι μικροαστή. Σκέτη αστή. Για όσους καταλαβαίνουν την διαφορά.
Τελειώνω με ένα σχόλιο του Ζ. Κ. Μισεά για τη «νεολαία», όπως το παραθέτει στο ιστολόγιό του ο προσφιλής Αφάσιος:
«Στην εποχή της νεανικής κουλτούρας πρέπει να υπενθυμίσουμε μια βασική κοινοτοπία: η νεολαία δεν ήταν ποτέ τάξη· είναι μια στιγμή της ζωής που έγινε αγορά.»
18 Φεβρουαρίου, 2009 στο 6:07 μμ
Δεν διάβασες καλά τα λίγα που έγραψα για εξ. Απόλα έχει ο μπαξές. Και τι μπαξές! Από ΟΑΚΚΕ(με τις διασκεδαστικές αναλύσεις περί ρωσόφιλου..Σημίτη – Καραμανλή), τον Γκαργκάνα της μέχρι ..ότι θες.
Γιαυτό έγραψα για αυτο-αναφερόμενους χώρους. Δεν «επικοινωνούν» με τους «απο-κάτω». Κάτι σαν «φιλολογικοί» σύλλογοι. Αυτό με τα κάποια «κωλόπαιδα» που με το πτυχίο αλλάζουν έχει διαπιστωθεί. Τα μεταπτυχιακά στην Αγγλία από μόνα τους δεν»δαιμονοποιούνται».
Σε άλλους να προσθέσεις και το έλλειμα «παραγωγής» σκέψης – ανάλυσης. γεγονότων. Το κάθε «σχήμα» πιάνεται από κάποιο «γεγονός» εξελίσσεται με βάση αυτό. Πιάνει κάποιους φοιτητές άντε και να πουλήσουν καμιά εφημερίδα σε εργατικά σωματεία. Και σε περιόδους άμπωτης ή τους φεύγει κόσμος ή διαλύεται. Και ξανά πάλι στον ίδιο κύκλο. Άλλα σχήματα έχουν να λύσουν ιδεολογικά ακόμα και οργανωτικά προγράμματα και συντηρούνται από την οικονομική δυνατότητα που έχουν κάποια από τα μέλη τους.
Για το σχήμα του Σπόρτιγκ έχω την εντύπωση ότι η εξ. μαζεύει τα «κομμάτια» της. Δεν είναι γνωστό αν έχει ή αν σκοπέυει να αποκτήσει πρόγραμμα δομή όραμα ή αντίθετα ένα στείρο «αντί». Το σχήμα των «αντί» δεν αρκεί. Χρειάζονται προτάσεις.
Σίγουρα εππηρεάστηκε & από το Αντι-Καπιταλιστικό του Μπενζασό.
Επιπρόσθετα ότι είναι μία προσπάθεια απόκρουσης της ΣΥΡΡΙΖΙΚΗΣ»απορρόφησης» στο χώρο της Εξ.Αριστεράς. Πιθανόν να κρατήσει μέχρι τις ευροεκλογές. Είδωμεν
Απτην άλλη αν δεν υπάρχουν άκρες -κυρίως με δημόσιο- δεν συγκεντρώνεται κόσμος. Επιπρόσθετα δεν μπορώ να μην παραθέσω τις προσπάθειες – τον αγώνα κάποιων π.χ. απέναντι στην «Μεταρρύθμιση» (-να πάρουμε κονδύλια από Ε.Ε.-)του Αρσένη.
(Παρένθεση Τώρα που τελείωσαν τα κονδύλια επιστροφή στα παλαιότερα σχήματα σε στυλ δεσμών-μας τελείωσε η «Μεταρρύθμιση»)
Την κατάσταση τον αγώνα ενάντια στην «Μεταρρύθμιση» την τράβηξε μια μικρή οργάνωση της εξ.αριστεράς
Για την νεολαία ισχύει ότι για το Λαό. Μια δεξαμένή που τα έχει όλα. Και δυνατότητες για το καλύτερο και το χειρότερο. Μεγάλη μερίδα της είναι περισσότερο μορφωμένη σε σχέση με την προηγούμενη γενιά αλλά χωρίς δυνατότητες εξέλιξεις έστω και στην ευτυχή κατάλληξη ενός μικροαστικού ονείρου. Και αυτό γιατί οι μικροαστοί σε συνθήκες κρίσης προλεταριοποιούνται.
Έγινε μια απλή διαπίστωση της μετάλλαξης σε σοσσιαλ-λαικιστικό. Που όταν ο λαίκισμός επικρατεί εύκολα μετατρέπεται σε φασισμό (με νοικοκυραίο πρόσωπο).
Ας πόυμε τα τελευταία δημοσιεύματα του Ριζοσπάστη που εν μέρει δικαιώνουν τα «παιδιά» του Λαού στύλ Κορκονέα(αυτο π.χ το κατάπτυστο άρθρο με το τηλεφώνημα)
Οι επιθέσεις σε ότι το ΚΚ δεν «ελέγχει» .Να θυμήσουμε ότι τα Σοβιέτ δεν τα δημιούργησαν οι μπολσεβίκοι;Ότι ο Λένιν έλεγε ότι παση θυσία πρέπει να μπούμε στα Συνδικάτα. Όχι το αντίθετο μπές στο συνδικάτο του κόμματος. ξέχωρα από την υπόλοιπη(χειρωνακτική-πνευματική) εργατική τάξη.
Το αυθόρμητο δεν καταδικάζεται. Είναι ο αναγκαίος όρος. Είμαστε μέσα στην κοινωνία όχι σε μια «κλειστότητα». Αλλά χωρίς διαδικασίες βάσης, χωρίς οργάνωση και χωρίς «ορίζοντα» (ιδεολογική δουλειά) το αυθόρμητο σταδιακά «εκφυλίζεται».
Το μένος για το «μη ελεγχόμενο» του ΚΚ φτάνει μέχρι το διαδίκτυο.Π.χ. η εξίσωση Indymedia=Soros.
(Λεπτομέρεια: Κατά την αντικαθεστωτική εξέγερση στην Oaxaca στο Μεξικό που ξεκίνησε από διαμαρτυρία δασκάλων, σκοτώθηκε ανταποκριτής του αμερικάνικου Indymedia. Λεπτομέρεια..).
Δεν εχουν διαβάσει ένα βιβλίο του Ποπεριστή(οπαδό του Καρλ Πόπερ μεγαλής μορφής-αν και αντίπαλος-στην φιλοσοφία της Επιστήμης) – ΑντιΜαρξιστή Soros
(Παρένθεση Το όνομα Soros διαβάζεται και ανάποδα. Μήπως κατά την κομματική «θρησκειολογία» είναι ο 666;).
Του Soros των ΜΚΟ(οι περισσότερες ελεγχόμενες όπως λέει κυνικά Brezinski καινυν σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Obama) – των «πολύχρωμων» επαναστάσεων. Απόψεις που δεν συμβαδίζουν με σχεδόν όλο τον κόσμο σε εξοκοινοβουλευτικό-αριστερό-αντιεξουσιαστικό χώρο.
(Παρένθεση Αν το «κόμμα» θέλει να διευρύνει τη βάση των κατα φαντασία»εχθρών», του προτείνω ως «φρέσκο» εχθρό το
indy.gr )
Αντίθετα παρατηρούμε ότι οι συνομοσιολογικές απόψεις του ΚΚ συμπίπτουν με τις λαίκίστικες εξάρσεις του «συμπληρωματικού» Λάος. Το «χέρι-χέρι με το Καρατζαφέρη» το είδαμε στην πράξη στα «Δεκεμβριανά» του 2008. Φαίνεται ότι με βάση την «θρησκειολογία» του κόμματος οι «προβοκάτωρες», οι 100 γνωστοί-άγνωστοι «εξαπλώθηκαν» σε:
Ουρουγουάη – Αργεντινή – Αγγλία – Ιρλανδία – Γερμανία – Γαλλία – Ολλανδία – Σουηδία – Φιλλανδία- Ισλανδία – Ισπανία – Λετονία – Λιθουανία – Ρωσία – ΗΠΑ – Καναδάς – Μεξικό(Γράμμα από τον «κουκουλοφόρο» Μάρκος) – Βενεζουέλα – Αυστρία – Σερβία – Σλοβενία – Κροατία – Σκόπια – μέχρι και την – Αίγυπτο – Τουρκία – Κατεχόμενα Κύπρου. Μήπως είναι κάτι εκατομμύρια;
Το «ότι το ΚΚ σέρνεται από τους μικροαστούς» το είπε εδώ και χρόνια αλήστου μνήμης πρώην ΚΚ. Β.Ραφαηλίδης. Μικροαστή είναι η Κανέλλη. Αυτούς εκπροσωπεί. Το εθνικο-πατριωτικό της «σθένος» συμπίπτει με αυτό του ΛΑΟΣ. Και μην πεις κανένας ότι το Λάος(το συμπαθέστατο κατα τα άλλα κράτος της Ν.Ασίας) δεν είναι μικρο-αστικό κόμμα η αλλιώς κόμμα των «νοικοκυραίων»..
Τελικά τι θέση έχει η Κανέλλη για τη «διπλή ανάπλαση» στο Βοτανικό; Γιατί ο Κακλαμάνης δίνει τα συγχαρητήριά του στο ΚΚ? Φταίει ο ΣΥΡΡΙΖΑ που αφήνει άνεργους τους εργάτες του Βωβού; Τα ίδια λέει και η ΟΑΚΚΕ στις διασκεδαστικές της εφημερίδες τοίχου..
21 Φεβρουαρίου, 2009 στο 7:32 μμ
Μόλις διαπίστωσα ότι κάποιος έκανε παραπομπή την παρούσα δημοσίευσή μου στο Indymedia (ΕΔΩ) για να αποδείξει ότι «υπάρχει κόσμος μέσα στο ΚΚΕ που προβληματίζεται» !!! Κάποιος, στη βιασύνη του να δείξει ότι γίνεται χαμός στο ΚΚΕ, χρησιμοποίησε τη δημοσίευσή μου για να τεκμηριώσει τα λεγόμενά του. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, θα πώ ότι το ΚΚΕ το έχω ψηφίσει σε αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις τα τελευταία 10 χρόνια για πολύ συγκεκριμέμους πολιτικούς λόγους. ΟΥΔΕΜΙΑ οργανωτική σχέση έχω ή είχα με το κόμμα και ιδεολογικά σε πολλά πράγματα βρισκόμαστε σε άντίθετες πορείες!! Βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους δεν μπορούν να χωρίσουν (πολιτικά) δυο (πολιτικών) γαιδουριών άχυρα! Μόνο πολιτικά απαίδευτοι και επηρμένοι «παντογνώστες» θα χρησιμοποιούσαν τη δημοσίευσή μου για να αποδείξουν ότι κάτι «τρέχει» στο ΚΚΕ. Λεβέντες βρείτε κανένα άλλο ιστολόγιο για να ικανοποιήσετε την καλπάζουσα φαντασία σας…
6 Απριλίου, 2009 στο 4:28 μμ
Η αφόρητη νέα Σταλινιάδα του ΚΚΕ
Για τις «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό»
Του Χρήστου Κεφαλή
Όταν η ιστορία μετατρέπεται σε καρικατούρα
Οι «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό», δημοσιευμένες για το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ολοκληρώνουν τη σύγχρονη διαδικασία σταλινοποίησής του, δρομολογημένη μετά τη διάσπαση του 1991. Με αυτές, το ΚΚΕ γυρίζει στην ιδεολογική-οργανωτική δομή που διαμόρφωσε από το Μεσοπόλεμο η ζαχαριαδική ηγεσία, με καταστροφικά για το κίνημα αποτελέσματα.
Θα ήταν λάθος, ωστόσο, να θεωρηθεί η εξέλιξη σαν μια αιφνίδια, ανεξήγητη σταλινική στροφή, προϊόν αυθαιρεσίας μερικών ιδεολογικών στελεχών, όπως έγινε από τον Γ. Ρούση στον διάλογο του ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα, ο σταλινισμός υπολάνθανε στο ΚΚΕ σε όλη τη μετασταλινική περίοδο, μετά την απομάκρυνση του Ζαχαριάδη το 1956. Το ότι οι ηγεσίες του δεν προέβησαν σε μια στοιχειώδη έστω, αντίστοιχη του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, κριτική του ανώμαλου καθεστώτος, των λαθών και αυθαιρεσιών του ζαχαριαδισμού, συνέτεινε να παραμείνουν σε ηγετικές θέσεις πολλά κορυφαία στελέχη του. Αν και μετέβαλαν κάπως την πρόσοψη, τα στελέχη αυτά έμειναν κατά βάθος πιστοί σταλινικοί. Διαρκώς αντιτάσσονταν σε μια ουσιώδη αυτοκριτική, που θα ανέλυε σε βάθος τα αίτια της ήττας του ΕΑΜ, καθώς θα εξέθετε και τις δικές τους ευθύνες. Φρόντιζαν δε να διατηρούν τις γραφειοκρατικές δομές και λογικές, αναβαπτισμένες στην κολυμβήθρα της δήθεν «μαρξιστικής-λενινιστικής» ορθοδοξίας μετά τη διάσπαση του 1968. Η αδυναμία της ομάδας των «ανανεωτικών» στη σύντομη παρουσία της στην ηγεσία να αντιμετωπίσει τα ανοικτά θέματα, έκανε δυνατή την επικράτηση της νεοσταλινικής ομάδας Παπαρήγα. Και αυτή, απελευθερωμένη, έδειξε τον αληθινό εαυτό της, αποκαλύπτοντας, αρχικά κάπως ντροπαλά και κατόπιν όλο και πιο ανοιχτά, το σταλινικό φορτίο του ΚΚΕ.
Απ’ αυτή την άποψη, οι «Θέσεις» της ΚΕ του ΚΚΕ αντανακλούν το στάδιο όπου η σταλινική ηγεσία αισθάνεται ότι έχει εδραιωθεί και μπορεί να δείξει πλέον ανενόχλητα την αθλιότητά της. Η προκλητικότητα της νέας «Σταλινιάδας» της σχετίζεται με τη βαθύτερη αίσθησή της πως, παρά την οργανωτική κυριαρχία της, εκπροσωπεί μια άποψη τελείως πλαστή, που διαψεύδεται από την ιστορία και θα ανατρέπεται καθημερινά από τις εξελίξεις. Έτσι σπεύδει να προλάβει την αποκάλυψη της χρεοκοπίας της, επιστρατεύοντας τα παλιά, δοκιμασμένα σταλινικά όπλα της ψευτιάς και της παραχάραξης, ώστε να περιχαρακώσει την κομματική βάση με την αποχαύνωση και το κατέβασμα των κριτηρίων της.
Αυτός είναι ο λόγος που οι «Θέσεις» δεν πρέπει να εξεταστούν μεμονωμένα, αλλά σε συνάρτηση με την όλη διαδικασία αναβίωσης του σταλινισμού στο ΚΚΕ. Εδώ εντάσσονται ιδιαίτερα η συνεχής εκθειαστική αρθρογραφία ηγετικών στελεχών του για τον Στάλιν, η έκδοση από τη Σύγχρονη Εποχή μιας πλατιάς σταλινικής φιλολογίας, περιλαμβανόμενων των «Απάντων» του Στάλιν και του βιβλίου του Μάρτενς «Μια άλλη ματιά στο Στάλιν», η υποκριτική αρθρογραφία των σταλινικών στελεχών επί Περεστρόικα και οι κατά καιρούς «αναλύσεις» του ΚΚΕ για την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μια τέτοια εξέταση – όχι δυνατή εδώ – είναι αναγκαία, ώστε να αποκαλυφθεί το γραφειοκρατικό, αντιμαρξιστικό περιεχόμενο της πολιτικής του ΚΚΕ, που συχνά μένει κρυφό στις επίσημες αερολογίες.
Συνολικά, οι «Θέσεις» του ΚΚΕ, είναι ένα θλιβερά πρόχειρο κατασκεύασμα, ένα συνονθύλευμα από «προκάτ» απολογητικές διακηρύξεις, ασυναρτησίες και προπαγανδιστικές αξιώσεις, πασαλειμμένες επιπόλαια με επιλεκτικά ή ψεύτικα «στοιχεία», ώστε να εξάγουν ταχυδακτυλουργικά τα επιθυμητά συμπεράσματα. Η ουσία, ή μάλλον η έλλειψη ουσίας τους, συνοψίζεται εύλογα στα εξής σημεία:
1.Ο Στάλιν ήταν ο συνεπής υπερασπιστής του σοσιαλισμού. Παρά κάποια επιμέρους λάθη ή ακρότητες, εξέφραζε τη σωστή γραμμή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ. Η σταλινική κολεκτιβοποίηση και οι συγκεντρωτικές διοικητικές μέθοδοί του ήταν ορόσημα στο δρόμο προς τον κομμουνισμό (Θέσεις 16,17,18).
2.Οι αντιπολιτευόμενες ομάδες των Τρότσκι, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Μπουχάριν εναντιώνονταν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Τελικά – διαβεβαιώνουν οι «Θέσεις», επαναλαμβάνοντας κατά γράμμα το επίσημο κατηγορητήριο στις Δίκες της Μόσχας – οι ηγέτες τους πέρασαν σε συνεργασία με τον εχθρό και έγιναν όργανα ξένων μυστικών υπηρεσιών. Το ίδιο – λένε – ισχύει για τους εκκαθαρισμένους ηγέτες του Κόκκινου Στρατού, όπως ο Τουχατσέφσκι (Θέση 16).
3.Οι σταλινικές εκκαθαρίσεις, αρχικά των «κουλάκων» και μετά του Κόμματος στα 1936-38, ήταν έτσι μια ιστορικά δικαιολογημένη άμυνα του σοσιαλισμού (Θέση 16).
4.Η εμπειρία της ΝΕΠ, με τις υποχωρήσεις της στον καπιταλισμό, δεν είχε καμιά γενικότερη σημασία για την προσέγγιση-οικοδόμηση του σοσιαλισμού (Θέση14).
5.Η εισαγωγή εμπορευματικών μορφών από το 20ό Συνέδριο και η κριτική στον Στάλιν ήταν η αφετηρία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που ολοκλήρωσε η Περεστρόικα (Θέσεις 11, 19, 20, 22).
Οι εκτιμήσεις αυτές «τεκμηριώνονται» στις «Θέσεις» με αναφορές αποκλειστικά σε σταλινικές πηγές, όπως έργα, άρθρα ή εισηγήσεις των Στάλιν, Μαλένκοφ, Ζντάνοφ και σύγχρονων σταλινικών. Χαρακτηριστικά, πέρα από μερικές γενικές αναφορές στον Μαρξ και τον Λένιν για εντελώς αφηρημένα θέματα στο πρώτο μέρος (Θέσεις 1-6), δεν γίνεται σχεδόν καμιά άλλη αναφορά στους κλασικούς του μαρξισμού. Δεν θα βρούμε λέξη σχετικά με τις απόψεις του Λένιν για τις προοπτικές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, διάσπαρτες σε όλα τα κείμενά του στα 1921-23, για να μην πούμε για τις κριτικές του στον Στάλιν, στη Διαθήκη του και αλλού. Αντίθετα, δεν λείπουν οι αναφορές σε αστικές πηγές όπως ο πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ Τζόζεφ Ντέιβις, στην αυθεντία του οποίου θεωρούν επαρκές να βασίσουν την εκτίμηση ότι οι Μπουχάριν και Τουχατσέφσκι βρίσκονταν «σε συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού» (Θέση 16, παρατήρηση 18). Η υποκρισία έρχεται έτσι να σκεπάσει τη συνειδητή πλαστογράφηση της ιστορίας και του μαρξισμού.
Ο ρόλος του σταλινισμού και η αντιπολίτευση Τρότσκι-Μπουχάριν
Μια έντιμη προσέγγιση της ιστορίας θα έδειχνε στο ΚΚΕ ότι ο σταλινισμός δεν ήταν διόλου «το συνεπές ρεύμα της μαρξιστικής διανόησης και πολιτικής», όπως γελοιωδώς τον αποκαλούν (Θέση 17). Ο Στάλιν εξέφραζε τους ημιμαθείς γραφειοκράτες του μηχανισμού, που δεν έπαιξαν κανένα ουσιαστικό ρόλο στην Οκτωβριανή Επανάσταση, εκμεταλλευόμενοι αργότερα τις περιστάσεις για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Από ταξική άποψη, ο σταλινισμός ήταν έτσι ένα ρεύμα μικροαστικό και εχθρικό στο μαρξισμό, εκφραστής του γραφειοκρατικού παρασιτισμού στην επανάσταση, έστω και αν για λόγους νομιμοποίησης περιβαλλόταν τα άμφια της «λενινιστικής ορθοδοξίας».
Οι καταστροφικές πρακτικές του σταλινισμού, αλλά και τα θεωρητικά σχήματά του, απορρέουν από τη φύση και το ρόλο του ως παρασίτου της επανάστασης. Στην ίδια την ΕΣΣΔ, η βίαιη κολεκτιβοποίηση ήταν ένας τυχοδιωκτισμός της σταλινικής ηγεσίας, που δεν αποσκοπούσε στη σοσιαλιστική αναμόρφωση της γεωργίας (για την οποία έλειπε η τεχνική βάση), αλλά πρώτιστα στην εδραίωση της εξουσίας και των προνομίων των γραφειοκρατών, με τον σφετερισμό του αγροτικού πλεονάσματος. Αυτό κόστισε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές με το λιμό του 1929-31, υποσκάπτοντας μακροχρόνια τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, αφού οι αγρότες στερήθηκαν κάθε κίνητρο να παράγουν. Η εξόντωση της παλιάς μπολσεβίκικης ηγεσίας στις Δίκες του 1936-38, αλλά και εκατοντάδων χιλιάδων απλών κομμουνιστών και αθώων πολιτών, που εκτελέστηκαν ή οδηγήθηκαν στα κάτεργα της Σιβηρίας, εξηγείται από την ανάγκη του Στάλιν και των συνεργατών του για κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, ώστε να αποποιηθούν τις δικές τους ευθύνες για την αποτυχία της κολεκτιβοποίησης. Αυτό εξυπηρετούσαν οι κατηγορίες περί σαμποτέρ, πρακτόρων, κ.λπ., και οι εκμαιευμένες με φριχτά βασανιστήρια ομολογίες. Ταυτόχρονα, άνοιγε έτσι ο δρόμος στους σταλινικούς αριβίστες για υψηλές κομματικές θέσεις. Αυτές οι ενέργειες, που αν διαφέρουν σε κάτι από τους διωγμούς των κομμουνιστών στο δυτικό κόσμο είναι μόνο επί το χειρότερο, στον μακιαβελικό κυνισμό τους, κόστισαν νέες εκατόμβες με την απροετοίμαστη κατάσταση της ΕΣΣΔ και τους ερασιτεχνισμούς του Στάλιν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι καθοδηγητές τους, οι διάφοροι Μπέρια, Γιέζοφ, Βισίνσκι, συναγωνίζονται σε απάτη και διαστροφή τους δήμιους του Χίτλερ. Ο απροσμέτρητος εκχυδαϊσμός της μαρξιστικής σκέψης, με την εγχειριδιακή τυποποίηση και τις εφιαλτικές απολογίες για πραγμάτωση του κομμουνισμού με ενδυνάμωση του κράτους σε καθεστώς ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, οι μαζικοί διωγμοί ενάντια στη διανόηση, με την ανακήρυξη ολόκληρων επιστημών (κβαντική θεωρία, γενετική) ως «ιδεαλιστικών», την εξόντωση μεγάλων επιστημόνων και καλλιτεχνών, την ανάδειξη τσαρλατάνων όπως ο Λυσένκο και το χαμήλωμα της καλλιτεχνικής παραγωγής σε μια φτηνή προπαγάνδα και απολογητική του δεσποτικού καθεστώτος, ήταν αναγκαίο συμπλήρωμα των σταλινικών πρακτικών. Όλα αυτά τα προσπερνούν οι «Θέσεις» με την παρήγορη διαπίστωση ότι ίσως έγιναν μερικές «αδικίες» ή «ακρότητες».
Απέναντι στο σταλινικό εκφυλισμό, οι ομάδες των Τρότσκι και Μπουχάριν εξέφραζαν μια θετική κατεύθυνση υπεράσπισης του έργου του Οκτώβρη. Ο Τρότσκι επέκρινε τη σταλινική καταστροφή της Κινεζικής Επανάστασης στα 1925-27, μοντέλο των μετέπειτα χειρισμών σε Ισπανία, Ελλάδα, και τη σταλινική πολιτική του σοσιαλφασισμού, που άνοιξε το δρόμο στο Χίτλερ. Σε αυτές αντέταξε την σωστή επαναστατική τακτική, διασώζοντας την τιμή του κομμουνιστικού κινήματος. Ο ίδιος έθεσε τις βάσεις ανάλυσης του γραφειοκρατικού φαινομένου, τονίζοντας παράλληλα την ανάγκη υπεράσπισης των σοσιαλιστικών θεμελίων της ΕΣΣΔ. Ο Μπουχάριν είχε καίρια συμβολή στην πολιτιστική αναμόρφωση στην ΕΣΣΔ στα 1920-30, πριν ανακοπεί από το σταλινισμό.
Στις θέσεις των Τρότσκι και Μπουχάριν υπήρχαν ασφαλώς λάθη. Εδώ μπορεί να αναφερθούν οι ασάφειες του Τρότσκι σχετικά με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ, την οποία δεν αρνιόταν διόλου συνολικά, αλλά δεν προσδιόριζε επακριβώς τα όρια και τις δυνατότητές της. Τα λάθη αυτά μπορεί, ωστόσο, να κριτικαριστούν μόνο ξεκινώντας από μια αναγνώριση του θετικού ιστορικού ρόλου τους και απόρριψη των σταλινικών συκοφαντιών.
Οι εκτιμήσεις των «Θέσεων» ότι οι Τρότσκι, Μπουχάριν, Ζινόβιεφ, κ.ά., «μπήκαν επικεφαλής οπορτουνιστικών ρευμάτων» και έφτασαν «να περάσουν με την αντεπανάσταση» (Θέση 16), είναι δόλιες και εμπαθείς. Όταν δε τεκμηριώνονται με αναφορές στον Αμερικανό πρεσβευτή Ντέιβις (που κατά τα άλλα εκθείαζε τον Στάλιν για την εγκατάλειψη της μπολσεβίκικης παράδοσης) και τον Μάρτενς (που αποδίδει την κριτική του Λένιν στον Στάλιν σε «ψυχικές διαταραχές» του Λένιν), δεν μπορεί παρά να προκαλούν αποστροφή σε κάθε σκεπτόμενο αγωνιστή. Στην πράξη, οι επιθέσεις αυτές στοχεύουν τον ίδιο τον Οκτώβρη και τους μαρξιστές κλασικούς, που οι δογματιστές βαθύτερα απεχθάνονται, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι ατιμάζουν το ιστορικό έργο τους.
Ο Τρότσκι, ο Μπουχάριν και οι άλλοι εκκαθαρισμένοι Μπολσεβίκοι καθοδήγησαν επάξια την πρώτη μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση, την οποία υπεράσπιζαν ως το θάνατό τους. Ο Μπουχάριν έγραψε τα καλύτερα μαρξιστικά έργα του, πολεμικές στο φασισμό, φιλοσοφικά γραπτά και την αυτοβιογραφία του, φυλακισμένος πριν την εκτέλεσή του. Σε ένα συγκλονιστικό γράμμα του στη σύζυγό του Άννα Λάρινα, παραμονές της δίκης του, τόνιζε: «Να θυμάσαι ότι ο μεγάλος σκοπός της ΕΣΣΔ συνεχίζεται, και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Οι προσωπικές μοίρες είναι παροδικές και ασήμαντες σε σύγκριση» (Έ. Σίχαν, «Τα τελευταία γραπτά του Μπουχάριν», Σπάρτακος, τεύχ. 89, σελ. 85). Πώς μπορούσε να τα κάνει αυτά ο Μπουχάριν και να είναι υποχείριο ξένων μυστικών υπηρεσιών, παραμένει μυστικό των θλιβερών ινστρουχτόρων του ΚΚΕ, που δεν κρίνουν σκόπιμο να μας το αποκαλύψουν.
Στο ΚΚΕ, από την άλλη, δεν καθοδήγησαν ποτέ καμιά νικηφόρα επανάσταση. Αντίθετα – για να αναφέρουμε μόνο κάτι παγκοίνως γνωστό – παρέδωσαν το Εαμικό Κίνημα με τη συμφωνία της Βάρκιζας και αποκήρυξαν τον Άρη Βελουχιώτη, που υπεράσπισε τους αγωνιστές με την επαναστατική στάση του. Όσο για την τωρινή του ηγεσία, το μόνο που έχει να επιδείξει είναι οι έπαινοι του Καραμανλή και του Καρατζαφέρη, για την καχυποψία της απέναντι στην εξέγερση της νεολαίας. Γι’ αυτό και μόνο θα όφειλαν να είναι πιο σεμνοί στις εκτιμήσεις τους.
ΝΕΠ και Περεστρόικα
Για τη ΝΕΠ, οι «Θέσεις» βεβαιώνουν: «Η πραγματοποίηση ελιγμών και προσωρινών υποχωρήσεων απέναντι στις καπιταλιστικές σχέσεις… δεν αποτελεί νομοτελειακό χαρακτηριστικό… της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Είναι λαθροχειρία η αξιοποίηση της ΝΕΠ για τη δικαιολογία του ιστορικού πισωγυρίσματος από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό… που πραγματοποιήθηκε με την πολιτική της περεστρόικα» (Θέση 14).
Πρόκειται για μια εξαιρετικά παραπλανητική διακήρυξη, εφόσον κάτι γενικά αληθινό αξιοποιείται για να συσκοτιστεί το ποιες συγκεκριμένες συνθήκες κάνουν αναγκαίες τέτοιες υποχωρήσεις. Πραγματικά, το ότι μια πολιτική τύπου ΝΕΠ δεν θα χρειαστεί κατά τη σοσιαλιστική μετάβαση σε μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα όπως οι ΗΠΑ, δεν αναιρεί ότι μια τέτοια πολιτική επιβαλλόταν μακροχρόνια σε καθυστερημένες χώρες όπως η ΕΣΣΔ. Ο Λένιν τόνιζε αδιάλειπτα την ανταπόκρισή της σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες.
Στις αναλύσεις του, ο Λένιν βεβαίωνε πως αυτό που έκανε τη ΝΕΠ αναγκαία δεν ήταν οι καταστροφές του εμφυλίου, μα κυρίως η έλλειψη της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και η πολιτιστική καθυστέρηση στην ΕΣΣΔ. Αυτό καθιστούσε μάταιη κάθε προσπάθεια άμεσης μετάβασης στο σοσιαλισμό, επιβάλλοντας μια βαθμιαία προσέγγιση, μέσα από την ατομική υποκίνηση, με την οικονομική ιδιοσυντήρηση των επιχειρήσεων και το ελεύθερο εμπόριο των αγροτών. Ο ίδιος έλεγε ότι η ΝΕΠ έπρεπε να εφαρμοστεί «στα σοβαρά και για πολύ καιρό», επιμένοντας ότι η σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της υπαίθρου θα γινόταν μέσω της ΝΕΠ, με βαθμιαίο μετασχηματισμό των μορφών της και όχι με τη βίαιη κατάργησή τους:
«Να φέρουμε αμέσως στο χωριό καθαρά και στενά κομμουνιστικές ιδέες… όσο… δεν θα υπάρχει η υλική βάση για τον κομμουνισμό, αυτό θα ήταν… βλαβερό, αυτό θα ήταν… καταστροφικό για τον κομμουνισμό… Το να οργανώσουμε… τον πληθυσμό της Ρωσίας σε συνεταιρισμούς όταν ακόμη κυριαρχεί η ΝΕΠ, είναι ότι μας χρειάζεται, γιατί τώρα βρήκαμε το μέτρο του συνδυασμού… του ατομικού εμπορικού συμφέροντος με την παρακολούθηση και τον έλεγχό του από το κράτος… Για να πετύχουμε όμως μέσω της ΝΕΠ να πάρει μέρος στο συνεταιρισμό ολόκληρος… ο πληθυσμός, απαιτείται γι’ αυτό ολόκληρη ιστορική εποχή. Μπορούμε να περάσουμε αυτό το διάστημα στην καλύτερη περίπτωση μέσα σε 10-20 χρόνια». Θα χρειαζόταν «μια ολόκληρη περίοδος πολιτιστικής ανάπτυξης όλων των λαϊκών μαζών» και η εκμάθηση «να είμαστε έξυπνοι και γραμματισμένοι έμποροι» (Λένιν, Άπαντα, εκδ. ΣΕ, τόμ. 45, σελ. 367-373).
Αυτά γράφονταν αρχές του 1923. Αν στο ΚΚΕ σέβονταν τη μαρξιστική παράδοση, όφειλαν να τα αναφέρουν και να μας πουν: Η ισοπεδωτική, βάρβαρη κολεκτιβοποίηση που εφάρμοσε ο Στάλιν έξι χρόνια μετά μοιάζει με τη βαθμιαία προσέγγιση που συνιστούσε ο Λένιν, ή με το καταστροφικό ενδεχόμενο ενάντια στο οποίο προειδοποιούσε; Είναι όμως γνωστό ότι δεν θα λάβεις παρά του μη έχοντος…
Φυσικά, αν οι συντάκτες των «Θέσεων» εκτιμούν ότι οι απόψεις του Λένιν για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ήταν λαθεμένες, θα όφειλαν να το πουν και να μας εξηγήσουν τους λόγους. Αν όμως δεν έχουν κάτι να αντιτάξουν – όπως το ομολογεί έμμεσα η δειλή υπεκφυγή τους – τότε καταρρέουν οι ρητορείες τους ότι η στροφή στις εμπορευματικές σχέσεις από το 20ό Συνέδριο ήταν, δήθεν, η αρχή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης (Θέση 19). Απεναντίας, η ίδια η βίαιη κολεκτιβοποίηση ήταν η αποθέωση του γραφειοκρατικού υποκειμενισμού και της αυθαιρεσίας, που αποτυπώνουν έργα του Στάλιν όπως τα ηροστρατικά «Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ». Η επανεισαγωγή του εμπορίου σήμαινε επιστροφή στην ισορροπημένη αντίληψη του Λένιν. Όσα θετικά έδωσε ο σοσιαλισμός μετά το 1956, όταν πραγματώθηκαν μερικές δυνατότητές του στην παιδεία, τις επιστήμες, τον πολιτισμό, συνδέονται με το δυναμισμό που εμφύσησαν οι αλλαγές στη σοβιετική οικονομία. Ταυτόχρονα, διαμορφώθηκε ένα πιο δημοκρατικό, ανοικτό πνεύμα, έγιναν πιο σεβαστές οι ατομικές ελευθερίες των πολιτών, ενώ ιδίως επί Περεστρόικα υπήρξε αναζωογόνηση της μαρξιστικής σκέψης σε διάφορα πεδία, έστω και αν δεν επέδρασε επαρκώς στην πρακτική πολιτική.
Η διαφορά ανάμεσα στον Λένιν και το 20ό Συνέδριο (και την Περεστρόικα) βρίσκεται αλλού. Ο Λένιν, μαζί με την αναγκαιότητα διατήρησης των εμπορευματικών σχέσεων, υπογράμμιζε το χαρακτήρα τους ως υποχωρήσεων και τους εγγενείς κινδύνους καπιταλιστικής παλινόρθωσης, αν ξέφευγαν από ορισμένα όρια. Έτσι μπόρεσε να ξεπεράσει τις αντιστάσεις του μηχανισμού, που αρχικά δεν κατανοούσε την σκοπιμότητα της ΝΕΠ. Ο ίδιος μιλούσε για «κομμουνιστική υπεροψία», εννοώντας την αλαζονεία των κομματικών στελεχών, που σκέπαζαν κάτω από ηχηρές κομμουνιστικές φράσεις την ημιμάθεια.
Απ’ αυτή την άποψη, η Περεστρόικα ήταν επίσης μια στρατηγική υποχώρηση στον καπιταλισμό όπως η ΝΕΠ, που επέβαλαν οι καταστροφές του σταλινισμού, η μπρεζνιεφική στασιμότητα και η αδυναμία της σοβιετικής οικονομίας να συναγωνιστεί τεχνολογικά τον καπιταλισμό. Το λάθος της ηγεσίας της ήταν ότι δεν εξήγησε τα προβλήματα και τους κινδύνους της, αλλά τα έκρυψε κάτω από το λαθεμένο, αναντίστοιχο με το χαρακτήρα της σύνθημα για «περισσότερο σοσιαλισμό». Από αυτό πιάστηκαν οι γραφειοκράτες για να υπονομεύουν τις αλλαγές, ώστε να διατηρούν ανέγγιχτα τα προνόμια τους.
Από δω όμως συνάγεται ότι δεν πρόδωσε η Περεστρόικα το σοσιαλισμό, όπως βεβαιώνουν ξεδιάντροπα οι «Θέσεις», αλλά οι γραφειοκράτες πρόδωσαν την Περεστρόικα. Στα σταλινικά απολιθώματα, τους πραξικοπηματίες του Αυγούστου 1991 που εξυψώνει το ΚΚΕ σε «συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις» (Θέση 11), πέφτει η κύρια ευθύνη για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ενώ η ηγεσία Γκορμπατσόφ ευθύνεται για την ελλιπή, χωρίς επαρκή μαρξιστική ανάλυση, καθοδήγηση της κίνησης. Οι αντίθετες διαβεβαιώσεις των «Θέσεων» αντανακλούν την ιστορική ακατανοησία, τύφλωση και ματαιοδοξία της ηγεσίας του ΚΚΕ, που δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια, αλλά για την αυτοδικαίωσή της. Σε τελική ανάλυση, με τις υπεκφυγές κρύβουν τη συναίσθηση ότι συνεχίζουν τη σταλινική κληρονομιά και την επιδίωξη να μην κριτικαριστεί μαρξιστικά ο ρόλος των σταλινικών ηγεσιών, γιατί τότε θα πρέπει και αυτοί να απομακρυνθούν, λόγω της πλήρους ταύτισής τους. Επιβεβαιώνουν έτσι ότι οι ηχηρές «κομματικές» τους διακηρύξεις είναι φύλλο συκής για την ιδιοτέλεια, την επιδίωξη διατήρησής τους στην αρχηγία με κάθε κόστος, σε βάρος του κινήματος.
Συνολικά, οι «Θέσεις» ολοκληρώνουν την ιστορική χρεοκοπία του ΚΚΕ, οφειλόμενη στο ότι δεν είχε ποτέ σοβαρή μαρξιστική ηγεσία και ανάλυση της κατάστασης. Αυτό επέτρεπε στους αριβίστες και τις μετριότητες να επικρατούν και να ελέγχουν το κόμμα. Αν, όπως έλεγε ο Γκράμσι, «αποδοκιμάζει κανείς το παρελθόν για να μην υπολογίσει το καθήκον του παρόντος», με τις «Θέσεις», οι ιθύνοντες του ΚΚΕ μηδενίζουν το πραγματικό έργο του Οκτώβρη, για να κρύψουν την ακραία ανεπάρκειά τους. Έτσι όμως καταλήγουν να εκθέτουν την απαξία των δήθεν, των επαρμένων που περιαυτολογούν και ασχημονούν, αυταπατώμενοι ότι θα κοροϊδέψουν την ιστορική εξέλιξη.
15 Μαΐου, 2009 στο 8:55 μμ
[…] στο ιστολόγιο του Εξαποδώ (2009), ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει μια σπάνια […]